ตอนที่133

ต๭นที่133 ธามนิธิมองปาณี “ไม่มาตรงนี้หรือไง?” “……” ปาณีไม่ตอบแล้วก็ไม่ขยับแต่กลับมองธามนิธิอย่างเดียว ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ธามนิธิก็รู้ทันทีว่าภรรยาเขากำลังโกรธอยู่ เขาก็พูดอย่างอ่อนโยน “มา ให้อามากอดหน่อย” “คุณไม่เอาฉันแล้วไม่ใช่หรือไง?” ปาณีพูดประชดด้วยความโกรธ “ใครบอกว่าไม่เอาเธอแล้ว?” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของเธอทำให้เขายิ้มออกมา “เมื่อกี้คุณพูดอยู่นี่” ปาณีมองไปที่ธามนิธิแล้วก็พูดอีกว่า “คุณยังถามหนูเลยว่ายอมกลับไปอยู่กับเวทัสไหม” “มานี่มา” ธามนิธิแบมือให้ปาณี ปาณีพึ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ธามนิธิก็ขวับมือของเธอไว้ ธามนิธิดึงเธอมากอด “ก็ผมกลัวว่าในใจเธอยังมีเขาไง? ถ้าหากผมไม่สนว่าเธอคิดอะไรแล้วบังคับให้เธออยู่กับเขา งั้นชาตินี้เธอก็เสียหมดเปล่าแล้วสิ?” เขาก็อยากลองใจเธอว่าเธอยังคิดถึงเวทัสหรือเปล่า ปาณีนั่งอยู่ในอ้อมกอดเขา “โกหก! ที่แท้คุณก็ไม่อยากเอาหนูนี่เอง” “ไม่ใช่” ธามนิธิบอก “เธอเป็นภรรยาของผม ผมจะไม่เอาเธอได้ไง?” และที่แน่ๆคือเขาให้เธอตัดสินใจเลือกเองแต่เธอก็ยังเลือกเขา สรุปได้ว่าเขาดูไม่ผิดคนจริงๆ ปาณีนั่งอยู่ในอ้อมกอดของธามนิธิ ฟังเสียงอ่อนโยนของเขาแล้วเธอถึงรู้สึกดีขึ้นมา “คุณรู้เรื่องของหนูกับเวทัสตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?” “ทำไมถึงพูดอย่างงั้นล่ะ” ธามนิธิมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เวทัสบอกว่าหนูเคยคบกับเขา คุณก็ไม่มีท่าทีตกใจแล้วคุณก็ยังรู้ว่าระหว่างหนูกับเวทัสและติรยามีอคติต่อกันอีก” ปาณีมองเขาอย่างระแวง “คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม” ธามนิธิตอบ “ใช่ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ทำไม กลัวฉันโกรธหรือไง?” “คุณไม่โกรธ?” ปาณีมองไปที่ธามนิธิ ทั้งที่จริงแล้วเธอคิดว่าถ้าเกิดเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาเขาต้องโกรธแน่ๆเพราะไม่ว่ายังไง สถานะของเขาคงอึดอัดใจ ธามนิธิก้มลงไปจุ๊บปาณีแล้วพูดด้วยเสียงเข้มว่า “โกรธมาก! หาวิธีทำให้ฉันหายโกรธด้วย? ถ้าเกิดเขาไม่มาพูดวันนี้เธอคงจะเก็บเป็นความลับไม่บอกฉันใช่ไหม” เพียงแค่จุ๊บเบาๆแค่นี้ก็ทำให้ระยะห่างของทั้งสองใกล้ขึ้นมา ใจของปาณีตอนนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน เธอหมดความระแวงมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคะ…….” “อื้อ” เขาตอบกลับมา ปาณียิ้มออกมาราวกับดอกไม้ที่บานในดวงอาทิตย์ เธอพูดแบอ้อนว่าๆ “หนูชอบคุณมากๆ ห้ามไล่หนูไปไหนนะ?” ถึงแม้เขาอาจจะลุกไม่ขึ้น ถึงแม้เขาอาจจะไม่ไหว ถึงแม้ในสายตาของคนอื่นเขาอาจจะเป็นเพียงคนพิการ…..แต่ว่าปาณีก็ไม่สน เธอแค่อยากอยู่เคียงข้างเขา เป็นภรรยาและดูแลเขาดีๆ ธามนิธิสบตากับเธอแล้วจับแก้มของเธอ “พูดขนาดนี้แล้วถ้าฉันยังไล่เธอไปอีกก็ดูเหมือนฉันจะใจร้ายไปนะ” จริงๆได้ยินที่เธอพูดแบบนี้ในใจมีความสุขมากๆ แต่ก็ต้องทำเหมือนโดนบังคับให้ยอมรับแล้วกัน ปาณีสบตากับเขาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ธามนิธิยกมือกอดเธอไว้ที่หน้าอก รู้สึกได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ได้เป็นคนของเธอทั้งหมดแล้วจึงพูดว่า “สองวันนี้คิดถึงฉันไหม?” “คิดถึงสิ” ปาณีดมกลิ่นตัวของเขาในใจเต็มไปด้วยความไว้วางใจ “แต่ทำไมวันนี้คุณกลับมาก่อน?”