ตอนที่ 79

ต๭นที่ 79 กระตือรือร้นขนาดนี้? ดูท่าทางแล้ว ถ้าหากวันนี้ปาณีไม่อยู่ด้วย แม่คงตบโต๊ะตกลงไปแล้ว? ฝนสิริจ้องหน้าปาณีแวบหนึ่ง “อยู่ต่อหน้าทุกคน พูดจาให้มันดีๆหน่อยได้ไหม?” “หนูพูดจาดีๆนะคะ” ปาณีมองจริมแวบหนึ่ง อายุเขามากกว่าธามนิธิอีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าอยู่จนอายุ 30 แล้วยังเป็นสภาพแบบนี้ มีอะไรให้ภาคภูมิใจขนาดนั้น อายุ 30 ปี คนที่ประสบความสำเร็จและพยายามมากกว่าเขามีเยอะแยะ! “หนูมีสามีแล้วค่ะ” “......” คำพูดนี้ของปาณี เปรียบเสมือนฟ้าผ่า ทำให้ทุกคนเงียบลง ฝนสิริมองหน้าปาณี แทบอยากจะตบหน้าเธอสัก 2-3 ทีเพื่อให้เธอตื่น “พูดไร้สาระอะไรของเธอ?” “หนูไม่ได้พูดไร้สาระ ก็แม่อยากให้หนูแต่งงานนักไม่ใช่หรอ? หนูก็เลยแต่งงานไง แต่ว่า ไม่ได้แต่งกับเขาแค่นั้นเอง” ปาณีมองจริมแวบหนึ่ง “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้รู้สึกตลกขบขันกับเรื่องนี้ หนูเป็นคนที่ขี้เกียจมาก ไม่ต้องการทำงานบ้าน และไม่อยากเลี้ยงลูกอยู่บ้านด้วย ดังนั้น พวกคุณไปหาคนอื่นเถอะค่ะ!” ปาณีพูดตรงมาก เธอรู้ว่า ถ้าหากเธอไม่พูดให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง แม่เธอก็จะไม่มีวันตายใจ จริมกระวนกระวายเล็กน้อย ไม่มีเวลาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอีกต่อไป “ก่อนหน้านี้แม่เธอตกลงซะดิบดี ตอนนี้กลับเป็นแบบนี้ พวกเธอเป็นพวกต้มตุ๋นรึไง?” แต่เดิมคิดว่าเธอเป็นสะใภ้ของเขาแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ฝนสิริก็รับสินสอดทองหมั้นแล้วด้วย ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้..... ปาณีพูดว่า “คนที่ตกลงคือแม่ ไม่ใช่ฉันนี่” “ปาณี!” ฝนสิริโมโหจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าปาณีจะพูดเรื่องไร้สาระเหล่านี้ออกมา เธอรีบพูดกับจริมว่า “เธอยังไม่ได้แต่งงาน เธอจะแต่งงานได้ยังไงล่ะ! พวกคุณอย่าเชื่อเธอนะคะ” “วันนี้พวกเรากลับก่อนเถอะ!” คุณนายบ้านแก้วใสยืนขึ้น เธอเป็นคนหยิ่งยโส เห็นว่าปาณีไม่มีใจ และไม่อยากบังคับเธอด้วย ผู้หญิงแบบนี้ เธอยังไม่เห็นหัวด้วยซ้ำ! ฝนสิริเห็นสถานการณ์แบบนี้ จึงไม่เหมาะที่จะรั้งให้พวกเขาอยู่ต่อ จึงออกไปส่งที่หน้าประตูร้าน จริมเดินตามหลังแม่ของเขา “แม่ จะกลับไปแบบนี้ได้ยังไง?” “ไม่กลับแล้วอยู่ต่อให้เขาชักสีหน้ารึไง! เดี๋ยวกลับไปแม่จะหาสาวสวยๆให้ ทำเป็นไม่ชอบลูก พวกเราต่างหากที่ไม่ชอบเธอ!” “ปกติคนที่แม่หาให้หน้าตาดูได้ที่ไหนกัน!” จริมรู้สึกหมดคำพูด ปาณีเป็นคนที่เขาถูกใจมากที่สุดในบรรดาสาวๆที่แม่เลือกมา “แต่เขาไม่ชอบลูก!” คุณนายบ้านแก้วใสดึงลูกชายตัวเองขึ้นรถไป “ปาณี!” หลังจากที่ส่งเขาไปแล้ว ฝนสิริกลับเข้าไปยังร้านอาหาร จ้องหน้าปาณีที่นั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอแทบจะพ่นไฟออกมา “อยากให้ฉันบ้าตายรึไง? ฉันอุตส่าห์หวังดีทำทุกอย่างเพื่อนเธอ เกลี้ยกล่อมพวกเขาอย่างดี แต่เธอกลับทำให้คนอื่นโกรธจนหนีกลับไปแบบนี้หรอ?” “เพื่อหนูหรอ?” ปาณีหัวเราะ “คนอื่นเขาจะหาแม่บ้าน ไม่ใช่หาเมีย แม่อยากโยนหนูเข้าไปในบึงไฟขนาดนี้เลยหรอ?” แม้ว่าปาณีจะไม่ยอมแต่ง แต่เหมือนเธอได้เห็นสภาพตัวเองหลังจากที่แต่งงานไปบ้านแก้วใสแล้ว เลี้ยงลูก ทำงานบ้าน แล้วยังต้องขยันอีก? นี่ไม่ใช่คนใช้รึไง? นภันต์ที่นั่งอยู่ข้างๆกินอย่างเอร็ดอร่อย “แม่ พี่ไม่อยากแต่ง แม่ก็ไม่ต้องบังคับให้พี่แต่งแล้ว และยิ่งไปกว่านั้น ผมว่านะ จริมคนนั้นก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก” แค่คิดว่าต้องเรียกเขาว่าพี่เขย เขาก็รู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ไม่ต้องพูดถึงปาณีเลย “นายไม่ต้องพูดแทนเธอ” ฝนสิริยังคงจ้องหน้าปาณี “ฉันบอกแกนะ ปาณี วันนี้ที่แกทำแบบนี้ อย่ามาว่าฉันไม่ให้แกเรียนต่อนะ” “ก็แม่ไม่อยากให้หนูเรียนต่ออยู่แล้วไม่ใช่หรอ?” แม่พูดต่อหน้าแม่ลูกบ้านแก้วใสเองว่าผลการเรียนเธอไม่ดี แล้วอย่างนี้จะให้เธอเรียนต่อได้ยังไง?