ตอนที่ 122

ต๭นที่ 122 เมื่อไม่นานมานี้ธามนิธิแย่งที่ดินผืนหนึ่งมาจากบ้านมีสุวรรณ์ ที่ดินผืนนี้สำหรับบริษัทอย่างพวกเขาแล้ว เปรียบเสมือนที่ดินอันมีค่าที่ทำให้เขาร่ำรวยได้ สามารถร่วมงานกับธามนิธิได้ แม้ว่าจะได้แค่เศษเสี้ยวกำไร ผลประกอบการของบริษัทพวกเขาในอนาคตก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เพื่อโอกาสนี้แล้ว บริษัทที่มีขนาดเท่าๆกับเขาอีกหลายบริษัท ก็แย่งกันจนหัวแตกเลือดอาบกันไปหมดแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่า ธามนิธิกลับให้โอกาสกับเขาง่ายๆอย่างนี้ ไวยาตย์ที่ฟังธามนิธิอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าคุณธามนิธิต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่เดิม ไวยาตย์เป็นคนนัดคุยกับคุณชรัณในครั้งนี้ ข้างหลังยังต่อคิวอีกหลายบริษัท กะว่าจะให้คุณธามนิธิคุยกับทุกบริษัทแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะร่วมลงทุนกับใคร เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าคุณธามนิธิจะให้โอกาสแก่คุณชรัณง่ายๆแบบนี้ หรือว่าจะเป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามมอบก้อนหินก้อนหนึ่งให้กับปาณี? เป็นความจริงที่ว่าก้อนหินก้อนนี้ดูไม่เลวเลยทีเดียว แต่ว่า ถ้าเทียบกับผลประโยชน์ที่คุณชรัณจะได้จากเรานั้นแล้ว ก็เปรียบเสมือนสิ่งเล็กน้อยจนไม่ควรค่าที่จะนำมาใส่ใจ ยิ่งไปกว่านั้น ปกติธามนิธิก็ไม่ใช่คนที่จะถูกใครซื้อใจไปง่ายๆแบบนี้! ตั้งแต่มีปาณี ไวยาตย์ก็รู้สึกว่าธามนิธิเหมือนคนที่หลงผิด นอกลู่นอกทางไปมาก เขาวิ่งอยู่บนเส้นทางที่เอาใจภรรยา นับวันก็ยิ่งดิ่งลึกเข้าไป ฉุดยังไงก็ฉุดไม่กลับมา ....... หลังรับประทานอาหาร ส่งปาณีและธามนิธิกลับไปแล้ว เถ้าแก่ร่างอ้วนท้วมถึงจะโล่งใจขึ้นมา ถ้าหากไม่เป็นเพราะว่าเขาไหวตัวทัน ก็คงล่วงเกินปาณีไป การเจรจาในวันนี้ก็คงไม่สำเร็จโดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะอะไร ปาณีและธามนิธิออกมาหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ธามนิธิก็พูดว่า “ตอนบ่ายฉันมีธุระต่อ เดี๋ยวให้ไวยาตย์ส่งเธอกลับไปก่อนนะ?” “ไม่ต้องค่ะ” ปาณีพูดว่า “เดี๋ยวหนูเรียกรถกลับไปเองก็ได้ค่ะ” ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง “ข้างนอกร้อนมาก” “ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ” ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “หนูไม่ได้เป็นเด็กๆแล้วนะคะ ออกจากบ้านต่อรถแค่นี้เอง ทำไมจะทำไม่เป็นคะ?” ถ้าหากว่าให้ไวยาตย์ไปส่งเธอจริงๆ แล้วเธอจะกลายเป็นตัวอะไรเนี่ย? เธอมองหน้าธามนิธิ “คุณอา คุณทำอย่างนี้ไม่กลัวว่าจะเลี้ยงหนูจนขี้เกียจหรอคะ?” “ฉันไม่ถือสา” เขาทำหน้าจริงจัง ปาณี “......” หนูถือสามากดีไหม? แต่ว่า ธามนิธิก็ไม่ได้ฝืนให้ไวยาตย์ไปส่งเธอ ปาณีอยากกลับไปเอง เขาก็ตามใจเธอ หลังจากที่แยกจากธามนิธิแล้ว ปาณีเพิ่งจะขึ้นรถไฟใต้ดิน จันวิภาก็โทรมาหาเธอพอดี “ปาณี” “พี่” “วันนี้ว่างไหม? พี่มีธุระกับเธอนิดหน่อย” “ว่างพอดีเลยค่ะ” ถ้าหากเป็นวันปกติ เธอก็ไม่ว่างแล้ว “ถ้าอย่างนั้นเธอแวะมาหน่อยละกันนะ! เดี๋ยวพี่ส่งที่อยู่ไปให้” “ค่ะ” ปาณีไปถึงสถานีครึ่งทาง ก็ลงจากรถไฟใต้ดิน ขณะที่เธอไปถึง ก็เห็นจันวิภานั่งดื่มชาอยู่ตรงนั้น ปาณีเดินเข้าไปหา “พี่คะ” จันวิภาสั่งเครื่องดื่มให้เธอแก้วหนึ่ง มองไปยังปาณี “ได้ข่าวว่าวันนี้เธอไปโรงพยาบาลกับธามนิธิหรอ?” ปาณีตอบว่า “ใช่ค่ะ” “อาการของเขาเป็นยังไงบ้าง?” นี่เป็นหัวข้อที่จันวิภาสนใจเป็นพิเศษในแต่ละวัน ปาณีคิดไปคิดมา รู้สึกว่าตัวเองไปเสียเที่ยว “คุณอาไม่ได้บอกหนูค่ะ เขาให้หนูรออยู่ข้างนอก หนูไม่รู้อะไรเลย” จันวิภายิ้ม “เขาก็เป็นอย่างนั้นแหละ สภาพร่างกายของตัวเองเป็นยังไงก็ไม่เคยบอกคนที่บ้านเลย...... ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่บอกแม้กระทั่งเธอ” ปาณีเพิ่งกลับจากข้างนอก ร้อนจนแทบตาย ดื่มชามะนาวเย็นๆเข้าไปรู้สึกสดชื่นจับใจ เธอเพิ่งจะมองไปทางจันวิภา “พี่เรียกหนูมา มีเรื่องด่วนอะไรหรอคะ?”