ตอนที่ 34

ต๭นที่ 34 หลังจากเห็นปาณีเดินจากไป ฐิติพรก็เดินเข้ามา มองเวทัสด้วยความระแวง“หลานรังแกปาณีอีกแล้วใช่ไหม? เมื่อกี้เธอยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้ดีๆ ทำไมหลานมาปุ๊บ เธอก็ไปเลย?” เวทัส “......” เขามองคุณยายที่ลำเอียง“ทำไมมองผมเป็นคนรังแกเธอล่ะครับ เธอต่างหากที่รังแกผม!” “เธอจะรังแกหลานได้ยังไง? ถึงแม้ว่าจะรังแกหลานจริงๆ หลานก็ต้องทน หลานก็รู้สถานการณ์ของน้าตอนนี้ ถ้าเขาโมโหแล้วออกจากบ้านไป ยายจะมาหาหลานเป็นคนแรก”พอพูดถึงท้ายประโยค คำพูดของคุณยายแฝงด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่ธามนิธิเกิดเรื่อง อารมณ์ของทุกคนในบ้านก็ไม่ค่อยดีนัก เมื่อเทียบกับสถานการณ์ของน้าแล้ว เขาก็แค่เสียปาณีไป ดูเหมือนจะไม่ได้แย่มากนัก เวทัสมองดูปฏิกิริยาของคุณยายแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ ในกลางคืน ธามนิธิและไวยาตย์กลับดึกหน่อย ตอนที่เขากลับถึงบ้าน ฐิติพรและคนอื่นๆก็กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ แต่ปาณีไม่อยู่ เขาถามว่า“ปาณีล่ะ?” ฐิติพรตอบว่า“เมื่อตอนเย็น เหมือนเธอกับเวทัสจะมีเรื่องไม่พอใจกันนิดหน่อย แม่ให้คนไปตามเธอมาทานข้าว เธอก็ไม่ลงมา” ธามนิธิมองไปยังเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆ“ทำไม นายก่อเรื่องอีกแล้วหรอ?” “ผมเปล่าครับ”เวทัสอธิบายว่า“ผมไม่ได้รังแกเธอจริงๆ อย่าโทษผมไปสักทุกเรื่องเลยได้ไหมครับ?” ปาณีไม่ลงมากินข้าวเอง เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย? เมื่อคิดถึงจุดนี้ เวทัสก็รู้สึกรำคาญใจขึ้นมา เขารู้สึกว่า ตั้งแต่ปาณีมาที่บ้าน ก็ทำตัวเป็นศัตรูกับเขาตลอด เหมือนอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย เธอก็โกรธซะแล้ว เป็นผู้หญิงที่เจ้าวางแผนจริงๆ! ทำตามความต้องการของตัวเอง โดยอาศัยความเอาอกเอาใจของคนในบ้าน ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ เขาก็ยิ่งไม่ยอมให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่เช่นนั้น เขาจะยังได้อยู่ในบ้านนี้อย่างสงบสุขอีกไหม? ธามนิธิก็ไม่ได้รีบร้อนตำหนิเวทัส“ผมขึ้นไปดูเธอก่อน” ไวยาตย์เข็นธามนิธิออกไป ฐิติพรเห็นเขาออกไปโดยที่ยังไม่ได้กินข้าว พูดว่า “ลูกไม่กินข้าวหรอ?” ขาเขาไม่ค่อยสะดวก ไปๆมาๆคงลำบากน่าดู “ให้คนส่งขึ้นมาบนห้องเลยครับ!” ธามนิธิถูกไวยาตย์เข็นเข้าไปในห้อง ปาณีนอนอยู่บนเตียง เหงื่อออกทั้งตัว เธอกอดหมอนไว้แน่น อดทนต่อความเจ็บปวดไว้ เกือบหลับแล้วแท้ๆ ไวยาตย์ก็เข็นธามนิธิเข้ามา รถเข็นของธามนิธิหยุดอยู่ข้างเตียง มองไปยังปาณีที่นอนอยู่บนเตียง“ปาณี” หลังจากที่ปาณีได้ยินเสียง เธอก็เอาหมอนออก แล้วมองไปยังธามนิธิที่เพิ่งเข้ามา “คุณอา กลับมาแล้วหรอคะ?” “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” ธามนิธิมองไปยังเธอที่เหงื่อท่วมตัว เส้นผมก็เปียกไปหมด“เป็นไข้หรอ?” “ไม่......ไม่ค่ะ”ปาณีพูดว่า“แค่เรื่องเล็กน้อยค่ะ” “เรียกหมอมาดูอาการหน่อยไหม?”แต่เดิมคิดว่าเธอทะเลาะกับเวทัสจึงไม่ได้ลงไปทานข้าว คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะป่วย ปาณีมองไปยังคุณอาที่ทำสีหน้าจริงจัง ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี เธอจึงบอกว่า“หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ...... ก็แค่......” เธอเป็นประจำเดือน วันแรกของทุกๆเดือน เธอจะเจ็บปวดทรมานแบบนี้แหละ จำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง ประจำเดือนเธอมาขณะซื้อของอยู่ที่ตลาด เดินไปไม่ถึง 10 นาที เธอเกือบเป็นลมอยู่ข้างทาง ไม่สามารถ กลับบ้านได้ ตอนบ่ายหลังจากที่เธอกลับมาห้อง ก็ปวดท้องน้อยมาจนถึงตอนนี้ นอนอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่หลับ เหงื่อออกตลอดเวลา เพราะ เหตุนี้เธอเลยไม่ได้ลงไปกินข้าว ไม่เช่นนั้น จากนิสัยความตะกละของเธอแล้ว มีหรอที่จะไม่ลงไปกินข้าวเพียงเพราะทะเลาะกับเวทัส? “ก็แค่อะไร?”ธามนิธิมองเธอ“ไม่สบายตรงไหนเธอก็ต้องพูดออกมาฉันถึงจะรู้ ก็เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ? ทำไมโตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักดูแลตัวเองอีก?”