ตอนที่ 48

ต๭นที่ 48 โดยปกติมักจะปวดแค่วันแรก แม้วันนี้จะยังรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นเดินไม่ได้ ธามนิธิพูดว่า “งั้นก็ดีแล้ว! ข้าวก็ทานเสร็จแล้ว ผลไม้ก็ทานแล้ว จะไปนอนพักในห้องหน่อยไหม?” “แล้วคุณล่ะ?” ปาณีมองดูธามนิธิ ความตั้งใจจริงของเธอคืออยากถามว่าคุณอาจะทำอะไรต่อคะ แต่ผลที่ได้หลังจากถามคำถามนี้ไปกลับรู้สึกตงิดๆ ธามนิธิจ้องมองปาณี มีความไม่คาดคิดเล็กน้อย “ทำไม อยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนหรอ?” “.......” พูดตามความจริง ปาณีในเวลานี้ แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด เธอพูดว่า “เปล่านิคะ! หนูก็แค่จะถามว่าบ่ายนี้คุณอยากอะไร?” “ไม่ทำอะไร อยู่เป็นเพื่อนเธอไง” “......” ปาณีปิดประตูลงหลังจากที่เข็นธามนิธิกลับไปในห้อง จู่ๆก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอมองไปยังธามนิธิ “นอนกลางวันแสกๆแบบนี้จะดีหรอคะ?” “หมอบอกว่า อาการของเธอต้องพักผ่อนเยอะๆ” “หนูไม่ได้ป่วยสักหน่อย” ปาณีก้มหน้าลง รู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าจะเอามือวางไว้ไหนดี เธอไม่มีความคิดเห็นใดๆที่ตัวเองนอนกลางวัน แต่การที่มีคุณอาอยู่ข้างๆแบบนี้รู้สึกทำตัวไม่ถูก ธามนิธิมองไปยังเธอ“ไม่นอนหรอ? หรือว่า อยากให้ฉันอุ้มเธอไปนอนบนเตียง?” “...... ไม่ ไม่ต้องค่ะ” เธอมีมือมีเท้าเดินไปเองได้ ธามนิธิเคลื่อนตัวไม่สะดวก ถ้าขอความช่วยเหลือจากเขามันเข้าท่าที่ไหนกัน ปาณีไปเปลี่ยนเป็น ‘ชุดนอน’ โดยเร็ว และนอนอยู่บนเตียง ธามนิธิยื่นมือออกไปห่มผ้าให้เธอ ระยะห่างระหว่างเขาและเธอใกล้มาก แค่เพียงเข้าก้มหัวลงก็แทบจะจูบเธอได้แล้ว ปาณีมองเขาแวบหนึ่ง พูดอย่างขาดความมั่นใจว่า “หนู...... หนูนอนก่อนนะคะ!” “อืม” เธอหลับตาลงอย่างตื่นเต้น ธามนิธิที่มองเธออยู่อย่างนั้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ทำยังไงดี? ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งเธอมากขึ้น! ถึงแม้ว่าปาณีจะหลับตาและมองไม่เห็นอะไร แต่เมื่อธามนิธิก้มหน้าลง ทันทีที่ริมฝีปากของเขาเข้าใกล้กับใบหน้าของเธอ เธอก็สะดุ้งลืมตาขึ้นมา เธอมองไปยังธามนิธิ แต่ธามนิธิกลับไม่ยอมหลบสายตาเลย ยังคงรักษาระยะห่างที่เก้อเขินนี้ไว้ มองเธออย่างไม่สะทกสะท้าน ทำให้เธอยิ่งเคอะเขินมากขึ้น! จ้องหน้าเขา แม้แต่หายใจยังไม่กล้าหายใจแรงเลย มีเพียงดวงตาที่กลมโตคู่นั้นที่จ้องมองธามนิธิ “นอนสิ!” ธามนิธิพูดโดยระยะห่างที่แทบจะติดกันอยู่แล้ว ปาณีตอบว่า “หนูนอนไม่หลับ” เขาทำแบบนี้ เธอจะหลับลงได้ยังไง! ธามนิธิขยับริมฝีปาก “ไม่ใช่ว่าเธอให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนหรอกหรอ?” “......” ปาณีสาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยพูดคำพูดพวกนี้ เขาเป็นคนเข้าใจผิดแท้ๆ เธอมองหน้าธามนิธิ รวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “คุณอา คุณเป็นสุภาพบุรุษ จะไม่จูบหนูใช่ไหมคะ?” “สุภาพบุรุษ?” ธามนิธิจ้องมองเธอ “ใครบอกเธอหรอ?” “......” เดิมทีปาณีคิดว่า หากเธอพูดแบบนี้ เขาก็จะตอบตามน้ำไป ที่ไหนได้ เขากลับไม่สนใจใยดีรักษาหน้าตาเลย แสดงว่าตั้งใจจะจูบเธอ? ปาณีคิดฟุ้งซ่านในใจ ยังดีนะที่ธามนิธิเป็นหมัน ไม่อย่างนั้น ถึงเวลานั้นเขาให้เธอมีลูกให้ จะทำตัวไม่ถูกขนาดไหนเนี่ย? ขณะที่ปาณีกำลังรอธามนิธิจูบเธอ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ธามนิธิไปเปิดประตู ปาณีแอบลืมตาขึ้นมา เห็นไวยาตย์กำลังคุยกับธามนิธิ หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ออกไปและปิดประตูลง เธอถึงโล่งใจขึ้นมา