ตอนที่ 127 ได้รับการยอมรับแล้ว（2）

ต๭นที่ 127 ได้รับการยอมรับแล้ว（2） ปรพลแอบถอนหายใจแรงสองฟื้ด แต่ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด หลายวันที่ผ่านมาตั้งใจอยากจะพบลูกเขย ชนนนพร่ำบ่นอยู่ข้างหูเขาทุกวัน บอกให้เขาเกรงใจบ้างหลังจากเจอหน้ากัน ทางที่ดีพูดให้น้อยๆไว้ ถ้าทำให้เสียบรรยากาศ หรือถ้าด่าจนคนวิ่งหนีละก้อ จรินทร์คงได้เกลียดเขาไปจนตาย พอกับลูกมีเรื่องคาใจกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ปรพลไม่คิดจะทำให้ความเข้าใจผิดหยั่งลึกลงไปอีก อีกอย่างชโนดมเป็นคนที่เพียบพร้อม เพียบพร้อมถึงขนาดตนเองไม่มีเหตุที่จะขัดขวางเขาสองคน ก่อนนั้นเขาคิดว่าณภัทรก็เพียบพร้อมแล้ว แต่เมื่อเทียบกับชโนดม ณภัทรยังถือว่าเป็นรอง เมื่อผู้ชายเจอหน้ากัน แตกต่างกับเวลาผู้ชายกับผู้หญิงเจอกัน สิ่งที่เขามองชโนดมไม่ใช่หน้าตา แต่มองสิ่งที่ซ่อนลึกอยู่ภายในตัวตนของเขามากกว่า ชายคนนี้ เป็นผู้ใหญ่ สุขุม พูดน้อย แต่ทุกคำที่พูดมา ล้วนซ่อนด้วยความหมาย สุภาพ จรินทร์ตกลงปลงใจกับชายคนนี้ มีอะไรที่เขาต้องพูดอีกหรือ มีเพียงความรู้สึกเจ็บแปลบ กลัวว่าเมื่อลูกมีคู่ครองแล้วจะลืมพ่อคนนี้ไป เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาปฏิเสธเรื่องของลูกสาว ชนนนจึงรู้สึกวางใจขึ้นมา เมื่อใบหน้าเคร่งขรึมผ่อนคลาย รีบบ่นต่อไปว่า “นี่คุณอ่ะ ให้ฉันว่าอะไรคุณนี้ อายุปูนนี้แล้วยังไปหาเรื่องคนอื่นอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เราคงได้นั่งทานเข้าอย่างมีความสุขอยู่บ้านแล้ว” ได้ยินเรื่องนี้ขึ้น ปรพลกลับมีอารมณ์โมโหขึ้นอีก “เจออันธพาลแบบนี้ ถ้าฉันไม่สั่งสอน เดี๋ยวปล่อยเป็นภัยต่อสังคม” ชนนนแสยะยิ้มพูดว่า “เธอก็ถือดีเกินไป เรื่องนี้เป็นเรื่องของตำรวจ เธอเป็นอาจารย์ ตั้งใจสอนหนังสือกพอแล้ว ใครบอกให้ตามสั่งสอนอันธพาล” “เธอไม่รู้ ว่าไอ้อันธพาลนั่นมันบอกว่าเป็นแฟนของจรินทร์ แล้วยังบอกว่า......” พูดถึงตรงนนี้เข้ากลับไม่พูดต่อ ชนนไม่ฟังก็ช่าง แต่เมื่อได้ฟังแล้วก็รู้สึกคาใจ ซักไซ้ด้วยสีหน้าเคร่งว่า “ปรพล เธอพูดต่อไปซิ ทำไมพูดแค่ครึ่งเดียว” ปรพลโบกมือบอกปัด “ไม่มีอะไรแล้ว” ชนนนยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด “คุณเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ยังจะปล่อยผ่านแบบคาราคาซัง ทุกคนเค้าเป็นห่วงคุณนะ รีบพูดว่า ว่าเกิดอะไรขึ้น” ปรพลถอนหายใจเฮือกนึง แล้วเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง แต่คำพูดจาไม่เข้าหูเหล่านั้นของไอ้ผมทอง เขาไม่ได้สาธยายแค่บอกโดยประมาณไป ได้ฟังเพียงแค่นั้น จรินทร์ก็รู้ว่าพอเจออะไรมา เธอรู้สึกว่ามีเบาะแสของเรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว ประการแรก พ่อเป็นมนุษย์เงินเดือนทั่วไป จะไปมีเรื่องกับเด็กวัยรุ่นพวกนี้ได้อย่างไร ข้อสอง ไอ้อันธพาลคนนั้น เรียกเขาว่าพ่อตา แล้วไอ้อันธพาลคนนั้นจะรู้ได้ยังไงว่าพ่อมีลูกสาว