ตอนที่ 95

ต๭นที่ 95 ปาณีหันเหน้ากลับไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย มองเขาแวบหนึ่ง พูดว่า “คุณตื่นแล้วหรอคะ? หนูนอนไม่หลับ แล้วก็หิวนิดหน่อย ก็เลยอยากตื่นมาทำอาหารสักหน่อย” ปาณีก็หลับไม่สนิทเหมือนกัน เธอฝันร้าย ฝันว่าแม่เธอมาหาเธอถึงบ้าน จากนั้นก็ลากเธอกลับบ้าน ฝันว่าคนในบ้านวิสิทธิ์เวชก็จะไล่เธอออกเพราะเรื่องของแม่เธอเหมือนกัน เธอรู้สึกหวาดระแวงมาก...... ตื่นมาแล้วพบว่าเวลายังเช้าอยู่ แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นมา ทำอาหารเช้า คุณอาตื่นมาจะได้ทานได้เลย ธามนิธิมองไปยังปาณี แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบหน้าเธอ ทำให้มองไปแล้วตัวเธอสว่างไสวเป็นพิเศษ เธอนำอาหารไปตั้งไว้บนโต๊ะ พูดกับธามนิธิว่า “คุณอา ทานข้าวเถอะค่ะ อ้อ ใช่แล้ว คุณยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตาเลย รอหนูแปบนะคะ......” จากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เปิดน้ำใส่กาละมังแล้วยกออกมา เธอเอาผ้าขนหนูชุบน้ำและบิดให้หมาด ยื่นไปให้กับเขา ธามนิธิจ้องมองปาณี ไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าที่เธอยื่นมา แต่กลับจับมือเธอไว้ ปาณีอึ้งไปสักพัก มองไปยังธามนิธิ ยิ้มพูดว่า “ให้คุณเช็ดหน้า มาจับมือหนูทำไมคะ?” “เรื่องพวกนี้มีคนอื่นทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?” เขาจับมือของเธอไว้ นิ้วมือของปาณีเรียวยาวมาก แต่ฝ่ามือหยาบหน่อย เป็นร่องรอยจากการทำงานหนัก “หนูตื่นเช้าไม่มีไรทำค่ะ” ปาณีพูดว่า “วันๆเอาแต่นั่งกินนอนกิน โยนเรื่องทั้งหมดให้แม่บ้านทำก็ไม่ดีค่ะ” ไม่ทำอะไรเลย แล้วให้ธามนิธิเลี้ยงเธอไปวันๆ ปาณีกลับรู้สึกไม่สบายใจมากกว่า ทุกครั้งที่คิดถึงเธอไม่สามารถพึ่งพิงได้แม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง เธอก็ไม่กล้าพึ่งพาใครอีก ธามนิธิมองปาณีแวบหนึ่ง พบว่าบนใบหน้าของเธอ มีความสุขุมและความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เป็นส่วนหนึ่งของอายุเธอ แม้ว่าทุกวันนี้ครอบครัววิสิทธิ์เวชจะดูแลเธอเป็นอย่างดี ก็ไม่ได้ทำให้เธอหลงระเริง ยังคงยืนหยัดที่จะออกไปทำงาน เธอ เป็นหญิงสาวที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลย! ...... หลังจากทานอาหารเช้าที่บ้านเสร็จ พวกเขาก็ไปยังบ้านวิสิทธิ์เวช ปาณีเคยคิดถึงท่าทีที่คุณพ่อคุณแม่ของธามนิธิที่จะมีต่อเธอ ------- เกลียดชัง รังเกียจ เย็นชา แต่ว่า ในขณะที่เธอกับธามนิธิก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย “คุณหนูปาณีมาแล้วหรอคะ?” น้าลำมุงยิ้มต้อนรับ รู้ว่าปาณีพวกเขาจะมาในวันนี้ น้าลำมุงเลยไม่ได้ไปทำอาหารให้กับธามนิธิและปาณี พ่อแม่ของธามนิธินั่งอยู่บนโซฟาทั้งคู่ ทั้งสองคนกำลังสนทนาอะไรกันอยู่ หลังจากได้ยินน้าลำมุงพูด ก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังปาณี “นั่งสิ!” แววตาเป็นมิตรมาก ไม่มีความหมายที่โกรธหรือโทษปาณีเลย ปาณีที่กังวลมาตลอดทั้งคืนก็วางใจลง หลังรับประทานอาหาร ปาณีออกไปเดินเล่นในสวน อยากไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย แต่กลับพบกับเวทัส หลังจากที่เขาไปส่งติรยาในวันนั้น ปาณีก็ไม่เจอเขาอีกเลย เขาตัดผมสั้นแล้ว แต่ก็ยังคงดูหล่อเหลาเหมือนเดิม ปาณีมองไปยังเขา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกว่า เมื่อก่อนตอนธามนิธิอายุเท่านี้ก็คงหน้าตาแบบนี้สินะ? สะอาด ใส แล้วยังมีความเย็นชาหน่อยๆที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ เพราะถึงยังไงก็เป็นคนระดับเดือนของโรงเรียน เห็นเวทัสเดินเข้ามา ปาณีจึงเงยหน้า แกล้งทำเหมือนกำลังชมวิวอยู่ มองไม่เห็นเขาแต่อย่างใด เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ “แดดแรงขนาดนี้ เธอมาทำอะไรที่นี่?” “......” ปาณีมองเขาแวบหนึ่ง ไม่ง่ายเลยที่จะได้ยินเขาคุยกับตัวเองอย่างสงบนิ่งแบบนี้ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ทำท่าทางอยากจะต่อยเธอ ปาณีตอบว่า “ฉันชอบ”