ตอนที่ 26

ต๭นที่ 26 “อร่อยมากค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นให้แม่บ้านปอกเพิ่มอีกหน่อยนะ”ฐิติพรพูดจบ ก็เรียกแม่บ้านลำมุงให้เอามาเพิ่ม ปาณีมองไปยังจานผลไม้ แล้วพูดว่า“พวกเธอไม่กินหรอ?” มีเธอเพียงคนเดียวที่กำลังกินอยู่ “หนูกินสิ”ฐิติพรพูด“หนูชอบก็กินเยอะๆหน่อยนะ” เวทัสไม่ค่อยชอบกินผลไม้ สำหรับติรยา ฐิติพรไม่อยากสนใจมากนัก สำหรับเธอแล้ว ติรยาและเวทัสอายุยังน้อย ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันไหมนั้น ยังไวเกินที่จะพูดเรื่องนี้! ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้เรื่องที่เวทัสรังแกปาณี ฐิติพรยังโกรธอยู่เลย แต่เดิมก็จะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ปาณีปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้อีก เพราะฉะนั้น เธอไม่อยากสนใจเวทัสและแฟนของเขามากเท่าไหร่ ติรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ แทบไม่อยากจะเชื่อ วันนี้เธอมาที่นี่เป็นครั้งแรกแท้ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณยาย ของเวทัสจะไม่สนใจเธอเลย ความสนใจทั้งหมดของเธอตกอยู่บนตัวปาณี หลังจากกินผลไม้ไปจนพอแล้ว ปาณีก็พูดขึ้นว่า“หนูเอาไปให้คุณอากินหน่อยดีกว่า” “ดีเลย เอาไปสิ”ปาณีสามารถคิดถึงธามนิธิอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฐิติพรตื้นตันใจมาก เธอคาดหวังกับธามนิธิไม่สูง จะหาภรรยาสักคน ก็ขอแค่เป็นคนที่เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดเวลาก็พอ หลังจากที่ปาณีเดินไปแล้ว ฐิติพรค่อยหันไปทางติรยา แล้วพูดว่า“กินสิจ้ะ” ใครจะยังมีอารมณ์มากินของเหลือจากปาณี? ติรยายิ้มตอบว่า“ไม่แล้วค่ะ” ฐิติพรก็ไม่ได้สนใจพวกเขา ไปทำงานของตัวเองต่อ ติรยาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว จึงถามเวทัสว่า“เมื่อก่อนปาณีเคยมาที่นี่หรอ?” “เคยมา” “ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่อง?”ตอนที่ปาณีคบกับเวทัส ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมด ถ้าหากปาณีเคยมาที่บ้านของเวทัส เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่บอกเธอ นอกจากว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังทั้งสองคนเลิกกัน...... เวทัสมองติรยาอย่างเบื่อหน่าย“พวกเธอเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ? เธอมาถามฉันทำไม?” เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าปาณีไปคบกับน้าชายของเขาได้ยังไง! ติรยาเหมือนโดนตบหน้า เรื่องที่เธอกับปาณีแตกคอกัน เธอไม่กล้าที่จะบอกให้เวทัสรู้ เวทัสเลยคิดว่าทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่รู้ธาตุแท้ของติรยาแล้ว ปาณีลบติรยาออกจากผู้ติดต่อในน์ด้วยซ้ำ ...... จันวิภาอยู่ในห้องของธามนิธิ“นายจะไม่ให้หมอดูอาการหน่อยหรอ? ที่แม่หาหมอคนนี้มาให้นาย เพราะเป็นหมอเฉพาะทางที่รักษาจุดนั้นเลยนะ เธอลองคิดดู ถ้าไม่ทำเพื่อปาณี ก็น่าจะทำเพื่อตัวเองหน่อยนะ! นี่เป็นเรื่องใหญ่ของชีวิตเชียวนะ” ธามนิธิจ้องหน้าจันวิภา แววตาดูซับซ้อนมาก จันวิภาพูดว่า“นายจ้องหน้าฉันทำไม? ที่ฉันทำไปก็เพราะหวังดีกับนายนะ! นายไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่เป็นห่วงนายมากแค่ไหน นายเองก็ห้ามท้อ ใช่ไหม?” “ออกไป”ในที่สุดธามนิธิก็พูดสองคำนี้ออกไปอย่างเย็นชา “ธามนิธิ!”จันวิภาอยากเกลี้ยกล่อมเขาต่อ“นายต้องหัดมองเรื่องนี้ในแง่ดี ถ้านายไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน นายก็จะไม่มีวันดีขึ้น รู้ไหม? ทำไมนลินถึงจากไป ก็เพราะว่าเธอรู้ว่านายทำไม่ได้ไง! ตอนนี้ปาณียังไม่รู้ ถ้าเธอรู้แล้ว......” “จะไปหรือไม่ไป?”ธามนิธิมองเธออย่างจริงจัง จันวิภาอึ้งไปสักพัก เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังกลัวเขาเล็กน้อย พูดว่า“ช่างเถอะ ฉันไปก็ได้!” เห้อ เธอพูดไปตั้งครึ่งวัน ก็ไม่เห็นว่าธามนิธิจะฟัง ก็ใช่ ผู้ชายน่ะ จะมีสักกี่คนที่ยอมรับได้ว่าตัวเองไม่มีน้ำยา ....... จันวิภาเดินออกมาจากห้อง ก็เจอกับปาณีพอดี ปาณีถือจานผลไม้ไว้ ทักทายกับจันวิภาว่า“พี่คะ”