ตอนที่ 61

ต๭นที่ 61 “ครูตนัส ทำไมชมแต่เขาสองคนล่ะคะ!” มะลิที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้น “ผลการสอบของติรยาก็ไม่เลวเลยไม่ใช่หรอคะ?” ติรยา เวทัส และปาณีก็สอบติดมหาวิทยาลัยชยุตเหมือนกัน ในชั้นเรียนของพวกเขา ก็มีเพียงพวกเขา 3 คนเท่านั้นที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยชยุตได้ คำพูดของเธอ ทำให้ทุกคนหันความสนใจไปที่ติรยา ครูตนัสนิ่งไปสักพัก มองไปยังติรยา ยิ้มพูดว่า “ติรยาก็สอบได้ดีเหมือนกัน” แต่ว่า ท่าทีที่เขามีต่อติรยา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าไม่ได้มีความกระตือรือร้นและอบอุ่นขนาดนั้น ติรยาที่ยืนอยู่อีกฝั่ง สีหน้าเริ่มดูไม่ค่อยดี มะลิควงแขนของติรยา รู้สึกถึงความลำเอียงเล็กน้อย “ทำไมครูตนัสถึงเป็นแบบนี้เนี่ย? ใช่แล้ว ติรยา เธอสอบได้กี่คะแนนหรอ?” “......” ติรยาไม่ได้ตอบ ปกติผลการเรียนของเธอก็ไม่ได้แย่นะ และปาณีก็ติวให้เธอบ่อยๆ ดังนั้น จึงสอบได้ลำดับต้นๆของชั้นเรียนมาโดยตลอด เพียงแต่ว่า...... ในการสอบที่สำคัญครั้งนี้ เพราะความตื่นเต้น เธอจึงสอบได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร และเธอก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครมาก่อน แต่เดิมเธอคิดว่า ไม่ว่ายังไง เธอก็สอบติดแล้ว คะแนนสอบไม่ได้สำคัญอะไร ถูกมะลิถามแบบนี้ เลยรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ตอนนี้เธอรู้สึกมะลิน่ารำคาญมาก แทบอยากจะตัดความสัมพันธ์กับเธอ ณ ตอนนี้เลย ...... ตอนรับประทานอาหาร ปาณีนั่งติดกับครูตนัส พอครูตนัสได้ยินว่าเธอจะไม่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยต่อแล้ว จึงแนะแนวเธอตลอดเวลาที่นั่งด้วยกัน “ไม่ง่ายเลยนะที่สอบติดมหาวิทยาลัยชยุต อย่าโง่ล่ะ ถึงเธอจะไปทำงานตอนนี้ ก็หาเงินได้เพียงเล็กน้อย อาจทำให้ฐานะทางบ้านเธอดีขึ้น แต่ว่า อนาคตเธอดับเลยนะ อีกหน่อยเธอจะเสียใจภายหลัง......” “หนูทราบค่ะ” ปาณีรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เธอบอกกับครูตนัสว่า “หนูจะยืนหยัดต่อไปค่ะ” จริงๆแล้ว ปาณีรู้สำนึกเรื่องนี้แต่แรกแล้ว แต่พอเห็นเวลาที่ครูตนัสเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ ปาณีก็ยังคงตื้นตันใจ และมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสนับสนุนเธอขนาดนี้ ไม่ใช่เป็นเหมือนแม่เธอทั้งหมด ที่ไม่อยากให้เธอเรียนต่อใจจะขาด เวทัสนั่งอยู่ข้างๆ ที่นั่งของเขาก็ใกล้กับครูตนัสมากเช่นกัน ดังนั้น เขาได้ยินการสนทนาของทั้งสองคนอย่างชัดเจน ดวงตาเขาเศร้าเล็กน้อย คำพูดที่ให้กำลังใจของครูตนัส ทำให้ปาณีอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย หลังรับประทานอาหาร ในเวลาที่ครูตนัสกำลังพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ เธอก็ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ ในบางเวลาเธอรู้สึกตัวเองเข้มแข็งมาก สามารถเผชิญทุกปัญหาได้ แต่ในบางเวลา ก็รู้สึกว่าตัวเองเปราะบางมาก...... เหมือนในตอนนี้ คำพูดของครูตนัส ทำให้เธอคิดถึงสภาพการเป็นอยู่ของตัวเองในตอนนี้ เพียงแค่ทำให้ตัวเองสามารถเรียนต่อได้ เธอก็ได้ใช้พละกำลังทั้งหมดของเธอแล้ว น้ำตาทำให้โลกในดวงของเธอเลือนราง เธออดทนมาครึ่งค่อนวันที่จะไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมา แต่ว่า ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ ในเวลานี้เอง เสียงเรียกเข้ามือถือของเธอก็ดังขึ้น ปาณีหยิบมือถือออกมาดู พบว่าเป็นธามนิธิที่โทรมา เธอปรับอารมณ์และรับสาย “คุณอา” “อยู่ไหน? ไปทำงานอีกแล้วหรอ?” น้ำเสียงของธามนิธิอบอุ่นมาก และแฝงไปด้วยความเป็นห่วง ปาณีมองดูเวลา พบว่าใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้ว “เปล่าค่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นค่ะ” “ฉันให้ไวยาตย์ไปรับเธอนะ” เขาไม่ค่อยวางใจที่เธออยู่ข้างนอกในตอนกลางคืน “ไม่ต้องแล้วค่ะ พวกหนูทานข้าวเสร็จแล้ว ถ้ารอคุณไวยาตย์มารับ หนูต้องรออีกนานเลย หนูจะกลับตอนนี้แล้วค่ะ” “โอเค” ธามนิธิไม่ได้ฝืนใจเธอ หลังวางสาย ปาณีก็ล้างหน้าล้างตา