ตอนที่ 125 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（4）

ต๭นที่ 125 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（4） สติทั้งหมดของเขาจับจ้องไปที่ไอ้ผมทอง ไม่ได้ระวังรอบข้างว่าจะมีรถหรือไม่ ประจวบกับข้างถนนเล็กมีรถคันนึงกำลังเลี้ยงเข้ามา ปรพลมัวแต่กระโจนเข้าใส่ไอ้ผมทอง คนขับรถก็เบรคไม่ทัน “โครม” ชนปรพลกระเด็นลอยไป ไอ้ผมทองเห็นดังนั้นตะลึงชั่วครู่ มองซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจจัวเอง รีบจ้ำอ้าวหนีหายไป สี่โมงกว่าแล้ว ชนนนเลิกงาน ไม่เห็นปรพลอยู่บ้าน บอกว่าจะไปซื้อผักก็ไม่เห็นแม่แต่เงา เธอแอบรู้สึกเซ็ง กำลังจะเดินลงตึก จู่ๆก็ได้ยินเสียงเพื่อนบ้านเคาะประตู เล่าเรื่องปรพลมีเรื่องกับอันธพาล แล้วถูกรถหน้าปากซอยชนให้ฟัง แล้วก็มีสายจากโรงพยาบาลโทรมา ให้เธอรีบไปเซ็นชื่อ ชนนนทั้งกระวนกระวายทั้งโมโห รีบตรงไปที่โรงพยาบาล ก่อนนั้นปรพลยังเป็นหนุ่ม ร่างกายมีพลังเหลือล้น การจับโจรหรือหัวขโมยไม่ใช่ปัญหา แต่เธอไม่คิดว่าเขาอายุปูนนี้แล้ว ยังกล้าวิ่งไปหาเรื่องกับอันธพาล วันเวลาไม่เคยคอยใคร คนอายุห้าสิบแล้ว จะสู้วัยรุ่นได้ยังไง เธอเพิ่งถึงโรงพยาบาล เป็นจังหวะเดียวกับที่ปรพลถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด ถามอาการของปรพลจากหมอจนแน่ใจแล้ว จึงมีเวลาโทรหาจรินทร์ “จรินทร์พ่อของหนูประสบอุบัติเหตุ อยู่โรงพยาบาลชั้นสาม ลูกรีบมานะ” จรินทร์ได้ยินว่าพ่อประสบอุบัติเหตุ ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก รีบสวมเสื้อทับมาอีกชั้นแล้วรีบเดินออกไป ระหว่างทางรีบโทรหาชโนดม หลังจากที่มีคนกดรับ ชโนดมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเดิมว่า “มีอะไรหรือ” จรินทร์พูดปนเสียงร้องไห้และความกังวลว่า “ชโนดม พ่อประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เดี๋ยวฉันกำลังจะไปโรงพยาบาลนะ คุณเลิกงานก็กลับมาบ้านเลย ไม่ต้องมารับฉัน” ชโนดมแอบตกใจเล็กน้อย แต่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมกับมา “อย่าเพิ่งใจร้อน รอฉันใต้ตึกสิบนาที” จรินทร์รีบตอบรับ “ได้ ฉันรอคุณ รีบมานะ” หลังจากวางสาย น่าแปลก จิตใจที่กระวนกระวายเมื่อสักครู่กลับสงบลงไม่น้อย ช่วงหลัง เกิดจากเรื่องของฉัตรฤดีกับกชกร ทำให้เธองอลพ่อของเธอ รู้สึกว่าพ่อของเธอทำเกินไป ไม่เห็นความสำคัญของตัวเอง เพราะเรื่องคนอื่นโมโหลูกสาวตัวเอง.............. แต่เมื่อได้ยินว่าพ่อประสบอุบัติเหตุ เธอก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยอีกต่อไป แค่อยากเห็นพ่อไม่เป็นไร