ตอนที่ 7

ต๭นที่ 7 “อย่าใสใจคำพูดของไวยาตย์เลยนะ” ปาณีไม่ได้พูดอะไร มือที่กำผ้าห่มนั้นแน่นยิ่งขึ้น ตาเริ่มแดงก่ำ ธามนิธิเห็นดวงตาของปาณีเลยพูดว่า “อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ อยู่ต่อหน้าฉันไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้” เพียงเพราะประโยคนี้ประโยคเดียว ก็ทำให้ปาณีที่กลั้นน้ำตาตั้งนานหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย “คุณอา..... หือๆๆๆ” ปาณีร้องไห้นานมาก ร้องไห้จนสะอึกแล้วยังร้องต่อไม่หยุด ธามนิธิเห็นเธอร้องไห้หนักมาก ฝ่ามือของเขาค่อยๆลูบหลังของเธอ แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ แต่ปาณีก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มีให้ ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักเข้าไปอีก ปาณีเป็นแค่เด็กอายุ 18 เป็นวัยที่สดใสไร้ความกังวล ยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ ไม่มีคนปลอบใจยังดีหน่อย ยิ่งมีคนปลอบใจก็ยิ่งปล่อยโฮออกมา ธามนิธิเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็รู้สึกปวดใจ ตอนแรกยังสงสัยว่าทำไมปาณีต้องมายืมเงินกับเขา แต่หลังจากได้ยินไวยาตย์เล่าเรื่องครอบครัวของเธอแล้ว เขาก็เข้าใจแล้วว่าคนที่บ้านเธอปฏิบัติกับเธออย่างไร ตอนนี้เธอได้แต่งงานกับเขาแล้ว แน่นอนว่าธามนิธิจะไม่ให้เธอต้องลำบากแบบนี้อีก ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหน ปาณีหยุดร้องจนได้และหยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำตา เธอหลบอยู่ในผ้าห่ม รู้สึกเกรงใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของธามนิธิ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอย่างหนักแบบนี้ เธอแอบมองธามนิธิแวบหนึ่ง เห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ เธอจึงยิ้มออกมาอย่างสบายใจ หลังจากนั้น เธอก็กินยาตามที่ธามนิธิสั่ง นอนลงใต้ผ้าห่มอย่างสบายใจ เธอหลับลึกมาก ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เธอนึกขึ้นได้ว่ายังมีของบางอย่างที่เธอลืมไว้ที่บ้าน เช่นพวกโทรศัพท์มือถือที่ต้องไปเอามา เธอจึงไปขอให้ไวยาตย์ส่งเธอกลับบ้าน ทันที่ที่เธอก้าวเข้าบ้าน ฝนสิริก็ตรงดิ่งมาหาเธอ ชี้หน้าด่าเธออย่างแรง “นางลูกไม่รักดี บอกให้เธอแต่งงานก็ไม่ยอมแต่ง ยังจะหนีตามผู้ชายป่าเถื่อนไปอีก ไม่กลับมาบ้านทั้งคืน! เธอจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน น่าขายหน้าจริงๆ!” นึกถือเมื่อวานไวยาตย์พาปาณีออกไปโดยไม่สนคำห้ามปรามของเธอก็ยิ่งทำให้เธอโมโห อีกไม่กี่วันปาณีก็จะต้องแต่งงานแล้ว เวลาคับขันแบบนี้มาเกิดเรื่องพวกนี้อีก ฝนสิริจะไม่โกธรได้ยังไง? ถ้างานแต่งงานนี้พัง เธอต้องเสียบ้านไปตั้งสองหลังเชียวนะ! ปาณีไม่สนใจคำดุด่าของแม่เธอ เดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเอง ฝนสิริเดินตามหลังเธอไป พร้อมกับพูดว่า “ในเมื่อวันนี้เธอกลับมาบ้านแล้ว แม่ก็จะไม่โกธรเธออีก ขอแค่เธออยู่ในห้อง อีกไม่กี่วันก็แต่งงานไปโดยดี แม่ก็จะถือว่าเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น ......” ปาณีก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋าของตัวเองต่อ ไม่สนใจเลยว่าแม่ของเธอจะพูดอะไร พอเห็นปาณีกำลังเก็บของ ฝนสิริจึงรู้สึกกระวนกระวายใจ จึงเข้าไปเอาเสื้อผ้าของเธอโยนลงพื้น “อะไร อยากหนีออกจากบ้านอีกรึไง?” “ใช่!” ปาณีพูดเสียงแข็ง พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความโกธร “ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของหนู หนูจัดการเอง ไม่ต้องมายุ่ง!” “ไม่ให้ฉันยุ่ง? ฉันเลี้ยงเธอโตมาอย่างยากลำบาก คาดหวังว่าเธอจะทำให้ฉันภูมิใจสักบ้าง! แต่ดูเธอสิ ไม่เคยทำให้ฉันภูมิใจ แล้วตอนนี้ยังจะทิ้งพ่อแม่ไว้หนีไปอีก จะเป็นลูกอกตัญญูใช่ไหม? เธอจะไป ก็ได้! แต่เอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ฉันเลี้ยงเธอโตมาก่อนแล้วค่อยไป!” ปาณีไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้ ใจเธอแตกสลายอีกครั้ง เธอรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ “เงิน......ฉันคืนคุณแน่ๆ!” รอให้ฉันเข้ามหาลัยก่อน ฉันจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีปัญญาคืนเงินก้อนนี้ “ส่วนเรื่องงานแต่ง ถ้าอยากแต่งมากคุณก็ไปแต่งเองเลย” หลังพูดจบ เธอลากกระเป๋าเดินทางออกไปข้างนอก “นี่แก!” ฝนสิริโมโหมาก วิ่งไปดึกแขนปาณี ตบหน้าเธออย่างแรง เพี๊ยะ! ปาณียืนอึ้งเมื่อโดนตบ ฝนสิริมีแรงเยอะมาก กำลังจะลากปาณีกลับเข้าไป นภันต์ที่หลบอยู่ก็วิ่งเข้ามาดึงแม่ไว้ แล้วบอกกับปาณีว่า “พี่ รีบไป ที่นี่ผมจัดการเอง!” ปาณีไม่ทันคิดอะไร ลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้าน เมื่อถึงหน้าประตู ก็เห็นรถของไวยาตย์จอดอยู่หน้าบ้าน เธอเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง ใจเธอยังเต้นไม่หยุด