ตอนที่ 2

ต๭นที่ 2 ปาณีรู้ว่าเรื่องการยืมเงินแบบนี้ไม่สามารถบงคับใครได้ ถ้าคนอื่นไม่ยอมยืมให้เราก็ทำอะไรไม่ได้ “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคุณน้ามากนะคะ” เมื่อไม่สามารถขอยืมเงินได้ ปาณีจึงรู้สึกเกรงใจที่ต้องอยู่ต่อ จึงเตรียมตัวจะออกไป ติรยาจับมือของเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วพูดว่า “ปาณี อย่ากังวลไปเลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับแม่อีกที ไม่แน่ แม่อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” ปาณีรู้สึกหนักใจ จึงเล่าเรื่องที่เธอได้ยินวันนี้ให้ติรยาฟัง “อะไรนะ!! แม่เธอจะได้เธอแต่งงาน? เธอเพิ่งจะอายุ 18 เองนะ!” ติรยาตกใจ ปาณียิ้มอย่างขมขื่น “เพราะแบบนี้ฉันเลยมายืมเงินกับเธอยังไงล่ะ” “ปาณี อย่ากังวลนะ ทุกอย่างต้องมีทางออก......” “ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆนะ ติรยา” แม้จะยืมเงินไม่ได้ แต่ความเป็นห่วงของเพื่อนสาวก็ทำให้ปาณีรู้สึกอุ่นใจ ทั้งสองเดินพูดคุยจนถึงประตูหน้าบ้าน เห็นมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเดินตรงมาหาพวกเธอ ปาณีเงยหน้าขึ้นมอง นี่คือ เวทัส แฟนของเธอไม่ใช่หรอ? เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? แม้ยังคงมีความสงสัย แต่ปาณีก็ดีใจมากที่ได้เจอเขา เพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ทั้งสองคนต่างคนต่างทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาติดต่อกันเลย “เวทัส” เธอกวักมือให้กับเวทัส จึงไม่ได้สังเกตความรังเกียจในสายตาของเขา เวทัสเดินเข้ามาใกล้ และหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ “ปาณี โผล่หน้ามาได้สักทีนะ” “อะไรนะ?” ปาณีไม่เข้าใจในสิ่งที่เวนัสพูด ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเลย ปาณีคิดว่าเวทัสจะดีใจมากเมื่อเจอเธอสักอีก แต่เขากลับแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย “อย่าเสแสร้งอีกที จะเลิกกันก็ควรพูดมาตรงๆ ไม่ใช่มาหลบหน้ากันแบบนี้” “ฉันไม่ได้หลบหน้านายเลยนะ......” สองเดือนที่ผ่านมาเธอทำงานยุ่งมาก หลายครั้งจึงปฏิเสธที่จะไปเดทกับเวนัส เพราะกลัวจะเสียหน้าเธอจึงไม่ได้บอกเหตุผลว่ากำลังทำอะไรอยู่ เพราะแบบนี้ เวนัสจึงเข้าใจผิดว่าตัวเองไม่อยากเจอเขา ปาณีนิ่งไป แล้วรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หลบหน้านายจริงๆนะ ฉันมีธุระที่ต้องทำ ไม่เชื่อถามติรยาก็ได้” เธอมองไปทางติรยา หวังว่าเพื่อนสาวจะช่วยอธิบาย ติรยามองเธอแวบเดียว ค่อยๆพูดว่า “ปาณี อย่าหลอกเวนัสอีกเลย ก่อนหน้านี้เธอบอกกับฉันเองว่าอยากเลิก ไม่อยากเจอเวนัส ปิดเทอมที่ผ่านมาเธอเลยหลบหน้าเขามาโดยตลอด” ปาณีรู้สึกอึ้ง เธอได้พูดประโยคพวกนี้ตอนไหน? “ติรยา เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ฉันเคยพูดประโยคพวกนี้ตอนไหน?” ติรยารู้ดีว่าเธอทำงานอยู่ ทำไมเธอต้องหลอกเวนัสแบบนี้ด้วย ปาณีมองสีหน้าอันไร้เดียงสาของติรยา รู้สึกใจหาย วินาทีนั้น เหมือนตัวเองไม่เคยรู้จักติรยามาก่อน นึกถึงความทุกข์ยากที่มายืมเงินกับคุณทัตดาเมื่อครู่ และสีหน้าของติรยาที่หลอกลวงในตอนนี้ ปาณีเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และแน่นอนว่าเวทัสเชื่อที่ติรยาพูด เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ปาณี มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม” “ฉัน......” ปาณีมีคำที่อยากจะพูดมากมาย แต่เหมือนทุกคำพูดนั้นติดอยู่ในคอ เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว “ถ้าอย่างนั้น ก็สมความปรารถนาของเธอ เราเลิกกันเถอะ” หลังพูดจบประโยค เวทัสไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าปาณี แต่กลับเดินเข้าบ้านคุณทัตดาไป คุณทัตดายืนต้อนรับที่หน้าประตูอย่างอบอุ่น เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาบ้านนี้ ปาณีช็อกเมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นเดินจากไป ติรยาเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหัน ไม่หลงเหลือความห่วงใยใดๆ พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ปาณี ในเมื่อเธอเลิกกับเวทัสแล้ว ก็อย่าตามรังควานเขาอีก เธอควรรู้ไว้ว่าเธอไม่คู่ควรกับเวนัส คนที่มีฐานะอย่างเธอ ก็ควรฟังแม่เธอซะ แต่งงานไปมีลูกให้ไวๆ อย่างหวังสูงว่าจะได้อยู่กับเวทัสอีก เธอกับเขา และฉัน เราไม่ได้อยู่บนโลกเดียวกัน!” เมื่อพูดจบ ติรยาก็เดินเข้าบ้านไปอย่างหยิ่งยโส ยังเหลือแต่ปาณีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย แม้อากาศเมื่อเข้าสู่เดือนกันยายนจะอบอ้าวเพียง แต่ในใจของเธอตอนนี้กลับหนาวเหน็บยิ่งนัก