ตอนที่ 47

ต๭นที่ 47 เมื่อคืนเธอไม่ได้ลงมากินข้าว ไม่ได้เป็นเพราะว่าจะต้มเขาหรอกหรอ? โดนว่ากล่าวตักเตือนในหลายครั้งนี้ เวทัสโยนความผิดทั้งหมดให้กับเธอ ปาณีหัวเราะหลังจากฟังคำถามของเขา “ฟ้องแล้วนายจะทำอะไรได้?” เธอดูออกว่า เวทัสทำอะไรธามนิธิไม่ได้ มิเช่นนั้น จากนิสัยของเวทัสแล้ว คงไม่อดทนอดกลั้นมานานขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน เขาไม่เคยโดนใครเอาเปรียบเลย หลังจากเวทัสได้ยินเธอพูด ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ปาณี นอกจากจะฟ้องแล้ว เธอทำอะไรเป็นบ้าง? ถ้าแน่จริงก็จัดการเรื่องของเราสองคนเองสิ ไม่ต้องลากน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง” ปาณีหัวเราะออกมา “อยากใช้วิธีการกระตุ้นเพื่อให้ฉันทำตามที่นายบอกหรอ? ไม่ได้ผลกับฉันหรอก! ฉันจะลากน้านายเข้ามาเกี่ยวด้วย นายจะทำอะไรได้?” หลังจากพูดประโยคนี้แล้ว ปาณียังเลียนเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ร้ายกาจอีกด้วย เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ก่อนหน้านี้เธอยังเสียใจเรื่องที่เวทัสคบกับติรยาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า ตัวเองก็ไม่ได้สนใจเวทัสมากขนาดนั้น ถึงขั้นที่หลังจากได้ยินเขาพูดแล้ว มีแรงกระตุ้นที่อยากจะตีเขาให้ตายไปเลย แต่เรื่องของความรู้สึกก็คงเป็นแบบนี้แหละ! ตอนรักกันจะทำอะไรก็ได้ แต่พอหมดความรู้สึกแล้ว ต่างฝ่ายก็ต่างรังเกียจกัน เปรียบเสมือนท่าทีที่เวทัสมีต่อเขาในตอนนี้ ในบางครั้ง เมื่อคิดถึงชื่อเวทัสแล้ว เธอก็ยากที่จะจินตนาการว่าพวกเขาเคยคบกัน เวทัสหัวเราะอย่างเย็นชา “ปาณี เธอคิดว่าน้าฉันจะชอบเธอหรอ? เธอผิดไปแล้ว! คู่หมั้นของเขาคือนลิน เธอก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง! ถ้านลินไม่จากไป เธอคิดว่าจะตกมาถึงเธอหรอ?” ปาณีตอบว่า “ฉันต้องรู้สิ! เพราะฉะนั้น รอให้นลินกลับมาแล้ว ฉันต้องขอบคุณเขาดีๆสักหน่อย” แต่เดิมเวทัสเวลาแค่อยากยั่วโมโหเธอ แต่ได้ยินปาณีพูดแบบนี้แล้ว เขาถึงกับหมดคำพูด เธอหน้าด้านเกินไปแล้วมั้ง! แบบนี้ยังจะไม่ถือสาอะไรเลยหรอ? เขารู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองประเมินปาณีต่ำไป เธอหน้าไม่อายอย่างที่ติรยาพูดไว้จริงๆด้วย “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ต้องมีสักวันที่เธออยากร้องไห้แต่ก็มีที่ให้เธอร้อง” ปาณีกำมือถือไว้แน่น ฟังเสียงที่เยาะเย้ยของเวทัส แล้วพูดว่า “ถ้าไม่มีธุระอะไร ฉันวางละ” เขาโทรมาเพื่อด่าเธอโดยเฉพาะ คงด่าจนพอแล้วสินะ! ปาณีเพิ่งจะพูดจบ เวทัสก็แย่งตัดสายไปก่อนเธอแล้ว เธอมองดูมือถือที่ถูกตัดสายไป ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเลยจริงๆ คนที่บอกเลิกก็เป็นเขา คนที่เข้าใจเธอผิดก็เป็นเขา! เธอไม่คิดบัญชีกับเขาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ที่ตัวเองเข้ามาในบ้านหลังนี้ เขาก็หาเรื่องเธอมาตลอด ทำเหมือนกับตัวเองเคยติดหนี้เขาหลายล้านอย่างนั้นแหละ คนเราไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ถือว่าปาณีได้เปิดตารู้จักโลกนี้มากขึ้น ธามนิธิมองไปยังปาณีที่กลับมานั่งที่เดิม สังเกตอารมณ์ของเธอได้ชัดเจน “ใครโทรมาหรอ? ถึงโกรธขนาดนี้? คนที่บ้านหรอ?” “ไม่ใช่ค่ะ คนที่เกลียดคนหนึ่ง” ปาณีวางมือถือลง แล้วดื่มน้ำลงไป โกรธจริงๆ! ตอนนี้เธอเริ่มจะสงสัยชีวิตของตัวเอง ตัวเองในอดีต ไม่รู้ว่าตาบอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไปคบกับแฟนของเพื่อนสนิทได้? เธอยื่นมือออกไปรับลิ้นจี่ที่แม่บ้านเพิ่งส่งเข้ามาให้ เริ่มปอกเปลือกกิน ไม่นานเปลือกที่ปอกก็กองเป็นภูเขา หลังจากทานจนอิ่มแล้ว ถึงจะระงับความโกรธในใจได้ชั่วคราว ธามนิธิมองไปยังปาณีที่ไม่พูดไม่จา รอเธอได้สติกลับมา จึงจะถามเธอว่า “วันนี้ยังปวดท้องอยู่ไหม?” ปาณีอึ้งไปสักพัก คิดถึงความใกล้ชิดในเมื่อคืน ไอแห้งๆออกมา “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”