ตอนที่ 41

ต๭นที่ 41 ธามนิธิปล่อยปาณีออก นัยน์ตาดำสนิทจ้องมองไปยังเธอ ปาณีอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง ตุบๆตับๆ พูดจาติดๆขัดๆ “หนะ หนู...... หนูออกไปดูคุณไวยาตย์ก่อนนะคะ” หลังพูดจบก็รีบหนีออกจากอ้อมแขนของธามนิธิ...... ไวยาตย์ยืนรออยู่หน้าประตูอย่างกระวนกระวาย ยิ่งปาณีเข้าไปนานมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น กลัวว่าปาณีจะพูดอะไรไม่เข้าหู ทำให้ธามนิธิจะโมโหมากยิ่งขึ้น จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก ปาณีเดินออกมาจากข้างใน ไวยาตย์ถามปาณีด้วยสายตาว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ปาณีใช้ฝ่ามือตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ เพราะยังรู้สึกมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อกี้เธอมัวแต่สับสน มัวแต่กระดากกระเดื่อง แล้วก็วิ่งออกมาเลย จึงลืมสังเกตไปว่าธามนิธิยังโกรธอยู่หรือเปล่า? หรือจะหายโกรธแล้วนะ? ไวยาตย์เห็นปาณีไม่พูดอะไร ใจเขากระวนกระวายมากขึ้น “ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ให้เข้าไป คุณยืนยันจะเข้าไปให้ได้ ทีนี้ดีหรือยัง!” พอเห็นสภาพเธอเป็นแบบนี้ รู้ได้เลยว่าง้อคุณธามนิธิไม่สำเร็จ คงโดนด่าจนพูดไม่ออกเลยล่ะสิ “เข้ามา” เสียงของธามนิธิส่งออกมาจากในห้อง ไวยาตย์ไม่ว่างสนใจปาณีต่อ รีบวิ่งเข้าไปในห้อง มองไปยังธามนิธิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง “คุณธามนิธิครับ คุณนายจะเข้ามา ผมรั้งยังไงก็รั้งไม่หยุด คุณนายเธอหวังดี คุณก็อย่าโกรธเธอเลยนะครับ!” “ฉันหิวแล้ว” ธามนิธิพูดขัดไวยาตย์ขึ้นมา ไวยาตย์อึ้งเล็กน้อย หลังจากได้สติจึงพูดว่า “ครับ ถ้าอย่างนั้นเราลงไปทานข้าวตอนนี้นะครับ!” ขอเพียงแค่ธามนิธิยอมทานข้าว ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ดูเหมือนว่า...... เขาจะเข้าใจปาณีผิดไปเองสินะ? ปาณีเกลี้ยกล่อมธามนิธิสำเร็จแล้ว? ...... ในห้องอาหาร ปาณีนั่งทานข้าวอยู่เงียบๆ ธามนิธิที่นั่งอยู่ข้างๆก็ไม่ได้พูดอะไร ปกติเวลาที่ทั้งสองคนทานข้าวจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบกัน ธามนิธิเอาใจเธอซะขนาดนั้น แต่ในวันนี้ ทั้งสองคนกลับไม่พูดไม่จาสักคำ แต่เดิมเขาคิดว่า การที่ธามนิธิยอมลงมาทานข้าว เป็นผลงานของปาณี แต่พอเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจมากยิ่งขึ้น ปาณีนั่งทานข้าวอย่างเงียบๆ ในสมองฉายภาพจูบเมื่อครู่นี้ขึ้นมาไม่หยุด พอคิดถึงภาพนั้นแล้ว ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้นมาอีก ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามองธามนิธิ ฐิติพรมองไปยังทั้งสองคน รู้สึกว่าทั้งคู่ไม่ค่อยปกติเหมือนกัน นึกถึงเรื่องที่ตัวเองให้ปาณีไปตามธามนิธิลงมาทานข้าว ปรากฏว่าธามนิธิลงมาแล้ว แต่ทั้งสองคนกลับไม่พูดอะไรกันเลย เธอจึงเปิดปากพูดกับธามนิธิว่า “ลูกทะเลาะกับปาณีหรอ?” ธามนิธิมองไปยังปาณีที่นั่งอยู่ข้างๆแวบหนึ่ง “ไม่นิครับ” “ยังบอกว่าไม่อีก!” ฐิติพรพูด “ลูกคิดว่าแม่ตาบอดรึไง?” เห็นได้ชัดเลยว่าฐิติพรไม่เชื่อ ปาณีจึงพูดว่า “ไมได้ทะเลาะกันจริงๆค่ะ” ฐิติพรเห็นว่าปาณีไม่เพียงแต่ไม่ฟ้องเท่านั้น แต่ยังช่วยธามนิธิอธิบายอีก จึงพูดว่า “ดูซิ ปาณีเป็นเด็กดีแค่ไหน ยังช่วยลูกพูดอีก!” ปาณี “......” เธอแอบมองธามนิธิแวบหนึ่ง สายตาของเธอไปตกอยู่บนริมฝีปากนั้น รูปปากของเขา เป็นรูปปากที่น่ามองที่สุดเท่าที่ปาณีเคยเห็นมา ตายละ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองหื่นเล็กน้อย ไม่กล้าคิดต่อไปไกล จึงตั้งใจทานอาหารของตัวเองต่อ ธามนิธิเห็นเธอไม่พูดไม่จา จึงยื่นมือออกไปคีบกับข้าวที่ปกติเธอชอบทาน วางไว้บนถ้วยของเธอ เพื่อแสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ “ขอบคุณค่ะคุณอา” มองไปยังปีกไก่ที่วางอยู่ในถ้วย ปาณีพูดขอบคุณ เธอชอบทานเนื้อสัตว์มากๆ พอเห็นว่าทั้งสองคนคุยกันแล้ว ฐิติพรจึงยอมเชื่อว่าทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกัน ฐิติพรเพิ่งจะเบาใจ ธามนิธิก็ถามว่า “ได้ยินมาว่าวันนี้บ้านมีสุวรรณ์มาที่นี่หรอครับ”