ตอนที่137

ต๭นที่137 ใช่ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาเชื่อคำพูดของติรยาแล้วจะมาถึงจุดนี้ได้ไง? ปาณีมองเวทัสที่กำลังนึกคิดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกับเขาอีกแล้วก็เดินออกมาทันที ปาณีพึ่งเดินออกมา ก็เจอกับน้าลำมุง "ปาณี ไปกินข้าวได้แล้วนะ" "ได้ค่ะ เดียวหนูไปเรียกคุณอานะคะ" ปาณีเคาะประตูห้องสมุดแล้วก็เดินเข้าไป พูดกับธามนิธิว่า "คุณอาคะไปกินข้าวกัน" ธามนิธิมองไปที่ปาณีแล้วถามว่า "ติรยาไปแล้วหรือยัง?" "ไปแล้ว" พอนึกถึงสภาพของติรยาแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที ธามนิธิมองไปที่ปาณี ถึงแม้เธอจะรวบผมให้ดูเรียบร้อยแล้วแต่เมื่อกี้ที่ทะเลาะกับติรยามันยังมีแผลลอยขุดบางที่...... เห็นสภาพเธอแบบนี้ ธามนิธิก็ขมวดคิ้ว "หน้าไปโดนอะไรมา" "ไม่มีอะไร" ปาณีใช้มือจับหน้าตัวเองอย่างไม่ถือสาอะไร แรงของติรยาแค่นั้นยังทำอะไรกับเธอไม่ได้หรอก ใช้แค่เรี่ยวแรงนิดเดียวแต่ทำให้ติรยากับเวทัสแตกแยกกันมันคุ้ม! แต่กลับเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของธามนิธิเย็นชาลง "มานี่!" คุณอาโหดมาก อยู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์พูดทำให้ปาณีตกใจไปพักหนึ่ง ปาณีก็เป็นคนรู้จักดูสถานการณ์ เห็นมันผิดปกติแล้วใครจะกล้าเข้าไปเหล่า? "คุณอาคะ กินข้าวกันเถอะ" เธอยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน กำลังคิดอยู่ว่าหลังกินข้าวเสร็จ คุณอาคงจะหายโกรธแล้วแหละ แต่น่าเสียดายธามนิธิไม่ใช่คนที่ง้อง่าย เขามองมาที่ปาณี "เรื่องกินข้าวค่อยว่ากันอีกที เธอมานี่ก่อน" "หนู......" "ไม่เชื่อฟัง?" ธามนิธิขมวดคิ้ว ปาณีหาทางออกไม่ได้เลยรีบวิ่งไปหาเขาทันที ธามนิธิมองใบหน้าที่มีแผลรอยขุด ถึงแผลจะไม่ลึกมากแต่มันกลับเหมือนมีอะไรแทงเข้าในใจเขา เขายกมือขึ้นทำให้ปาณีตกใจ หลบตามสัญชาตญาณ ธามนิธิมองเธอแล้วค่อยมาสำนึกว่าเมื่อกี้น้ำเสียงน่ากลัวเกินไป แค่เขาโกรธมากจริงๆ น้ำเสียงเบาลง "เป็นผู้หญิงหัดใส่ใจตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง" เป็นรอยแผลที่หน้ายังไม่ถือสาอีก นี่จิตใจต้องเข้มแข็งขนาดไหนกัน? ปาณีมองสายตาธามนิธิที่เต็มไปด้วยความขรึมและความห่วงใย "เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ไม่เจ็บสักหน่อย" ธามนิธิอดไม่ไหวไปจิ้มที่หน้าผาก "ห้ามทำตัวเองเจ็บอีก ถ้ามีครั้งต่อไปจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้อีก" ในใจของเขา ผู้หญิงควรเป็นแบบอ่อนโยนบอบบาง แต่กับปาณีเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ทำเอาธามนิธิอยากสั่งสอนเธอบ่อยครั้ง ปาณีตอบ "รู้แล้ว คุณอาโหดจัง" นัยน์ตาสีดำของธามนิธิมองไปที่เธอ "โหดก็เพื่อผลดีต่อเธอไม่ใช่หรือไง?" ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงขี้เกียจมาพูดแบบนี้ "ผ้าเช็ดหน้า" ธามนิธิเรียกไวยาตย์ที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ไวยาตย์ก็รีบเอามาให้ ปาณีอยู่ในอ้อมกอดของธามนิธิ เขาเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ใบหน้าอันเล็กของเธอ แผลไม่ได้หนักมากแต่พอถูโดนก็แสบเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงของเธอก็รีบหยุดมือแล้วเปาที่แผลเบาๆ เห็นธามนิธิดูแลปาณีแบบนี้อย่าพูดถึงคนอื่นเลย ขนาดไวยาตย์ยังรู้สึกอิจฉา ปาณีกลั้นหายใจ มองไปสายตาอ่อนโยนของธามนิธิ เขากำลังช่วยเปาแผลให้เธอ แต่เธอกลับรู้สึกหัวใจของตัวเองกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนได้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับใครบางคน