ตอนที่ 43

ต๭นที่ 43 เรื่องที่เขาเคยไปบ้านปาณีก่อนหน้านี้ หลังจากกลับมาก็ได้รายงานเรื่องนี้กับธามนิธิแล้ว ธามนิธิก็ทราบสถานการณ์ดี ในเมื่อธามนิธิตัดสินใจอย่างนี้แล้ว เขาก็มีวิธีรับมือของเขาเอง ธามนิธิพูดว่า “เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ต้องเจอพ่อแม่เธออยู่ดี เมื่อถึงเวลานั้นก็นัดทุกคนมาทานข้าวพร้อมกัน เขาไม่ทำอะไรเธอหรอก ถึงแม่เขาจะโกรธเธอจริงๆ ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง?” ปาณีตอบว่า “แต่ว่า......” เธอมักรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เดิมเป็นเรื่องภายในครอบครัวของตนเอง ก็ละอายใจมากแล้ว นี่ยังลากคุณอาเข้ามาเกี่ยวข้องอีก แม้ในตอนแรกธามนิธิจะให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของเขา บอกว่าต้องการความช่วยเหลือจากเธอ แต่ปาณีกลับรู้สึกว่า ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย กลับหาเรื่องปวดหัวมาให้ธามนิธิอีก ไวยาตย์มองดูปาณีที่กำลังลังเล จึงพูดว่า “มีคุณธามนิธิอยู่ ทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ คุณก็เชื่อคุณธามนิธิสักครั้งเถอะครับ!” แม้แต่ไวยาตย์ก็พูดแบบนี้แล้ว ปาณีก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ครั้งก่อนที่หนีออกมา เธอยังคิดว่าจะยังไม่กลับไปเจอคุณพ่อคุณแม่ชั่วคราว แต่ผลที่ออกมาคือ...... เธอรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา! ธามนิธิจ้องมองปาณี เงยหน้าขึ้นพูดกับไวยาตย์ว่า “นายไปทำธุระของนายก่อน ถ้าฉันมีธุระจะเรียกนายอีกที” “ครับ” มองดูไวยาตย์ที่เดินออกไปแล้ว แถมยังปิดประตูอีก ปาณีแอบมองไปยังธามนิธิ ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องนอนวันนี้ แม้ว่าธามนิธิจะจูบเธอ แต่ภายหลังมาคิดๆดูแล้ว เป็นเรื่องที่เธอเริ่มขึ้นก่อน รู้สึกขายหน้าจริงๆ! เธอลุกขึ้นยืน กำลังเตรียมตัวจะหนี...... เพิ่งก้าวไปไม่ถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงของธามนิธิเรียกอย่างเข้มงวดว่า “กลับมา” อยากหนี? ไม่มีทาง! ปาณีกลับมานั่งที่ตามเดิม หาข้ออ้างว่า “หนูแค่รู้สึกคอแห้ง อยากจะไปดื่มน้ำหน่อย” ...... ไม่กี่นาทีต่อมา ลำมุงยกน้ำเข้ามาจากข้างนอก วางอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน แล้วเดินออกไป ปาณีนั่งอยู่ที่นั่งของตัวเอง มองแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้า เธอก้มหน้าเข้าไว้ ตื่นเต้นยิ่งกว่าโดนคุณครูเรียกให้ตอบคำถามอีก ธามนิธิมองไปยังเธอที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับตัวเอง จึงถามว่า “ฉันกินคนรึไง?” ปาณีมองไปยังธามนิธิ ส่ายหัวอย่างว่านอนสอนง่าย “แล้วทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย? แม้แต่มองหน้ายังไม่กล้ามองเลย?” ธามนิธิจ้องมองเธอตลอด ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้ ปาณีแตะจมูกตัวเองเบาๆ “คือว่า.......เพราะว่า...... คุณหล่อเกินไปค่ะ!” “......” ธามนิธิขมวดคิ้ว นี่คือคำตอบอะไร? ปาณีอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หล่อเกินไปจนหนูไม่กล้ามองหน้าคุณ หนูตื่นเต้น..... ใครให้คุณจูบหนูกะทันหันล่ะคะ” แต่เดิม เธอยังรู้สึกเป็นกันเองอยู่เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ด้วยบุญบารมีของเขา ทีนี้ก็ดีแล้วสิ! ตอนนี้ขอเพียงเธออยู่กับธามนิธิสองต่อสอง หัวใจของเธอก็ไม่ฟังคำสั่งของเธอเลย หลังจากธามนิธิได้ยินคำพูดของปาณี ก็ไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี เมียคนนี้ หน้าบางจริงๆเลย! แต่เขามองออกได้ว่าเธอกำลังอายมากจริงๆ ปาณีในตอนนี้ยังสวมชุดนอนอยู่ ถ้าจะให้บอกว่าใส่ชุดนอน ควรบอกว่าใส่เสื้อยืดของธามนิธิจะดีกว่า ทันทีที่เธอใส่เสื้อก็ยาวถึง เข่าเธอ เหมือนกับกำลังใส่กระโปรง สะดวกสบายมาก นี่เป็นเพราะว่าเธอไม่มีชุดเปลี่ยนจึงยืมเขาเมื่อวานนี้ ธามนิธิยังคงจ้องมองปาณี “ทำไมยังใส่เสื้อของฉันไว้อีก?” รูปร่างผอมเบาขนาดนี้ สวมใส่เสื้อเขา ทำให้ดึงดูดคนมองกระทำความผิดเป็นอย่างยิ่ง เขาหวนคิดถึงรสชาติที่จูบกับเธอในวันนี้ สวยงามและหอมหวานมาก ทำให้คนอาลัยอาวรณ์ อดไม่ได้ที่จะจูบอีกครั้ง ปาณีมองไปยังเสื้อของตัวเอง ถึงจะรู้ว่าตัวเองกำลังสวมเสื้อของเขา และยังทานข้าวกับทุกคนด้วยชุดนี้หรอเนี่ย