ตอนที่ 92

ต๭นที่ 92 ถ้าหากขาเธอหัก ไม่มีทางที่จะลุกขึ้นเดินได้อีกตลอดชีวิต และยังต้องเผชิญกับการที่คู่หมั้นหนีไป ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะพวกนี้ เธอจะทำอย่างไร? เพียงแค่คิดเรื่องพวกนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะเป็นบ้าได้ “อยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ” ธามนิธิมองไปยังท่าทางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ พูดออกไปตรงๆ “ไม่มีอะไรค่ะ ทานข้าวกันดีกว่า!” ปาณีคีบอาหารให้เธอ “คุณลองทานไก่ผัดพริกอันนี้สิคะ ลองดูว่าอร่อยไหม?” ธามนิธิทานไปนิดหน่อย “อื้ม” “ดื่มซุปอีกหน่อยนะคะ” เธอหยิบถ้วยแล้วตักน้ำซุปให้เขา ดูแลเขาเป็นอย่างดี มักรู้สึกว่า มีเพียงทำแบบนี้เท่านั้น ถึงจะเติมเต็มความรู้สึกผิดในใจได้เล็กน้อย แม้เธอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ...... หลังรับประทานอาหาร ปาณีก็เก็บล้างถ้วยชามให้เรียบร้อย กลับไปบนห้องพร้อมกับธามนิธิ ธามนิธิมองไปยังปาณี “ดึกแล้ว เธอไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ วันนี้คงเหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน” แม้พวกเขาจะนอนห้องเดียวกันตอนอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวช แต่ตอนอยู่ที่นี่ พวกเขาแยกห้องกันนอน และต่างคนก็ต่างมีห้องเป็นของตัวเอง ทั้งสองคนเป็นคนที่โสดมานานหลายปี จู่ๆให้มาอยู่ห้องเดียวกัน อย่าพูดว่าปาณีไม่ชินเลย เพราะแม้แต่ธามนิธิเองก็ไม่ชินเหมือนกัน เพราะถึงอย่างไร เขาก็เป็นคนที่ต้องการพื้นที่ส่วนตัวตลอด ปาณีพูดว่า “คุณอาคะ หนูช่วยอาบน้ำถูตัวให้คุณนะคะ!” “......” ธามนิธิมองไปยังปาณี คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า จู่ๆเขาเธอจะพูดความเห็นนี้ออกมา ช่วยอาบน้ำถูตัวให้เขา? เขายังคงจ้องมองปาณี “เธอมานี่” ปาณีขยับเข้าใกล้อย่างเชื่อฟัง มือที่อบอุ่นของธามนิธิวางอยู่บนหัวเธอ พูดประชดว่า “สมองเธอฝ่อแล้วรึไง?” “......” ปาณีพูดว่า “หนูแค่อยากช่วยคุณ ทำไมถึงกลายเป็นสมองฝ่อล่ะคะ?” “เธอเป็นสาวเป็นนาง ฉันจะให้เธอช่วยอาบน้ำถูตัวให้ฉัน?” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อาย แต่เขาก็อายนะ ปกติเรื่องอาบน้ำแต่งตัว ส่วนใหญ่จะเป็นหน้าที่ของไวยาตย์ ปาณีกลับตอบอย่างจริงจัง “หนูไม่ได้เป็นสาวเป็นนางสักหน่อย! หนูเป็นภรรยาของคุณต่างหาก คุณยังมองหนูเป็นคนอื่นคนไกลหรอคะ?” เขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าเธอเป็นภรรยาของเขา อย่ามองเขาเป็นคนอื่นคนไกล? แต่ว่า เขากลับไม่เคยให้ตัวเองช่วยทำเรื่องพวกนี้เลย เมื่อก่อนปาณีขี้อาย ก็ไม่กล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้ แต่เธอคิดๆแล้ว ในเมื่อตัวเองก็เป็นภรรยาของธามนิธิแล้ว ก็ต้องทำตัวให้คุ้นชินกับตำแหน่งนี้ ต้องช่วยเขาทำอะไรบ้างสิ! เรื่องอื่นๆ เธอทำได้ไม่ดี และยังทำไม่เป็น แต่ว่า เธอสามารถดูแลเรื่องอาหารการกินและชีวิตการเป็นอยู่ของเขาได้ ธามนิธิจ้องมองปาณี ในสายตาของเธอสามารถดูออกได้ว่าเธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว ดูเหมือนว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ โจมตีเธอไม่น้อยเลยทีเดียว! แม้ว่าเขาได้พยายามจนสุดความสามารถที่จะปลอบใจเธอแล้ว เพราะว่าเป็นเรื่องของคุณแม่เธอ จึงทำให้เธอยังคงรู้สึกผิดอยู่ ธามนิธิไม่ได้รีบปฏิเสธ ขมวดคิ้วถามว่า “เธอมั่นใจนะว่าจะช่วยฉัน? ฉันเป็นผู้ชายนะ......” เขาอยากรู้เล็กน้อยว่า ทำไมจู่ๆเธอถึงมีความกล้ามากขนาดนี้? “ไม่เป็นไรค่ะ” ปาณีพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “หนูไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะคะ” เธอไปหยิบชุดนอนมาให้เขาอย่างรวดเร็ว ธามนิธิมองไปยังเธอที่กำลังหาเสื้อผ้าของเขาในห้องแต่งตัว มองไปยังท่าทางที่ยุ่งวุ่นวายของเธอ มีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ไม่สามารถพูดออกได้ ปาณีหยิบชุดนอนของธามนิธิออกมาอย่างรวดเร็ว เธอยื่นเสื้อผ้าให้เขา จากนั้นก็เข็นเขาเข้าไปในห้องน้ำ “คุณรอแปบหนึ่งนะคะ หนูไปเปิดน้ำลงอ่างก่อน” ปาณีหยุดรถเข็นของธามนิธิไว้ฝั่งหนึ่งของห้อง จากนั้นก็ไปเปิดน้ำ เป็นครั้งแรกที่เธอทำสิ่งนี้ มีความยุ่งวุ่นวายเล็กน้อย เธอปรับอุณหภูมิของน้ำ และเตรียมผ้าขนหนูไว้อย่างรวดเร็ว เธอเดินเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วปัดจมูกของตัวเองเพื่อซ่อนความตื่นเต้นของตัวเองไว้ “หนูช่วยถอดเสื้อผ้าให้ไหมคะ?”