ตอนที่ 115

ต๭นที่ 115 “ วันนี้หนูพักค่ะ ” ตอนนี้ปาณีทำงานพาสทาม เธอสามารถพักได้ตลอด ธามนิธิมองไปยังปาณี “ แน่ใจว่าเธอไม่ใช่ขี้เกียจ ” “ ……… ” ปาณี “ ฉันตั้งใจขอลาเพื่อไปเป็นเพื่อนคุณนะคะ ” ธามนิธิ “ งั้นยิ่งไม่ต้องหยุดลาหรอก เพราะผมไม่มีค่าจ้างให้เธอ ” “ ………” ปาณีก็ไม่ได้โง่ เธอดูออกว่าธามนิธิตั้งใจไม่อยากให้เธอไปด้วย ได้ยินว่าทุกครั้งไปตรวจร่างกาย แม้คนในบ้านเขาก็ไม่ให้ไปด้วย อาจจะเป็นเพราะไม่อยากให้คนในบ้านเศร้าใจเพื่อเขา อาจจะเป็นความภาคภูมิใจในตนเอง ไม่อยากให้คนอื่นเห็นสภาพที่เขาอึดอัด ปาณี “ แต่หนูอยากไปด้วย ” “ ไม่ต้อง ! ผมไปเองดีสุด ” “ ถ้าไม่ให้หนูไป หนูก้ไม่แต่งงานกับคุณแล้ว ” ปาณีกล่าว สีหน้าของธามนิธิมืดครึ้มลงทันที“ เธอกล้า ” น้าลำมุงเดินเข้ามาจากห้องครัว ได้ยินการสนทนาระหว่างเขาสองคนก้อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ตั้งแต่ปาณีย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ การพูดการจาของธามนิธิดูเปลี่ยนไปมากกว่าเมื่อก่อน เขาพูดเยอะขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อน ใครจะไปคิดได้ว่าเขาจะพูดคุยกับคนอื่นอย่างเข้ากันง่ายขนาดนี้ เพราะว่าความขี้ตื้อของปาณี สุดท้ายธามนิธิก็ยอมพาเธอไปด้วย พูดตามความจริง เขาโตถึงป่านนี้ นอกจากเวทัสที่มีอายุก่อน3ขวบ ยังไม่มีใครกล้าเกาะติดเขาขนาดนี้ เขาไม่มีวิธีจัดการกับความขี้ตื้อของปาณี จึงต้องจำใจเอาเธอไปโรงพยาบาลด้วย แต่พอถึงโรงพยาบาล เขาก็ให้ปาณีรอที่เลานจ์ ส่วนเขาก็เข้าไปตรวจเอง ชลิตสวมเสื้อกาว มองดูธามนิธิที่มีอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด แล้วพูดว่า“ช่วงนี้ตอนนอนคงปวดขามากใช่ไหม” “อื่ม”ธามนิธิตอบด้วยใบหน้ามึนเฉย ชลิตพูดว่า “ นี่เป็นเรื่องดี ถึงแม้อาจะจะต้องใช่เวลาสักระยะ แต่มันก็ค่อยดีขึ้น” ก่อนหน้านี้มีอยู่ช่วงหนึ่ง ขาของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ ดังนั้นทุกคนเลยคิดว่าเขาไม่มีวันยืนขึ้นได้อีก ไวยาตย์ยืนอยู่ข้างๆ พอได้ฟังสิ่งที่ชลิตพูด เขาก็ดีใจมาก……. แต่ตัวธามนิธิเอง กลับดูรู้สึกเฉยๆ นัยน์ตาสีกาแฟของชลิตมองไปที่ธามนิธิแล้วถามว่า“ทำไม ไม่ดีใจหรอ” “ งั้นๆ” ตั้งแต่ที่ได้รับบาดเจ็บมา เขาเจอเหตุการณ์มามากมาย ตอนนี้กลับรู้สึกมึนเฉยนิดหน่อยไปแล้ว ชลิตพูดว่า“ถ้าคุณลุงคุณน้ารู้ ต้องดีใจมากแน่ๆ” ตระกุลวิสิทธิ์เวชมีลูกชายคนเดียว พ่อแม่ของธามนิธิต่างก็ใส่ใจกับเรื่องนี้มาก ชลิตก็ย่อมรู้ ธามนิธิ “ อย่าเพิ่งบอกพวกเขานะ ” ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะดีขึ้น เขาเลยไม่อยากบอกให้พวกเขารู้ตอนนี้ อีกทั้ง ……. เขาคงจินตนาการได้ว่า ถ้ารู้ขาของเขาจะดีขึ้น ต้องมีคนมากมายมาประจบประแข้งเขาแน่ๆ ตอนนี้เขาเบื่อความรู้สึกแบบนี้มาก.... กลับชอบช่วงเวลที่เงียบสงบหลังได้รับบาดเจ็บ “ โอเค ” ชลิตเหลือบไปที่ธามนิธิแวบเดียว ธามนิธิคนนี้มักจะมีจิตใจลึกลับ เขากับธามนิธิเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย ต่อไปในกองทหาร เขาเป็นทหารรักษาการ เลยเริ่มเข้าใกล้กับธามนิธิ แต่แม้จะเป็นแบบนี้ เขาก้ไม่ค่อยกล้ามีการกระทำบุ่มบ่ามต่อหน้าธามนิธิ ที่ดินที่เขตเหนือ ตะกุลมีสุวรรณจ้องอยู่เกือบ2ปีแล้ว เห็นใกล้จะได้ไปแล้ว กี่วันวันกลับโดนธามนิธิแย่งไปเสียแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้วิธีอะไรไป ได้ข่าวว่าเพราะเรื่องนี้ คุณทัดพรโกรธจนป่วยถึงขนาดลงจากเตียงไม่ได้หลายวัน แตตอนนี้ ธามนิธินั่งอยู่ตรงนี้ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ดูเหมือนคนใจดี แต่ฝีมือของเขาโหดร้ายขนาดไหน มีแต่คนที่รู้เขาดีถึงจะเข้าใจได้ พอตรวจเสร็จ ชลิตก็ส่งธามนิธิออกมา ตอนแรกปาณีรอพวกเขาอยู่ที่เลานจ์ แต่รอไปพักหนึ่งก็รอไม่ไหว เลยออกมาหาพวกเขา