ตอนที่ 88

ต๭นที่ 88 เขาทนต่อการถูกหักหลังไม่ได้! คำพูดที่เย็นชาของเขา ทำให้ปาณีขวัญเสียไปสักพัก ปาณีคิดไม่ถึงเลยว่า ในเวลาแบบนี้ ธามนิธิยังอยากให้เธอเป็นภรรยาของเขาอีกหรอ? ทั้งๆที่คำพูดของแม่ในวันนี้รุนแรงขนาดนั้น เปลี่ยนเป็นคนอื่น คงจะไม่สนใจเธอตั้งนานละ คงไล่เธอออกจากบ้านไปแล้ว? ปาณีจ้องมองยังธามนิธิ “แม่หนูพูดแบบนั้น คุณไม่โกรธเลยหรอคะ?” ธามนิธิมองไปยังท่าทางที่ไม่มั่นใจของปาณี นี่เธอกลัวว่าเขาจะโกรธเธอเพราะเรื่องของแม่สินะ? ดวงตาดำสนิทของเขามองไปยังปาณี “อย่าคิดมาก เรื่องของแม่เธอ ฉันไม่โทษว่าเป็นความผิดของเธอหรอก” ปาณียังคงก้มหน้าลง คำปลอบใจของธามนิธิ ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นเลย “แต่ว่า พ่อแม่ของคุณล่ะ? แล้วยังมีพี่สาวอีก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนคุณ ไม่โกรธหนู หนูก็ยังคงรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ดี” ถ้าหากเลือกเกิดได้ มันจะดีมากแค่ไหน? ปาณีไม่ได้คาดหวังว่าพ่อแม่ของตัวเองจะต้องรวยขนาดไหน และไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะเป็นทายาทเศรษฐีด้วย ความปรารถนาที่ใหญ่ที่สุดของเธอก็คือ หวังว่าพ่อแม่ของเธอจะเหมือนพ่อแม่ของคนอื่น : ในตอนที่เธอไม่อยากเรียนต่อ พวกเขาก็จะบังคับเธอไปเรียน เป็นห่วงอนาคตของเธอ...... ไม่ใช่ว่าเหมือนกับตอนนี้ รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิง เรียนไปก็ไม่มีอนาคต จะให้เธอแต่งงานให้ได้ ธามนิธิมองไปยังท่าทางที่รู้สึกผิดของปาณี รู้ว่าเธอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ แม้ว่าคนอื่นจะไม่กล่าวโทษเธอ แต่เธอก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วย เขายื่นนิ้วมือออกไป จิ้มลงบนหน้าผากเธอเบาๆ “รู้สึกผิดมากขนาดนั้นจริงๆหรอ?” “อื้ม” ปาณีพยักหน้า ไม่เพียงแต่รู้สึกผิดเท่านั้น แต่เธอรู้สึกผิดจนจะตายอยู่แล้วต่างหาก! สีหน้าของธามนิธิจริงจังมาก “รู้สึกว่าตัวเองทำผิดต่อฉันมากเลยหรอ?” “อืมอืม” มองดูท่าทางที่พยักหน้าของเธอ ธามนิธิพูดว่า “งั้นจูบฉันหน่อย! จูบทีหนึ่ง แล้วฉันจะให้อภัยเธอ” “......” ทั้งๆที่สถานการณ์ร้ายแรงและน่าเศร้าขนาดนี้ จู่เขาก็พูดประโยคนี้ออกมา ปาณีไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไง “คุณอา คุณจริงจังหน่อยสิ ไม่ต้องล้อเล่นแบบนี้ดีไหมคะ?” ธามนิธิพูดว่า “ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับเธอนะ” ท่าทางจริงจังของเธอ เปรียบเสมือนกำลังสนทนาหัวข้อที่เครียดตึงมาก ไม่ได้ล้อเล่นเลยจริงๆ ปาณีมองดูใบหน้าด้านข้างที่ได้รูปของเขา “ไม่ได้ล้อเล่นแล้วยังให้ฉันจูบคุณอีก?” “ก็โดนแม่เธอพูดแทงใจดำนิดหน่อย ต้องให้เธอจูบถึงจะหาย” นานๆทีถึงจะมีเวลาที่ธามนิธิอ้อนแบบนี้ ปาณีอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าตัวเองดูผิดไปหรือเปล่า เธอมองหน้าธามนิธิ ลังเลไปชั่วขณะ จึงหอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง “แบบนี้ได้รึยังคะ?” ธามนิธิยิ้มพร้อมส่งกระเป๋าตังให้เธอ “ไปเช็คบิลสิ เรากลับบ้านกัน” “ค่ะ” ปาณีหยิบกระเป๋าตังออกไปเช็คบิลอย่างรวดเร็ว ถูกธามนิธิแกล้งสักหน่อย เธอกลับรู้สึกว่าไม่ได้กดดันมากขนาดนั้นแล้ว ทั้งสองคนออกมาจากร้านสุกี้ คนขับรถของบ้านวิสิทธิ์เวชส่งพวกเขากลับไป ปกติสุดสัปดาห์พวกเขาจะค้างที่บ้านวิสิทธิ์เวช แต่ว่าในวันนี้ ธามนิธิให้คนขับรถส่งพวกเขากลับไปยังบ้านที่เขากับปาณีอยู่โดยตรงเลย บนรถ ปาณีมองออกไปยังแสงแดดที่สาดส่องนอกหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากที่เกิดเรื่องในวันนี้ เธอมีแรงกระตุ้นที่อยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับฝนสิริเลย แต่ว่า สิ่งที่ลอยเข้ามาในสมองของเธอ กลับเป็นความทรงจำตั้งแต่เด็กจนโตของเขา...... เธอกับนภันต์ ก็เป็นลูกที่พ่อแม่เลี้ยงดูมา ถ้าหากไม่มีพวกเขา เธอก็ไม่สามารถโตมาได้ขนาดนี้