ตอนที่ 81

ต๭นที่ 81 คุยกันไว้แล้วว่าจะเลี้ยงข้าวนภันต์ แม้จะแพงไปหน่อยก็ตาม แต่ปกติเธอทำงานพาร์ทไทม์ก็มีการเก็บออมเงินไว้นิดหน่อยอยู่แล้ว “สวัสดีค่ะ ทั้งหมด 899 หยวนค่ะ” พนักงานส่งบิลให้กับปาณี ปาณีขมวดคิ้ว นี่มันแพงเกินไปแล้วนะ! เธอจำได้ว่าในการะเป๋าตังเธอมีแค่ 500 หยวนเท่านั้น แต่เดิมคิดว่าเพียงพอแล้วสักอีก คาดไม่ถึงเลยว่า...... ในกระเป๋าตังวีแชทยังเหลืออีกนิดหน่อย ก็ไม่รู้ว่าจะพอไหม ปาณีเปิดกระเป๋าตังของตัวเอง กลับพบว่าในกระเป๋าตังมีเงินสดเพิ่มขึ้น ไม่รู้มีตั้งแต่เมื่อไหร่ ซ้อนเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ เธออึ้งไปสักพัก ตอนเธอตื่นนอนในตอนเช้า ธามนิธิก็ออกไปแล้ว ได้ยินว่าจะต้องไปหาหมอ เธอก็ไม่ได้เจอเขา นี่คือ...... เขาเอาไว้ให้ก่อนออกไปจากบ้าน? ปกติเขาจะไม่ห้ามที่เธอทำงาน และไม่ได้ให้เงินเธอโดยไม่จำเป็นด้วย เขาให้เกียรติเธอมาก รู้ว่าเธอชอบเอาชะนะ เขาปกป้องแม้กระทั่งความนับถือตัวเองของเธอไว้ แต่ว่า ได้ยินว่าเธอจะเลี้ยงข้าวน้องชายตัวเอง กลัวเธอจะขายหน้า ดังนั้น เลยเอาเงินบางส่วนไว้ให้เธอก่อนออกจากบ้าน สำหรับการเผชิญกับท่าทีที่อบอุ่นเช่นนี้ ดวงตาของปาณีแดงเล็กน้อย ธามนิธิทำอะไรจะไม่เคยปรึกษาเธอเลย แต่ตอนนี้เธอพบว่า เขาสามารถหว่านเสน่ห์เธอได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ค่อยเหมือนคนที่เธอเคยรู้จักมาก่อนหน้านี้ ...... ปาณีส่งนภันต์และฝนสิริไปยังสถานีรถไฟฟ้า จากนั้นจึงค่อยกลับบ้าน ธามนิธิกลับมาบ้านแล้ว หลังจากที่หาหมอเสร็จ กำลังนั่งดูงานในโน๊ตบุ๊คบนโต๊ะสีขาว และวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะ เธอยังไม่ทันวางกระเป๋าลงก็เดินเข้าไปหาเขา จากนั้นก็กอดเขาจากด้านหลัง และเอาคางวางไว้บนบ่าของเขา ธามนิธิอึ้งไปสักพัก สามารถสัมผัสได้ว่าเธอเหมือนแมวน้อยที่นอนอยู่บนบ่าเขา เขาจ้องโน๊ตบุ๊คอย่างจริงจัง พูดด้วยน้ำเสียงจืดชืดว่า “อย่าเพิ่งรบกวนฉัน กำลังทำงานอยู่!” “ก็จะกวนอย่างนี้แหละ” ปาณีกอดเขาไว้ ไม่ได้ปล่อยมือออก ยังคงพิงบ่าเขาไว้ ธามนิธิหยุดทำงาน ปกติเธอไม่เป็นแบบนี้ นี่คือ...... ได้รับความไม่เป็นธรรม? เขาถามอย่างเป็นห่วง “ใครรังแกเธอ? น้องชายหรอ?” “เปล่าค่ะ” ปาณีรู้สึกอบอุ่นใจมาก ระหว่างทางกลับบ้าน เธอมองออกไปยังตึกต่างๆที่ผสมผสานกลมกลืนกันอย่างลงตัว ทั้งสมองมีเพียงใบหน้าของเขา เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่ง ในโลกของเธอ จะได้พบเจอกับคนอย่างธามนิธิ เขาดีมากเหมือนดวงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า แต่ก็ยังคงรู้สึกอยู่ใกล้ชิดกันมาก เธอพิงไหล่ของธามนิธิไว้ เนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ตละเอียดมาก ทำให้ใจเธอรู้สึกเรียบง่ายไปด้วย “ก็แค่คิดถึงคุณค่ะ” แม้ธามนิธิจะใจแข็งเหมือนเหล็กก็ตาม ในเวลานี้ก็ต้องใจอ่อน หลังจากที่ได้ยินคำพูดของปาณี เขาพูดว่า “ให้เธอกอดห้านาที” เขาไม่ชอบให้ใครมารบกวนในขณะที่เขาตั้งใจทำงานอยู่ ห้านาทีถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว ปาณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอเงยหน้าขึ้น มองไปยังใบหน้าด้านข้างของเขา สีหน้าของเขาจริงจังมาก แต่ใจเธอกลับรู้สึกหวานมาก อบอุ่นมาก “วันนี้หนูเจอแม่มาค่ะ นัดทานข้าวกับแม่วันเสาร์หน้า ได้ไหมคะ?” ธามนิธิตอบว่า “ได้สิ” วันเสาร์ว่างกันทุกคน เขาเงยหน้าขึ้น จับมือข้างหนึ่งของปาณีไว้ “แม่เธอไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม?” “ไม่ค่ะ” ปาณีพูดว่า “เขาเป็นแม่ของหนู หนูจัดการได้ค่ะ” แม้จะได้ยินเธอพูดแบบนี้ แต่ธามนิธิก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ ปาณีก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องอะไร รู้ว่าตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ “หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไม่รบกวนคุณทำงานแล้วค่ะ ข้างนอกร้อนมาก เหงื่อออกเต็มเลย” ธามนิธิมองดูแผ่นหลังของปาณีที่วิ่งขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้ใช้ลิฟท์