ตอนที่139

ต๭นที่139 อยู่ปาณีก็โผล่เข้าไปกอดธามนิธิ ธามนิธิ “……” เขามองไปที่ปาณีพูดด้วยเสียงขรึม “พรุ่งนี้เธอไม่อยากตื่นเช้าแล้วใช่ไหม?” “พอเปิดเทอมก็จะมีฝึกค่ายทหารอาจจะไม่ได้เจออีกนานเลยฉันทำใจไม่ได้” ช่วงนี้อยู่กับธามนิธิบ่อยจนรู้สึกว่ามันเหมือนเป็นฝัน รู้ว่ายังไงก็ได้เจอกันอีกแต่ปาณีก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี จริงๆธามนิธิก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าเธอก็ไม่ได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างพื้นที่แถมโรงเรียนก็ไม่ไกลจากบ้านแต่พอได้ยินเธอพูดถึงแล้วก็นึกได้ว่าหลังจากเปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอเธอทุกวันแบบนี้แล้วสินะ ธามนิธิบอก “มีอะไรก็โทรมา” “อือ” ปาณีกอดเขาไว้แล้วก็คุยเรื่อยเปื่อยจนนอนหลับ ธามนิธิมองแธอแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้จากนั้นก็กอดเธอแน่นขึ้น ปกตินอนเตียงเดียวกัน เขาก็มักจะนอนห่างจากเธอแต่วันนี้มันอดไม่ไหวจริงๆ ช่วงนี้ขาเขาเจ็บบ่อย กลางคืนก็นอนไม่หลับโดยเฉพาะหลังเที่ยงคืนแต่ก็พยายามฝืนหลับ แต่ว่าพอนอนกอดกับปาณีแล้ว ได้กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเธอก็ทำให้เขาหลับสบายขึ้นมา - ตอนเช้า หลังจากปาณีตื่นแล้วธามนิธิก็ยังนอนอยู่ ผ้าม่านปิดสนิทในห้องมืดไปหมด เธอไปเปิดไฟหัวเตียงแล้วมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทอยู่ ธามนิธิปกติตื่นเช้า ตื่นเช้ากว่าเธอเกือบทุกวันฉะนั้นการได้เห็นเขานอนหลับแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ตอนที่เขานอนใบหน้าดูอ่อนโยนลงไม่เข้มเหมือนปกติแต่ที่แน่ๆคือหล่อมากๆ ปาณีนึกได้ว่าเดียวก็ต้องไปแล้วว่าจะเรียกธามนิธิตื่นแต่ก็รู้สึกไม่ดีเลยก้มหัวไปหอมแก้มแล้วพูดเบาๆว่า “คุณอาคะ หนูไปเรียนก่อนแล้วนะ” แต่ธามนิธิกลับได้ยินแล้วตอบเบาๆว่า “อือ” ก็ไม่รู้ว่าธามนิธิตื่นจริงหรือเปล่าแต่เธอก็เบามือเบาขาแล้วออกจากห้องเงียบๆ ของที่ต้องใช้เธอเตรียมเสร็จตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ตอนนี้ไวยาตย์รออยู่หน้าประตู เขามองไปที่ปาณี “คุณธามนิธิตื่นหรือยังครับ” “เขากำลังนอนอยู่” ไวยาตย์รู้สึกตกใจกว่าจะมีโอกาสได้เห็นธามนิธิตื่นสายสักครั้ง ไวยาตย์รู้ว่าช่วงนี้ธามนิธินอนไม่ค่อยหลับเลยไม่ได้เข้าไปรบกวน พูดกับปาณี “ไปกินข้าวได้แล้วเดียวผมส่งคุณไปรงเรียน” “อือ” - เพราะว่าออกมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชเลยต้องใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง ถึงโรงเรียน ไวยาตย์ก็ช่วยเอากระเป๋าลงจากรถแล้วพูดกับปาณี “เรื่องที่เหลือจัดการเองได้ใช้ไหม?” “ได้ๆ” ปาณีพูดต่อ “ขอบคุณคุณไวยาตย์ที่มาส่งนะคะ” “ไม่เป็นไร” ไวยาตย์ปกติจะทำตัวโหดกับปาณีเพราะกลัวปาณีทำให้ธามนิธิอารมณ์เสีย กลัวปาณีทำได้ไม่ดี…… แต่แน่นอนถ้าหากปาณีไม่ได้อะไรผิด ไวยาตย์ก็เคารพปาณีอยู่ ไวยาตย์เอาบัตรเครดิตยื่นให้ปาณี “อันนี้เป็นค่าเทอม รหัสเป็นวันเกิดของคุณ” “ขอบคุณค่ะ” ปาณีเอาบัตรเครดิตมา รู้สึกเหมือนมีอะไรหน่วงๆหนักๆ มีแต่เธอรู้เท่านั้นว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย อะไรเลย - หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พึ่งจบจากการฝึกซ้อมของทหารกำลังเตรียมจะกลับหอไปนอน ยังไม่ทันเข้าห้องก็ได้ยินเสียงซุบซิบของเพื่อนห้องเดียวกัน “อะไรนะ? ปาณีเป็นคนแบบนี้จริงๆหรอ? ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย”