ตอนที่ 21

ต๭นที่ 21 เธอวางของทั้งหมดลง นั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆ ธามนิธิมองไปยังร่างอันเหน็ดเหนื่อยของเธอ เหตุผลที่บอกว่าจะไปซื้อของช่างเหมาะกับธรรมชาติของความตะกละของเธอจริงๆ หลังจากพักแล้วสักครู่ ปาณีบอกกับแม่บ้านที่อยู่ในครัวว่า“น้าคะ คืนนี้หนูจะทำกับข้าวเองค่ะ น้าพักผ่อนเลยนะคะ!” “คุณหนูจะทำเองหรอคะ?”แม่บ้านมองปาณีด้วยความสงสัย ปาณีทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ“หนูทำกับข้าวอร่อยจะตาย! ใช่ไหมคะ คุณไวยาตย์?” “ครับ”ก่อนที่ปาณีจะเข้าไปทำงานที่คฤหาสน์ ไวยาตย์ได้ทดสอบฝีมือการทำกับข้าวของเธอก่อนแล้ว หลังผ่านการทดสอบจึงรับเธอเข้าทำงาน หลังจากได้รับคำยอมรับจากไวยาตย์ แม่บ้านจึงวางใจขึ้นมาเล็กน้อย และแน่นอน ในคืนนี้ ขณะที่ปาณีกำลังทำกับข้าว แม่บ้านก็อดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่ข้างๆอย่างเป็นห่วง หากมีอะไรที่ปาณีทำไม่ได้เขาจะได้เข้าไปช่วยทัน ถึงยังไงปาณีก็เป็นเด็กอายุ 18 เด็กอายุ 18 จะไปทำอะไรได้? แม้แม่บ้านคนนี้ถือได้ว่าเป็นแม่ครัวคนหนึ่งในบ้านวิสิทธิ์เวช แต่ลูกสาววัย 20 ปีของเธอยังหุงข้าวไม่เป็นเลย อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นท่าทีอันคล่องแคล่วของปาณีแล้ว แม่บ้านถึงกับตกใจเล็กน้อย ปาณีจัดการทุกเรื่องในครัวได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ...... “คุณอา ทานข้าวได้แล้วค่ะ”ธามนิธิได้ยินเสียงเรียกของปาณีขณะที่กำลังจ้องหน้าจอคอมอยู่ เขาวางงานค้างไว้และเดินไปที่โต๊ะอาหาร เขาเห็นปาณีได้ทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะ แม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างๆก็ชื่นชมปาณีไม่หยุดว่า“คุณหนูปาณีเก่งมากเลยค่ะ กับข้าวพวกนี้คุณหนูทำเองหมดเลยนะคะ” เธออยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชมาตั้งหลายปี แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ธามนิธิจะแต่งงานกับผู้หญิงที่มีคุณสมบัติเช่นนี้ เพราะในปัจจุบัน ครอบครัวที่มีลูกสาวคนเดียวมีจำนานมาก เด็กอายุเท่าเธอที่ทำกับข้าวได้ก็ยิ่งน้อยเข้าไปอีก ปาณีหยิบถ้วยและตะเกียบมา4ชุด“น้าคะ มากินด้วยกันสิคะ!” แม้แม่บ้านคนนี้จะเป็นคนใช้ แต่อายุของเธอก็ใกล้เคียงกับแม่ของปาณี ปาณีจึงพูดคุยกับเธออย่างมีมารยาท แม่บ้านตอบว่า“ไม่.....ไม่ต้องค่ะ พวกคุณทานเลยค่ะ!” “นั่งลงสิคะ!”ปาณีพูด“ทานกันหลายคนคึกคักดีค่ะ ใช่ไหมคะคุณอา?” ปาณีมองไปยังธามนิธิ หวังว่าจะได้รับคำตกลงจากเขา ธามนิธิตอบว่า“อืม” เธอชอบอะไรก็ให้เธอทำแบบนั้น แม่บ้านมองไปยังธามนิธิอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตกลง เธอเป็นคนใช้เชียวนะ! บ้านวิสิทธิ์เวชไม่มีธรรมเนียมที่จะให้คนใช้มากินข้าวร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้ ไวยาตย์จึงบอกว่า“ในเมื่อคุณนายก็พูดแล้ว ป้าก็มานั่งทานข้าวด้วยกันเลยครับ! เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านวิสิทธิ์เวช มีแค่พวกเราไม่กี่คน” เมื่อแม่บ้านได้ยินไวยาตย์พูดเช่นนั้น จึงมานั่งทานข้าวด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทานข้าวพร้อมกับธามนิธิ เขาเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม และตอนนี้ก็ต้องนั่งใกล้กับเขาขนาดนี้ เธอจึงรู้สึกกดดัน ปาณีกลับนั่งกินอย่างสบายใจ ไม่มีความเกรงกลัวธามนิธิใดๆ ยังช่วยคีบกับข้าวให้ธามนิธิอีก “คุณอา ลองอันนี้สิคะ อร่อยมากๆ” ทั้งที่เธอเคยทำกับข้าวให้เขากินตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขากลับจำไม่ได้เลย ปาณีสัญญาเลยว่าต้องปรับเปลี่ยนความคิดที่เขามีต่อเธอใหม่ให้ได้ ธามนิธิลองชิมดู ปรากฏว่ารสชาติดีจริงๆด้วย“อื้ม” อร่อย! ปาณีที่ได้รับคำชมจากธามนิธิยิ้มจนแทบจะมองไม่เห็นตาเลยทีเดียว“ใช่ไหมล่ะ! หนูเป็นคนมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารจริงๆ ทำกับข้าวอร่อยตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่มีคนไปที่บ้านก็จะชมว่าหนูทำกับข้าวอร่อย คุณว่า หนูไปเป็นแม่ครัวเลยดีไหมคะ?” สิ่งที่ทำให้เธออวดตัวเองได้ก็คงมีแต่ฝีมือการทำกับข้าวนี่แหละ ธามนิธิเงยหน้าขึ้น มองไปยังปาณีที่ยิ้มแฉ่ง ยุ่งอยู่ในครัวตั้งสองชั่วโมง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ เขายื่นมือออกไปจับมือของเธอไว้ แล้วลูบฝ่ามือของเธอ