ตอนที่ 89

ต๭นที่ 89 ความทรงจำเหล่านี้ ทำให้อารมณ์ของเธอเศร้าขึ้นมา ทันใดนั้น ธามนิธิก็พูดว่า “จอดรถ” ปาณีรีบดึงสติตัวเองกลับมา มองไปยังธามนิธิ “คุณอา เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ไม่ได้ตกลงกันว่าจะกลับบ้านหรอกหรอ? นี่ยังไม่ถึงบ้านเลย เขาก็ให้คนขับรถจอดรถซะแล้ว “ช่วยไปซื้อดอกไม้ให้ฉันช่อหนึ่ง” ธามนิธิกล่าว “ซื้อดอกไม้” ปาณีเพิ่งจะสังเกตว่า ตอนนี้รถกำลังจอดอยู่หน้าร้านดอกไม้ เธอถามว่า “คุณอา คุณจะซื้อดอกไม้เพื่อเตรียมส่งให้คนอื่นหรอคะ?” “อื้ม” ธามนิธิทำสีหน้าจริงจัง “รีบไปสิ” ปาณีพูดว่า “อยากซื้อแบบไหนคะ?” “เธอลองดูว่าชอบอันไหนก็อันนั้นแหละ” ปาณีถามว่า “ส่งให้เพื่อนหรอคะ?” เพราะถึงยังไงดอกไม้ก็ซื้อมั่วซั่วไม่ได้ ต้องดูว่าส่งให้กับใคร ธามนิธิตอบว่า “ส่งให้กับคนที่สำคัญมากคนหนึ่ง” ปาณีเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกว่า ธามนิธิยังมีคนสำคัญที่ถึงขั้นอยากส่งดอกไม้ให้ด้วย เธอเป็นคนเชื่อฟังมาโดยตลอด เรื่องที่คุณอามอบหมายให้ ก็ต้องทำจนสุดสามารถ พนักงานในร้านได้แนะนำดอกไม้ที่สดที่สุดในร้านให้เธอ ปาณีถือช่อดอกไม่กลับมา เกือบจะบังเธอไปครึ่งตัวแล้ว “คุณอา เป็นยังไงบ้างคะ?” ปาณีนั่งอยู่ข้าง ถามอย่างกับกำลังโชว์ของมีค่า ธามนิธิมองไปยังแววตาที่ไร้เดียงสาของเธอ พูดว่า “เธอรู้สึกว่าสวยไหม?” “หนูรู้สึกว่าสวยมากเลยค่ะ! ก็ไม่รู้ว่าใครจะโชคดีขนาดนี้ ที่จะได้รับดอกไม้จากคุณอา” นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ แม้ว่าจะไม่ได้มอบให้เธอ แต่เธอก็มีความอิจฉาเล็กน้อย ธามนิธิตอบว่า “มอบให้เธอ” “......” จู่ๆปาณีก็รู้สึกว่ามือที่กำลังถือช่อดอกไม้อยู่นั้นอ่อนแรง “ไม่ใช่มั้งคะ?” ให้เธอไปซื้อดอกไม้ แล้วก็มอบให้เธอเอง? เพราะว่าช่วยเขาซื้อ ราคาของดอกไม้ช่อนี้จึงไม่ถูกเลย ปาณีพูดว่า “นี่ให้หนูมันจะสิ้นเปลืองไปนะคะ!” รู้อย่างนี้ซื้อช่อที่ถูกๆก็ดี? ธามนิธิยื่นมือออกไป ลูบหัวของเธอเบาๆ “ในสายตาของเธอ ฉันเป็นคนที่ไม่มีปัญญาซื้อดอกไม้ให้ภรรยาของตัวเองเลยหรอ?” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลมาก โดยเฉพาะ คำว่าภรรยาสองคำนี้ ฟังไปแล้วเป็นทางการอย่างมาก นี่เป็นการให้เกียรติอย่างหนึ่ง ถูกปกป้อง ความรู้สึกเหมือนถูกประคองไว้ด้วยทั้งสองมือ ปาณีอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง มองดูดอกไม้เบื้องหน้า รู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆของตัวเองเต็มไปด้วยฟองที่มีความสุข “ถ้าอย่างนั้น หนูรับไว้แล้วนะคะ?” ธามนิธิมองไปยังเธอ แม้เธอจะรู้สึกว่ามันสิ้นเปลือง แต่ก็ชอบมากจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้รับช่อดอกไม้ สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนจากสาวที่แข็งแกร่งเป็นเจ้าหญิงในทุกนาที ...... ตอนบ่าย ขณะที่ธามนิธินั่งรถเข็นออกมา ก็เห็นปาณีนั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว กำลังถ่ายรูปกับดอกไม้ช่อนั้นอยู่ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนมุมไปแล้วเยอะแค่ไหน ปากก็อบยิ้มอยู่ตลอดเวลา เหมือน...... คนโง่คนหนึ่ง ธามนิธิไม่ได้รบกวนเธอ เพียงแต่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง มองดูเธออย่างเงียบๆ เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่รู้จักปาณี ในเวลาที่เขาเบื่อหน่อย เขาก็ชอบที่เหม่อจะอยู่คนเดียว แต่ในตอนนี้ เขาชอบที่จะมองเธอแบบนี้มากกว่า สังเกตเธอ รู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก เธอเหมือนเด็กน้อย ที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจสำหรับโลกใบนี้ ปาณีถ่ายรูปไปหลายภาพ ขณะที่กำลังจุมอยู่ในนั้น จู่ๆก็มีคนโทรศัพท์มาหาเธอ ปาณีรับสาย พบว่าอาผู้หญิงของเธอโทรมา “ปาณี” หลังจากได้ยินเสียงของอา ปาณีรู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย “คุณอาโทรหาหนูได้ยังไงคะ?” อาคนนี้ดีกับปาณีมาก เพียงแต่ว่า ฐานะทางบ้านของเธอไม่ค่อยดีนัก แล้วยังมีเรื่องบาดหมางกับฝนสิริเล็กน้อย ดังนั้น สองสามปีที่ผ่านมานี้ ทั้งสองครอบครัวไม่ได้ไปมาหาสู่กันเลย