ตอนที่ 126 ได้รับการยอมรับแล้ว（1）

ต๭นที่ 126 ได้รับการยอมรับแล้ว（1） “ไม่ว่าจรินทร์จะเป็นคนยังไง เธอก็คือภรรยาของผม การดูแลภรรยาเป็นหน้าที่ของผม” ประโยคนี้พูดได้สวยงามมาก ชนนนฟังยังพอใจ ยิ้มจนแก้มปริ “ดี ดี ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้วแม่จะมีอะไรที่ไม่ไว้วางใจอีกละ จรินทร์ฟังอยู่แบบแข็งทื่อเป็นตอไม้ มองหน้าแม่พักนึง แล้วก็มาชโนมดมพักนึง ยังเรียกสติกลับมาไม่ได้ นี่มันอะไรกัน ชโนดมได้รับการยอมรับจากแม่รวดเร็วปานนี้ เดิมที่เธอคิดว่าต้องโทษตัวเองแน่นอน แล้วทำให้ชโนดมลำบากใจต่างๆนาๆ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า เพียงแค่เจอหน้ากันทุกอย่างจะราบรื่นเพียงนี้ รีบเดินเข้าไปเกี่ยวนิ้วมือชโนดมอย่างชื่นมื่น “แม่ งั้นต่อไปนี้แม่จะขัดขวางเราสองคนแล้วใช่ไหม” ชนนนมองดูเธอด้วยความเอ็นดู ยิ้มแล้วพูดแล้ว “ดูเด็กคนนี้ซิ พูดจาเลอะเลือนใหญ่แล้ว” ชโนดมแอบเหลือบมองจรินทร์ สายตาที่ดูเย็นชากลับมีความอบอุ่นเอ็นดูเธอขึ้นมาทันใด มองด้วยสายตาแบบนี้ เล่นเอาจรินทร์หายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แววตาของชโนดมอ่อนโยนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จังหวะที่กำลังจะพูดอะไรต่อ ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก พยาบาลหลายคนกำลังเข็นเตียงผู้ป่วยออกมา เรียกหาญาติ การประสบอุบัติเหตุของปรพลครั้งนื้ถือว่าโชคดีมากๆ เนื่องจากรถที่ขับผ่านมาเป็นการขับในซอยแคบจึงขับไม่เร็ว อีกทั้งตอนที่โดนชนกระเด็นไปนั้น ตอนที่ตกลงถึงพื้นตกลงไปยังพื้นหญ้าสีเขียวพอดี จึงทำไมเป็นอะไรมาก การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แต่อาจต้องอยู่รอดูอาการที่โรงพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ ปรพลเพิ่งฟื้นจากยาชา มองเห็นนอกห้องผู้ป่วยมีชายรูปร่างสูงสันทัดยืนอยู่ เหมือนคุ้นว่าเคยเจอ ถามชนนนด้วยความสงสัย “ท่านนี้คือ” “คุณจำไม่ได้หรือ คุณชายชโนดม วันก่อนเคยมาที่บ้านเรา” จรินทร์รีบก้าวเดินไปนั่งข้างเตียง มองดูขาอของพ่อด้วยความห่วงใย “พ่อ ฟื้นแล้วหรือ รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” พอเห็นหน้าจรินทร์ ปรพลก็นึกถึงหน้าอันธพาลคนนั้นทันที เริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาอีก ตอนแรกเขาอยากจะถามจรินทร์ว่าเป็นไงมาไง รู้จักไอ้อันธพาลคนนั้นหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นว่ามีคนนอกอยู่ในห้องด้วย จึงเก็บเงียบไว้ ส่ายหน้าตอบๆไปว่า “ พ่อไม่เป็นไร แล้วลูกทำไมหอบคุณชายชโนดมมาด้วย” ยังไม่ทันให้ชโนดมได้เปิดปากพูด ชนนนรีบเดินเข้าไป “พูดถึงก็เป็นเรื่องบังเอิญนะ ชโนดมก็คือแฟนของจรินทร์ พอทราบเรื่องว่าคุณประสบอุบัติเหตุ ก็เลยรีบมาที่นี่พร้อมกับจรินทร์” เมื่อได้ยินแบบนั้น ปฏิกิริยาแรกของปรพลไม่ต่างกับชนนน ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก แต่ว่า เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว แสดงว่าแฟนของจรินทร์ไม่ใช่อันธพาล วินาทีไม่มีอะไรทำให้ปรพลดีใจได้เท่านี้อีกแล้ว ชโนดมก้าวเดินไปข้างหน้าก้าวนึง เรียกขานด้วยความนอบน้อมว่า “พ่อ” ปรพลถึงกับไอสำลักด้วยน้ำลายตัวเอง เนิ่นนานกว่าจะถามแบบเขอะเขินว่า “คุณชายชโนดม ครั้งที่แล้วคุณเคยมาบ้านเราแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมไม่เห็นคุณเอ่ยถึงเรื่องที่แต่งงานกับจรินทร์เลย” พอนึกถึงชโรดมมีของติดมือราคาแพงมาเมื่อคราที่แล้ว ถึงปะติดปะต่อเรื่องขึ้นมาได้ ว่าเป็นมายังไง เหมือนจะเอาเปรียบลูกเขยเล็กน้อย ถึงขั้นหน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นปรพลดูท่าทางไม่สบายใจ ชโนดมที่อธิบายต่อไปว่า “เมื่อครั้งที่แล้วมาแบบเร่งรีบ ผมกับจรินทร์รู้สึกว่ายังไม่ใช่เวลาในการคุยที่เหมาะสมมักเท่าไหร่ ขอคุณพ่อให้ได้โปรดเข้าใจ ผู้ชายคนนี้ ท่าน ซ้ายคำ ท่าน ขวาคำ แต่ทำให้คนฟังรู้สึกว่า เขายังรู้สึกสูงศักดิ์อยู่เช่นเดิม ปรพลเป็นอาจารย์มาเกือบทั้งชีวิต ได้รับความนับถือจากผู้ปกครองนักเรียนมาไม่น้อย แต่กับชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนที่สูงศักดิ์ยากที่จะหาสิ่งเทียบเคียง ชโนดมชายคนนี้ดูมีอำนาจ สุขุม ไม่ต้องเอ่ยคำได้ ก็ทำให้คนที่พบเห็นทราบว่าเขามียศศักดิ์ฐานันดร เมื่อเขาดูเป็นกันเองรู้สึกเกรงใจคนธรรมดาสามัญทั่วไป รู้สึกว่าจะไม่ค่อยเคยชินเสียเท่าไหร่ ชนนนมองแว๊บเดียวก็รู้ว่าปรพลคิดอะไรอยู่ แต่เธอกลับรู้สึกว่า ยิ่งลูกเขยประสบความสำเร็จมาขึ้นเท่าใด จรินทร์ก็จะยิ่งมีความสุข ความสุขของจรินทร์คือสิ่งที่สำคัญที่สุด รีบผลักปรพลทีหนึ่ง หัวเราะพร้อมกับพูดกับชโนดมว่า “ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว มีอะไรต้องสงสัยกันอีก ขอแค่คุณกับจรินทร์มีความสุข คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณแล้ว” ปรพลมองมาที่จรินทร์ รู้สึกใจคอไม่ดีอยู่เล็กน้อย กว่าจะเลี้ยงลูกสาวมาจนโตขนาดนี้ พอคิดจะมีแฟนก็มีซะงั้น แล้วพ่อคนนี้ต่อไปก็คงไม่ค่อยได้สนิทสนมกันแล้ว มองมาที่ชโนดม สีหน้ามีความเคร่งเครียดนิดนึง “เรื่องเมื่อครั้งที่แล้วผมเข้าใจได้ ว่าตอนนั้นมีคนนอกอยู่ คุณก็เลยไม่สามารถบอกเราได้ตามตรง แต่ผมก็ยังคงไม่เห็นด้วยการแต่งงานแบบรวบรัดของพวกคุณ คุณรับจรินทร์เป็นภรรยา แต่ไม่มีพิธีไม่มีเหล้ามงคล คิดว่าเมื่อไหร่จึงจะชดเชยจุดนี้” ชโนดมเป็นใคร ปรพลเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย แต่เริ่มเข้าใจแล้ว เมื่อได้ฟังปรพลพูดมาดังนั้น เขาได้ยิ้มอ่อนๆ แต่ไม่เร่งรีบที่จะอธิบาย กลับสัญญาด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เนื่องจากเวลาค่อนข้างเร่งรัด เลยไม่ได้มีการจัดพิธีผมก็รู้เสียใจ แต่ ผมจะจัดงานขึ้นทีหลังแน่นอน” จรินทร์รีบเดินมาขนาบข้าง “อีกอย่าง พ่อกับแม่ของชโนดมยังอยู่ต่างประเทศ รอให้พ่อแม่ของเขากลับมาแล้ว ค่อยจัดงานก็ยังไม่สาย”