เธอรีบหันกลับมาพูดกับชนนน “แม่ แม่ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆหรือ ไอ้อันธพาลนั่น มันรู้ได้ยังไงว่าพ่อมีลูกสาว ทำไมหนูรู้สึกว่ามันต้องใจจะมาหาเรื่องพ่อ” ชนนนก็แอบสงสัยเหมือนกัน “ใช่ มีที่ไหนมาหาเรื่องถึงที่บ้าน เหมือนเดินมาหาเรืองมาระบายอารมณ์กับพ่อหนู ใครมันจะมีเวลาว่างไร้สาระได้ขนาดนี้” แววตาของจรินทร์เคร่งขรึมขึ้น “แม่ แล้วช่วงนี้แม่ได้เล่าให้ใครฟังไหมว่าหนูจะพาลูกเขยมาหา” “ไม่มีนะ” ชนนนส่ายหน้า เธอเพิ่งจะเริ่มเข้าใจความหมายของจรินทร์ “จรินทร์ ลูกหมายความว่า มีคนรู้เรื่องที่ลูกจะกลับมาบ้านวันศุกร์นี้ เลยมาหาเรื่องพ่องั้นหรือ” จรินทร์คิดหาความเป็นไปได้ เป็นฝีมือของกชกรหรือเปล่า กชกรเด็กคนนี้ สองปีมานี่ยิ่งดูยิ่งไม่เข้าใจ ตอนเด็กๆยังดีดีอยู่เลย มองเป็นเด็กที่ว่าง่ายเชื่อฟัง แต่พอโตมา ยิ่งวางตัวเป็นศัตรูกับจรินทร์ ตั้งแต่เธอสองเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ความขัดแย้งยิ่งรุนแรงเพิ่มขึ้น แว๊บแรกที่ชนนนคิดได้ก็คือคิดถึงกชกร แต่เมื่อมองเห็นชโนดมยังยืนอยู่ จึงกลืนน้ำลายลงไป มีที่ไหนอาจะมาสงสัยหลานแท้ๆของตัวเอง เดี๋ยวคนอื่นหัวเราะเยาะเอา ชโนดมลอบมองดูนาฬิกา “ พ่อกับแม่น่าจะหิวแล้ว จรินทร์ เธออยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนพ่อกับแม่นะ เดี๋ยวผมไปเตรียมอาหารเย็นให้ พูดจบรีบก้าวเดินออกประตูไป เด็กคนนี้ เป็นผู้ใหญ่ รู้ความจริงๆ ชนนนยิ่งมองยิ่งชอบชโนดม อดไม่ได้ที่พูดต่อว่า “จรินทร์ลูกแต่งงานครั้งนี้แม่ว่าดีมากๆเลย แม่ว่าเขาไม่เป็นสองรองณภัทรเลย” จรินทร์รีบวิ่งโผเข้าไปกอดแม่ แล้วหอมไปที่แก้มของชนนน “หนูรักแม่ที่สุดเลย” หอมแก้มแม่เสร็จรีบหุบรอยยิ้มนั้นลง พูดด้วยท่าทีจริงจังว่า “แม่พ่อ เรื่องนี้ หนูสงสัยว่าเป็นฝีมือกชกร” ปรพลตะลึงไปชั่วขณะ ส่ายหน้าไปมา “เป็นไปไม่ได้ กชกรจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” จรินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดฟอดใหญ่ มองพ่อด้วยสายที่จริงจังแบบไม่เคยเป็นมาก่อน “พ่อเคยคิดไหม ว่าใครจะมีเหตุผลที่จะทำแบบนี้ ใครที่อยากจะให้บ้านเราผิดใจกัน” ปรพลถามกลับ “ลูกพูดอะไร ถ้าเราไม่มีหลักฐานอย่าเดามั่ว กชกรทำไมถึงอยากให้บ้านเราผิดใจกัน ถ้าครอบครัวเราผิดใจกัน มีประโยชน์อะไรกับเธองั้นหรือ จรินทร์ขมวดคิ้ว “เรื่องราวที่โรงแรมในวันนั้น พ่อคิดว่ายังไมใช่เหตุผลงั้นหรือ เธออยากจะมาหาเรื่องเราแต่ไม่เป็นไปตามคาด แถมถูกออกใบสั่งปรับอีก แล้วเรื่องนี้ถือว่าเกี่ยวข้องไหม และไม่ต้องพูดถึงเรื่องความเคียดแค้นระหว่างหนูกับเธออีก” ปรพลแอบไม่พอใจเล็กน้อย ได้ฟังจรินทร์ว่ากชกรดังนั้นรู้สึกมีอารมณ์โมโห เขาก็ไม่อยากลำเอียงข้างใคร แค่อยากให้พี่น้องสองคนปรองดองกัน ไม่ใช่มัวแต่ทะเลาะกันแบบนี้ ปั้นสีหน้าแล้วพูดต่อว่า “แม่ก็แบบแล้วไม่ใช่หรือ ว่าไม่กี่วันก่อนนี้กชกรอุตส่าห์โทรมาเพื่อขอโทษด้วยความจริงใจแล้ว