ตอนที่ 124

ต๭นที่ 124 ถูกดวงตาที่ดำสนิทของคุณอาจ้องมอง ทำให้ปาณีมีแรงกระตุ้นที่อยากหนีไป “ผมหนูยังเปียกอยู่เลย เดี๋ยวหนูไปเป่าผมก่อน” เธอหาข้ออ้าง แต่ธามนิธิไม่ได้ปล่อยมือออกแต่อย่างใด เขาก้มหน้าลง จูบลงด้านหลังหูเธอครั้งหนึ่ง เขาแทบจะห้ามสัญชาตญาณความเป็นชายในสายเลือดไม่อยู่...... แต่เขาก็บอกกับตัวเองอย่างมีเหตุผลว่า เธออายุยังน้อย ทำแบบนี้จะทำให้เธอตกใจได้ ปาณีที่ถูกธามนิธิจูบ หน้าร้อนผ่าวมากกว่าเดิมอีก เธอมองธามนิธิแวบหนึ่ง “คุณอา” แม้จะรู้ว่าธามนิธิแค่จูบเธอเฉยๆ แต่ปาณีก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ธามนิธิพูดว่า “ไปเช็ดผมเถอะ!” “ค่ะ” ปาณียืนขึ้นและรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ธามนิธิมองหนังสือที่อยู่ในถุงแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วแล้วโทรหาจันวิภา พี่สาวเขาคนนี้ นับวันจะยิ่งไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแล้วจริงๆ จันวิภากำลังทานข้าวเย็นอยู่กับเวทัส ได้รับสายจากธามนิธิ รู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย “มีอะไรเปล่า?” “วันนี้พี่ไปหาปาณีมาหรอ?” ธามนิธิถาม จันวิภาพูดว่า “แต่เดิมแค่อยากถามอาการของนายสักหน่อย แต่ผลปรากฏว่าเธอไม่รู้อะไรเลย ใช้ได้เลยนะนาย! ปิดบังพี่ตัวเองก็แล้วไป นี่ยังปิดบังเมียตัวเองอีก” “ร่างกายของผมไม่มีปัญหาอะไร” น้ำเสียงของธามนิธิจริงจังมาก “อย่าพูดอะไรไร้สาระกับปาณีอีก” จันวิภาแอบแซวว่า “คิดว่าไม่ถึงว่าน้องชายที่ซื่อบื้อของฉันคนนี้ ยังรู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสุภาพสตรีซะด้วย!” “......วางละ” หลังจากได้พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะพูดไปแล้ว ธามนิธิก็ไม่อยากจะเสียเวลาอีก จันวิภาพูดว่า “ฉันกำลังกินข้าวกับลูกชายสุดที่รักอยู่ นายจะพาปาณีมากินด้วยกันไหม?” เวทัสได้ยินว่าปาณี ก็อึ้งไปสักพัก มือที่กำลังจะคีบอาหารก็หยุดชะงัก สายตาก็จ้องมองไปที่จันวิภา ธามนิธิปฏิเสธข้อเสนอของจันวิภาไป “ไม่ละ ยุ่งยากมากเกินไปที่ต้องเดินทางออกไปโดยเฉพาะ” ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไหนจะต้องออกไปแล้วต้องกลับมาอีก ไม่รู้จะดึกแค่ไหน น้าลำมุงก็กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว รอปาณีเป่าผมเสร็จก็ทานข้าวได้แล้ว ธามนิธิวางสายไป น้าลำมุงก็เดินออกมาพอดี “คุณธามนิธิคะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ!” ...... วันเสาร์ ธามนิธิออกไปทำธุระข้างนอก ออกไปสักพักแล้วยังไม่ได้กลับมา ปาณีจึงกลับไปยังบ้านวิสิทธิ์เวชคนเดียว แต่เดิมเธอคิดว่า เวทัสกับติรยาไปเมืองต้าหลี่แล้ว คงไม่ต้องเจอ แต่ผลปรากฏว่าเพิ่งเข้าไปในบ้าน ก็เห็นเวทัสกับติรยานั่งอยู่บนโซฟาทั้งคู่ ก่อนหน้านี้ล่วงเกินจันวิภาไป วันนี้ติรยาจึงตั้งใจมาขอขมา ยังอุตส่าห์ซื้อของมาด้วย “คุณน้าคะ นี่ให้คุณน้าค่ะ” “ไม่ต้องละ” จันวิภาทำสีหน้าเย็นชา “ฉันไม่ได้ขาดของพวกนี้” ตอนนี้เธอไม่ชอบติรยา สิ่งของที่ติรยามอบให้ แน่นอนว่าเธอไม่อยากรับไว้ ติรยาพูดว่า “เรื่องก่อนหน้านี้หนูผิดเองค่ะ และหนูก็สำนึกผิดแล้ว หวังว่าคุณน้าจะให้โอกาสหนูสักครั้งได้ไหมคะ” ท่าทีขอโทษของเธอดีมาก จันวิภามองไปยังติรยา แต่ไม่ได้ตอบอะไร ในเวลานี้เอง ปาณีก็เดินเข้ามาจากข้างนอก พอเห็นปาณี สีหน้าที่เย็นชาของจันวิภานั้นก็อบอุ่นขึ้นมาทันที “ปาณีกลับมาแล้ว!” สวัสดิการที่แตกต่างกันเช่นนี้ ทำให้ติรยารู้สึกเจ็บใจมาก เธอมองดูเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆ พบว่าความสนใจของเวทัสนั้น ตกอยู่บนตัวของปาณีตั้งแต่วินาทีแรกที่ปาณีปรากฏตัว ความอิจฉาทำให้เล็บมือของเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือของตัวเอง...... ปาณีเดินเข้าไปภายใต้การต้อนรับของจันวิภา และนั่งลงข้างๆจันวิภา ทุกครั้งในเวลานี้ พอมองไปแล้วเหมือนเธอจะเป็นลูกสาวแท้ๆของจันวิภามากกว่า และเวทัสก็เป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง