ตอนที่ 127

ต๭นที่ 127 ติรยาเป็นฝ่ายที่จะมาเอง และก็เป็นเธอที่บอกว่าจะคืนดีกับปาณี ตอนนี้เวทัสเองก็จนปัญญากับปาณีแล้ว ยิ่งไม่มีแรงกายแรงใจไปปลอบผู้หญิงคนอื่น ติรยาพบว่าการทำตัวน่าสงสารไม่มีประโยชน์ใดๆ บังคับให้ตัวเองเช็ดน้ำตา “ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้ฉันทำผิดต่อปาณี ไม่ว่าตอนนี้เธอจะพูดอะไรก็สมควรแล้ว” แม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจของติรยา กลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ปาณีรังแกเธอขนาดนี้แล้ว เวทัสยังอยู่ข้างปาณีอีก และยิ่งคิดถึงจันวิภาที่เข้าข้างปาณี ติรยาก็กำหมัดไว้แน่น! เธอจะไม่มีทางยอมให้ปาณีอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชอย่างสบายใจแบบนี้แน่นอน ...... ปาณีเข้าไปในห้อง จันวิภาก็เข้าไปด้วย ถามว่า “หนังสือที่พี่ให้ไปก่อนหน้านี้ เธออ่านรึยัง?” “......” หัวข้อนี้ ทำให้ปาณีหน้าแดงเหมือนกุ้งที่ต้มจนสุก เธอจ้องหน้าจันวิภาแวบหนึ่ง “พี่ ครั้งก่อนหนูโดนพี่แกล้งจนย่อยยับเลย!” “หรอ?” เห็นปาณีมีปฏิกิริยาเล่นใหญ่ขนาดนี้ จันวิภาไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แต่ยังรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอีก “พี่ไปแกล้งเธอตอนไหนล่ะ?” “หนังสือพวกนั้นคุณอาเห็นแล้ว แล้วยังมาถามหนูอีก” ปาณีพูดว่า “ต่อไปพี่อย่าแกล้งหนูแบบนี้อีกนะ” “อายหรอ?” จันวิภาหัวเราะ “กลัวทำไม เธอแต่งงานแล้วนะ พี่ทำไปก็หวังดีกับเธอใช่ไหมล่ะ!” “หนูไม่สนใจพี่แล้ว” ปาณีแกล้งทำเป็นโกรธแล้วหันไปทางอื่น เอาของใช้ตัวเองออกมาจากกระเป๋า ในเวลานี้เอง มือถือเธอก็ดังขึ้น ธามนิธิโทรมาพอดี เห็นสายเรียกเข้าจากธามนิธิ สายตาของปาณีก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที จันวิภาเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็พูดว่า “พี่ออกไปแล้วนะ ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว” ปาณีตอบตกลงไป รอจนกว่าจันวิภาเดินออกไปแล้วถึงจะรับสายธามนิธิ ธามนิธิถามว่า “ถึงบ้านแล้วหรอ?” ในสาย น้ำเสียงของคุณอาทำให้มีความรู้สึกปลอดภัยมาก “ถึงแล้วค่ะ” ปาณีพูดว่า “เพิ่งถึงไม่นาน” “ร้อนไหม?” น้ำเสียงที่เป็นห่วงของธามนิธิ เขารู้ว่าปาณีต่อรถกลับบ้านวิสิทธิ์เวชด้วยตัวเอง ปาณีพูดว่า “ไม่ร้อนค่ะ แต่ว่า...... วันนี้ติรยามาด้วย” “ไม่เป็นไร อย่าไปใส่ใจเลย แม้ว่าอีกหน่อยเขาจะคบกับเวทัสจริงๆ ก็ยังต้องเรียกเธอว่าน้าสะใภ้อยู่ดี” ก่อนหน้านี้เธอไม่กลัวแม้กระทั่งเวทัส แล้วนับประสาอะไรกับติรยา? ปาณีตอบตกลงไป พร้อมกับถามว่า “แล้วคุณอาจะกลับมาตอนไหนคะ?” ธามนิธิออกไปตั้งสองวันแล้ว ไม่เจอเขามาสองวัน ปาณีรู้สึกไม่ค่อยชิน จากน้ำเสียงของเธอสามารถฟังออกได้ว่า เธอ อยากเจอเขามาก! “น่าจะพรุ่งนี้นะ มีเรื่องอะไรก็บอกพวกเขา นี่เป็นบ้านของตัวเอง ไม่ต้องกลัว” เขาเป็นห่วงมากที่ปาณีอยู่ตัวคนเดียวจะไม่ชิน ปาณีพยักหน้า “ค่ะ” คุยกับธามนิธิสักพัก ปาณีก็วางสายไป แล้วเธอก็ได้รับข้อความที่ติรยาส่งมาพอดี “ปาณี ฉันมีธุระกับเธอ เจอกันที่สวนดอกไม้หลังบ้าน” ปาณีนั่งลงบนโซฟา ดึงหมอนที่อยู่ข้างๆมากอดไว้ ถึงจะตอบติรยาไปว่า “ไม่ว่าง” ติรยาพูดว่า “ถ้าไม่มาเธอจะต้องเสียใจ!” “ใช่หรอ?” ปาณีขมวดคิ้ว”ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า เธอจำทำให้ฉันเสียใจยังไง” หลังตอบกลับ ก็วางมือถือไว้อีกฝั่งทันที ติรยามองไปยังข้อความที่ปาณีส่งมา น้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ทำให้ความโกรธแค้นในสายตาเพิ่มมากขึ้น ปาณี เธอคิดว่าฉันจะจัดการกับเธอไม่ได้หรอ?