ตอนที่ 121 จู่ๆก็เปลี่ยนใจ（4）

ต๭นที่ 121 จู่ๆก็เปลี่ยนใจ（4） มีเพียงดลพรรณคนเดียว ที่สายตาจับจ้องอยู่ที่ทอต ทั้งคาบเรียนไม่เคยละสายตาจากเขาเลย เมื่อหมดคาบเรียน จรินทร์กำลังจะลุกจากที่นั่ง กลับถูกดลพรรณดุงมือไว้พร้อมเรียกเสียงแหลมขึ้น เธอบีบนิ้วมือของจรินทร์ไว้แน่น ตื่นเต้นจนแกว่งแขนของจรินทร์ไปมา พูดเสียงเบาอุบอิบลอดฟันออกมา “พระเจ้า ไอดอลของฉันมาแล้ว เขากำลังเดินมา” จรินทร์มองตามสายตาของเธอ มองเห็นทอตกำลังจะลุกจากที่นั่งของตัวเอง และกำลังจะเดินผ่านหน้าพวกเขาสามคนไป มิน่าละดลพรรณถึงได้ลุ่มหลงทอตคนนี้นัก มองไปที่ทอต จรินทร์จิตใจล่องลอยไปแว๊บนึง จริงๆชายหนุ่มคนนี้ น่าตาน่าดึงดูด ดวงตาใสเป็นประกายรูปร่างสมส่วน ให้ความรู้สึกอยากที่จะยิ้มแก่ผู้พบเห็น ทุกก้าวเดินของเขาน่ามอง เหมือนทุกก้าวเดินของเขาทำให้ดอกไม้ข้างๆผลิบาน ยังไงยังงั้น มองข้ามไม่สนใจก็ดีแล้ว แค่เพียงมองแวบเดียว อาจจะโดนพลังดึงดูดในตัวเขาดึงดูดเอาได้ จรินทร์รีบดึงกลับสายตาตัวเอง มองไปที่หญิงสาวรอบข้าง สีหน้าแววตาของแต่ละคนถูกมนต์สะกดด้วยใบหน้าของทอต จำเป็นต้องหลงขนาดนี้ไหมอ่ะ? ในใจของจรินทร์รู้สึกกระอักกระอ่วน เบ้ปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้น อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกห้องเรียน แต่เพิ่งก้าวออกไปได้เพียงครึ่งก้าว ก็มีนน้ำเสียงนุ่มลึกของชายคนหนึ่งหยุดอิริยาบถของเธอไว้ “จรินทร์ หยุดก่อน” จากสีหน้าเรียบเฉยของจรินทร์จู่ๆก็เกิดความรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา เธอไม่ได้ตั้งตัวมาก่อนว่าทอตจะเดินมาหาเธอ ดังนั้นพอได้ยินเสียงทอตเรียกชื่อตัวเองขึ้นถึงกับสะดุ้ง ทอตเพ่งมองมาที่จรินทร์ด้วยสีหน้าแววตาอ่อนโยน แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “ช้าก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ขอเวลาสักประเดี๋ยว” จรินทร์รู้สึกว่ายังไม่ทันได้ตั้งหลัก ทอตเดินมาหาเธอ สิ่งที่เธอคิดได้แว๊บแรกคือ เขาคงรู้แล้วใช่ไหมว่าคนที่ว่ารูปอีกาใส่รถเขาวันนั้นคือเธอ ในใจเริ่มรู้สึกหวั่นๆ แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ คิดไปคิดมา จรินทร์เดินออกมาจากที่นั่งของตัวเอง พร้อมตอบกลับว่า “โอเค” ทอตเดินนำออกนอกห้องเรียนไป แล้วจรินทร์ก็เดินตามไปติดๆ เงาของสองคนหายไปจากประตู ไม่ไกลจากเก้าอี้ในห้องเรียนนั้น กชกรก็ค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง รีบเดินตามเงาของสองคนออกไปข้างนอก เหตุการณ์เมื่อสักครู่ ไฉนเลยจะรอดพ้นสายตาของเธอได้ เธอไม่คิดไม่ฝันว่าทอตจะเป็นคนเดินมาคุยกับจรินทร์เอง ในใจแอบกังวลอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นเขาสองคนเดินออกนอกห้องไป ยิ่งทำให้เธอนั่งไม่ติดระหว่างที่เดินตามออกไป เธอยังคงคิดวนเวียน ว่าเธอทำพลาดตรงไหน สองวันก่อนที่หน้าประตูโรงเรียน จรินทร์โมโหทอตแทบเป็นลมจับ วันนั้นเธอเห็นกับตาว่าสายตาที่ทอตมองจรินทร์คือความโมโห ถึงแม้ว่าจะรวดเร็วเพียงใด แต่เธอคิดว่าเธอไม่น่าจะมองพลาด แต่ผ่านไปแค่สองวัน ทำไมเขาถึงไปหาเธอ ระหว่างกลางเกิดอะไรที่เธอไม่รู้ขึ้นหรือ ในใจมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย ยังไงก็แล้วแต่เธอต้องสืบให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จรินทร์ไม่รู้สึกตัวเลยว่า กชกรเดินตามหลังเธอมา เพราะตลอดทางที่เดินออกจากห้องเรียนมา เธอมัวแต่ครุ่นคิดว่าทอตมาหาเธอด้วยเรื่องอันใด แต่เธอก็คิดแผนรับมือไว้เรียบร้อยแล้ว เธอเป็นคนค่อนข้างมีเหตุมีผล เหตุการณ์วันนั้น ถ้ามองด้วยเหตุด้วยผล การกระทำวันนั้นกับคนที่ตัวเองไม่ชอบขี้หน้า ถึงแม้ว่าดูไร้เดียงสา แต่ก็สามารถที่จะให้อภัยได้ ก็เธอเป็นเพียงแค่หญิงสาวอายุสิบเก้าเอง ยังไงก็อาจมีบ้างที่นิสัยยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะหลุดออกมา อีกอย่างที่ถนนวัฒนธรรมวันนั้นก็พบโดยบังเอิญ เธอก็เลยแอบแกล้งทอตแค่นิดหน่อย ถ้าไม่เจอโดยบังเอิญ เธอก็คงไม่แกล้งทอตแบบนั้น แต่ว่ามองตามเหตุตามผลแล้ว วิธีการของเธอก็ทำไม่ถูก ไม่ควรจะมีข้อแก้ตัว ถึงแม้ในใจเธอไม่อยากที่อ่อนข้อ แต่ก็ไม่ควรที่จะไม่ขอโทษ เธอตัดสินใจแน่วแน่ ถ้าเกิดว่าทอตถามเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจะขอโทษเขาด้วยใจจริง นอกจากเรื่องขอโทษเขาแล้ว เรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ถ้าเขามีส่วนข้องแวะกับกชกรแล้วไซร้ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะชอบพอ รวมถึงทอตคนนี้ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีส่วนข้องแวะเลยแม้แต่น้อย คิดได้ดังนั้นเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะซีเรียสอีกต่อไป ค่อยๆรู้สึกผ่อนคลายลง อาจเป็นเพราะทอตไม่อยากจะคุยบริเวณที่มีคนเดินพลุกพล่านในอาคารเรียน จึงเดินนำมาที่สนามหน้าอาคาร หันกลับมาแล้วชี้ไปที่สวนดอกไม้ด้านหน้า จรินทร์พยักหน้าเชิงรับทราบ สองคนเดินตามกันไปในสวนดอกไม้ จรินทร์พูดออกมาตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม “คุณหาฉันมีธุระอะไร” สวนแห่งนี้ปลูกต้นไม้ไว้เต็มสวน แสงแดดถูกบดบังด้วยกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ แลดูมืดสลัว แต่ท่าทางสุภาพอ่อนโยนของทอต และการที่เขายืนอยู่ท่ามกลางจุดอับแสงแดดเหล่านั้นกลับทำให้ร่มเงาเหล่านั้นดูสว่างไสว ทอตก้มต่ำมองมาที่เธอ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย “ทำไมหรือ” คำพูดเพียงสามพยางค์ จรินทร์ฟังนิดเดียวก็รู้ว่าเขากำลังถามตัวเอง ว่าทำไมถึงวาดรูปอีกาใส่รถของเขา เธอหยีตาและกำมือตัวเองไว้แน่นพร้อมที่จะตอบคำถาม ถึงแม้ว่าเธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะตอบอย่างไร แต่พอถึงเวลากลับพูดไม่ออก สีหน้าบ่งบอกว่าอึดอัด กัดริมฝีปากตัวเอง แล้วพูดออกไปว่า “ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ถูก” ทอตไม่คิดว่าเธอจะตอบตรงๆไม่เสแสร้ง และยืดอกยอมรับการกระทำผิดของตัวเอง แอบตกใจอยู่เล็กน้อย สายตามองมาที่เธออดไม่ได้ที่จะเห็นใจ หญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ วันก่อนที่เห็นเธอในห้องวาดภาพ เป็นเธอกำลังทะเลาะกับน้องสาว ต่อจากนั้นนอกรั้วโรงเรียนยังพูดจาเหน็บแนมเขาแบบไม่เกรงใจ ทำให้เขาจำเธอได้ขึ้นใจ จำได้ขึ้นใจถึงขนาดกลับถึงบ้าน ใบหน้าของเธอยังล่องลอยอยู่ในหัวของเขาไม่ขาดหาย จนกระทั่งคุณลุงส่งวิดีโอของกล้อง CCTV มาให้เขาดู เขามองเห็นเงาอันรางเลือนในกล้องนั้นก็รู้ว่าเป็นเธอ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองถูกเธอกลั่นแกล้ง ตามปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยสนใจหญิงสาวทั่วไปแบบนี้ เขาเป็นสุภาพบุรุษจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ จริงๆเขาตัดสินใจว่าจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ ไม่สนใจ แต่ว่าวันนี้ ก่อนที่เข้าจะเข้ามาในมหาวิทยาลัย พบเธอในมหาวิทยาลัยอย่างบังเอิญ รู้สึกสงสัย จึงยืนสังเกตการณ์เธออยู่พักใหญ่ ขณะนั้นเธอกำลังซื้อน้ำดื่มที่ร้านขายของเล็ก เนื่องจากร่างกายเล็กบอบบางของเธอ จึงไม่สามารถมุดเข้าไปในฝูงชนได้ ได้แต่ยืนต่อคิวอย่างช้า ระหว่างนั้นมีชายร่างสูงใหญ่คนเดิน เดินและเหยียบที่เท้าของเธอ เขานึกว่าเธอจะตะโกนโวกเหวกโวยวายด่าทอชายคนนั้น ใครจะไปรู้เธอกลับไม่แสดงสีหน้าว่าโกรธเคืองแต่อย่างได้ ยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่าไม่เป็นไร ผู้หญิงแบบนี้ จะเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายไปได้อย่างไร ในใจลึกๆของทอตเริ่มมีความสงสัย พอดีกับที่เขากำลังจะก้าวเข้าไปในห้องเรียน ก็เห็นเงาของเธออีกครั้ง เหมือนเธอกับน้องสาวกำลังจะทะเลาะกันขึ้นอีกครั้ง มองเห็นเขาปรากฎตัวขึ้น ใบหน้าเธอดูไม่แยแสเข้าแม้แต่น้อย แถมไม่พูดไม่จาก รีบเชิดหน้าแล้วเข้าห้องไป เหมือนเขาไม่มีตัวตน ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกโมโห แต่ไม่รู้ทำไม หัวร้อนชั่ววูบ ไม่อยากที่จะไม่ทำธุระเหมือนที่ตั้งใจมา แล้วเดินตามกชกรเข้าห้องเรียนไป ของเพ่งมาที่จรินทร์อีกครั้ง สายตาเหมือนกำลังสืบค้น “เป็นผู้หญิงยิงเรือ แก้ปัญหาอะไร ควรที่จะอ่อนโยนหน่อยนะ” จรินทร์รู้สึกว่าเขากำลังเข้าใจเธอผิด เธอไม่อ่อนโยน กชกรอ่อนโยนงั้นหรือ ถ้าเขาคิดแบบนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