และหายดีในเร็ววัน เธอแหงนหน้ามอง มองไปที่ต้นไม้ข้างทาง กลืนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดกลับลงไป เวลาค่อยๆเดินผ่านไป ไม่นานรถสีดำก็จอดอยู่ข้างๆเธอ ชายหนุ่มรูปงามเปิดกระจกรถลง รีบพูดสั้นว่า “ขึ้นรถ” เมื่อมองเห็นว่าเป็นชโนดม เธอรีบเปิดประตูและขึ้นรถไป บอกที่ตั้งของโรงพยาบาล แล้วรีบบึ่งรถตรงไป บรรยากาศในรถเงียบงันผิดปกติ จรินทร์ไม่มีกระจิตกระใจที่จะพูดคุยตอนนี้ แค่คิดว่าพ่อจะบาดเจ็บแค่ไหน เธอก็ปวดใจอยากจะร้องไห้ ชโนดมลดมือลงจากพวงมาลัย กุมที่มือเธอเบาๆ พร้อมกับบอกว่า “ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าจะเกิดอะไร ผมก็อยู่ข้างๆคุณเสมอ” จรินทร์ดวงตาแดงก่ำ พยักหน้ารับ พร้อมกับพูดงึมงำ “ฉันไม่กลัว ฉันไม่กลัว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พ่อฉันต้องไม่เป็นไร” พอถึงโรงพยาบาล จอดรถได้จรินทร์ก็รีบวิ่งไปที่อาคาร เมื่อมาถึงหน้าห้องผ่าตัด แวบแรกก็มองเห็นแม่ยืนอยู่นอกห้อง รีบพูดอย่างกระวนกระวาน ร้องไห้ไปกระโจนเข้าไปหาแม่ “แม่ พ่อเป็นไงบ้าง” ชนนนให้มือลูบปลอบประโลม ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ จรินทร์นี่ทำไมลูกร้องหุ่มร้องไห้ขนาดนี้ พ่อไม่เป็นอะไรมาก แค่กระดูหัก ตอนนี้พ่ออยู่ในห้องผ่าตัด หมอแค่จะให้น็อตยึดกระดูกให้พ่อไว้” อารายหนะ แค่กระดูกหัก จรินทร์อึ้งไป แต่กลับมองด้วยความหวัง “ แค่กระดูกหัก ไม่มีจุดอื่นที่น่าห่วงฉันไหม” “ใช่ แค่กระดูกหักบางจุด ไม่สาหัส เฮ้อ ต้องโทษแม่ที่ไม่ดีเอง ไม่ได้บอกลูกชัดเจนตอนโทรหา ทำให้หนูตกใจถึงเพียงนี้” ชนนนพูดไปพูดมา เหลือบมองไปเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจเล็กน้อย “เอ๋ ลูกดูซิ นี่ ไม่ใช่คุณชายชโนดมหรือ” ชโนดมยืนอยู่ที่ระเบียงอย่างเงียบๆ บุคลิกพิเศษสะดุดตาของเขา แตกต่างจากคนอื่นทั่วไปที่มาที่โรงพยาบาล ทำให้ชนนนสังเกตเห็นเขาได้อย่างง่ายดาย ชโนดมยืนอยู่ระเบียงอย่างเงียบๆมาโดยตลอด พอเห็นว่าชนนนมองเห็นตัวเองแล้ว ยิ้มอ่อนๆอย่างสุภาพแล้วเดินเข้ามาหา จรินทร์เริ่มรู้สึกเครียดๆ ให้สัญญาณสายตากับชโนดมแว๊บนึง ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไร จากนั้นเริ่มทำกิริยาใสซื่อกับแม่ขึ้น โอบไปที่เอวของนาง “แม่ หนูมีอะไรจะสารภาพกับแม่” หญิงสาวอายุจะยี่สิบแล้ว ยังมาออดอ้อนเธอแบบนี้ เธอรู้สึกไม่คุ้นชิน ตบที่หลังเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู พูดว่า “เรื่องอะไรละ” จรินทร์เบิกตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ออดอ้อนแม้ว่า “ ก่อนที่แม่จะฟังเรื่องนี้ แม่ต้องทำใจก่อน หนูกลัวแม่ตกใจสิ่งที่หนูกำลังจะบอก” “รู้แล้วน่า ฉันไม่ตกใจหรอก ลูกรีบพูดมาเถอะ” จรินทร์หันหลังกลับชี้ไปที่ชโนดม บอกกับแม่ว่า “จริงๆแล้ว เขาก็คือสามีของหนู” เล่นเอาชนนนถึงกับอึ้งกิมกี่ เธอล้อเล่นแน่นอน ทำไมสามีของจรินทร์ถึงกลายเป็นคุณชายชโนดม ยังไม่ทันให้ชนนนได้พูดอะไร เสียงของชโนดมก็ดังขึ้น “แม่” เสียงเรียกว่าแม่ เล่นเอาจรินทร์ถึงกับอึ้งไปเช่นเดียวกัน เบิกตาโพลงมาดูชโนดม เนิ่นนานกว่าจะยิ้มด้วยความสงสัย เธอตกใจจนพูดไม่ออก กว่าจะตั้งสติได้ รีบเพ่งไปที่จรินทร์ ถามว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น เล่นเอาแม่งงไปหมดแล้ว ชนนนรู้สึกว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำ ชโนดมเป็นชายที่มีความสามารถ เธอวาดฝันว่าอยากจะได้คนอย่างเขามาเป็นเขย แต่เมื่อบอกว่าชโนดมกับจรินทร์เป็นสามีภรรยากัน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่คิดไม่ฝันมาก่อน ทำไมถึงบอกว่าไม่คิดไม่ฝันงั้นหรือ จรินทร์เป็นแค่เด็กสาวที่ไม่รู้จักโตคนนึง ชโนดมเป็นชายผู้ดีมีตระกูลสูงส่ง จะมาอยู่กับลูกสาวตัวเองได้อย่างไร เธอไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง นี่เรื่องจริงหรือฝันไป แต่เห็นจรินทร์เรียกขานชโนดมด้วยท่าทางสนิทสนมเมื่อสักครู่ กลัวว่าจะเป็นเรื่องจริง เมื่อคิดถึงจุดนี้ ชนนนก็เริ่มมีความสงสัย ถามชโนดมด้วยความสงสัยว่า “ในเมื่อคุณแต่งงานกับจรินทร์แล้ว แล้วทำไมมาบ้านเมื่อครั้งที่ แล้ว ไม่เห็นพูดถึงเรื่องนี้เลย ชโนดมก้มลงยิ้มเล็กน้อย “ผมกับจรินทร์จดทะเบียนสมรสกันแล้วจริงๆ ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูง ที่ปิดบังท่านทั้งสอง ขอได้โปรดให้อภัยด้วย” เขาพูดไม่กี่ประโยค เพื่อยอมรับผิด กิริยาสุภาพบ่งบอกถึงความจริงใจ ชนนนจะพูดอะไรได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความปิติยินดี ยิ้มด้วยความสุขใจ แต่เมื่อกับย้อนคิด ถึงเรื่องที่เธอเป็นกังวลตลอดมา อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “ ยังโชคดี ตั้งแต่จรินทร์แอบจดทะเบียนสมรสครั้งนั้นเป็นต้นมา เธอกับพ่อก็งอลกันมาตลอด เพราะไม่รู้ว่าผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วยเป็นคนยังไง วันนี้รู้ว่าเป็นคุณชายชโนดม ความสงสัยกังวลของฉันก็หมดลง” ชโนดมยิ้มกว้าง พร้อมกับพูดว่า “ คุณแม่วางใจเถอะครับ ต่อไปนี้ผมจะดูแลจรินทร์เอง” ชนนนรีบพยักหน้ารับ พร้อมกับบ่นต่อไปว่า “ จรินทร์ ลูกสาวคนนี้ เป็นเด็กเชื่อฟังมาโดยตลอด แต่บางครั้งอาจจะดื้อรั้นบ้าง คุณก็อย่าถือสาเธอนะ”