ตอนที่ 142

ต๭นที่ 142 แต่ว่า ทุกคนก็เป็นเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน เธอจะไม่มีความรู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ? ติรยาถูกสายตาที่เข้มขรึมของปาณีจ้องมองจนตกใจอึ้งไปชั่วขณะ ต่อมาก็คิดได้ว่าตอนนี้ปาณีถูกธามนิธิไล่ออกจากบ้านแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีก จึงหัวเราะออกมา “ไม่พอใจหรอ? ก็ตบฉันสิ!” ขอเพียงแค่ปาณีกล้าลงมือกับเธอ เธอก็จะสามารถทำให้ปาณีถูกไล่ออกจากมหาลัยได้เหมือนกัน ปาณีรู้ว่าเธอตั้งใจยั่วโมโห “ฉันกลัวมันจะทำให้มือฉันสกปรก” เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ติรยาพูดประชดว่า “ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชยังเก่งมากเลยไม่ใช่หรอ? ทำไมล่ะ ไม่มีคุณอาธามนิธิคอยหนุนหลังถึงกับกลัวเลยหรอ?” ในสายตาของติรยา นี่เป็นท่าทางที่กินปูนร้อนท้องของปาณี แม้ว่าทั้งสองคนจะพักอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ปาณีไม่คุยอะไรกับเธอเลย บ่ายวันนี้ก็นินทาปาณีกับทีนาร์ ปาณีไม่ได้โต้ตอบใดๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นเพราะไม่มีธามนิธิคอยหนุนหลังจึงกลัว ดังนั้นจึงทำตัวระมัดระวังขนาดนี้ วันนั้นที่กลับจากบ้านวิสิทธิ์เวช ติรยาก็ร้องไห้ไปยกใหญ่ ไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนั้นมาก่อน ตอนนี้เห็นปาณีอยู่ในสภาพนี้ ในใจของเธอจึงมีความสุขมากขึ้น แต่ว่า เธอคงคิดไม่ถึงว่า ที่ปาณีไม่สนใจเธอ ก็เพียงเพราะไม่อยากเสียเวลากับคนโง่อย่างเธอ พูดไปก็เสียน้ำลายเปล่าๆ ปาณีได้ยินในสิ่งที่ติรยาพูด ถึงจะเข้าใจว่าติรยาเข้าใจผิดว่าตัวเองถูกธามนิธิไล่ออกมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชแล้ว ก็จริงที่ว่าติรยาพูดเรื่องของตัวเองกับเวทัสต่อหน้าธามนิธิแล้ว แต่ว่า ติรยาคงคิดไม่ถึงว่าคุณอาไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว? เธอก็ขี้เกียจเถียงกับติรยา จึงเดินออกไปจากห้องนอน พอเห็นปาณีเดินหนี ติรยาก็ยิ้มมุมปาก หยิบมือถือขึ้นมา เปิดโฟโต้ชอปแต่งรูปตัวเอง ช่วงนี้มหาลัยชื่อดังหลายๆแห่งก็เปิดเทอมกันแล้ว บนโซเชียลก็ลงรูปของน้องใหม่จำนวนมาก หนึ่งในนั้นก็มีโมรีด้วย รูปร่างหน้าตาสวยงามสดใสในชุดทหาร ได้รับคำชมมากมายบนโลกโซเชียล ติรยาเป็นคนที่หลงใหลในเรื่องหน้าตาเป็นอย่างมาก เธอคิดไปเองว่าตัวเองสวยไม่แพ้โมรีเลย ดังนั้น หลังจากที่แต่งรูปตัวเองเสร็จแล้ว ก็อัพโหลดรูปตัวเองขึ้นในโซเชียลด้วย หลังจากที่ปาณีออกมาจากห้องนอน ก็หาจุดที่ไม่มีคนแล้วโทรหาคุณอา ธามนิธิถามในสายว่า “การฝึกซ้อมทางทหารเหนื่อยไหม?” แม้ว่าปาณีจะเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่ได้บ่นให้ใครฟัง แต่พออยู่ต่อหน้าคุณอาแล้วไม่จำเป็นต้องกังวลใดๆ “เหนื่อยสิคะ! ละก็ร้อนมากเลย คุณว่าพรุ่งนี้หนูลาดีไหมคะ? ขอขี้เกียจสักหน่อย!” “ไม่ดี” ธามนิธิเป็นคนที่เข้มงวดมาก ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อก่อนเขาเคยเป็นทหารด้วย แม้จะรู้ว่าการฝึกทหารจะหนักมาก เด็กผู้หญิงจะรู้สึกยากลำบาก แต่ก็หวังว่าเธอจะได้รับการฝึกฝน ปาณีไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่เขาจะพูดแบบนี้ “หนูรู้อยู่แล้วค่ะว่าคุณอาจะเป็นแบบนี้” ทั้งเข้มงวดและตายตัว ทั้งๆที่อายุไม่ได้มากกว่าเธอมากนัก แต่ปาณีกลับรู้สึกว่ามีช่องว่างระหว่างวัยอยู่มาก ธามนิธินั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองไปยังเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสว พูดเสียงทุ้มว่า “ตั้งใจฝึกฝนดีๆล่ะ” “ถ้าหนูตากแดดจนดำจะทำยังไงคะ?” “ดำก็ดำสิ” “ถ้าอย่างนั้นคุณจะรังเกียจหนูไหมคะ?” ปาณีถามเสียงเบา น้ำเสียงอ่อนนุ่มเหมือนเสียงของแมวน้อย ธามนิธิหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงรูปลักษณ์ของปาณีที่ขาวใสตอนอยู่ต่อหน้าเขานั้น..... เธอขาวมากจริงๆ ขาวแบบธรรมชาติมากๆ คนละเรื่องกับติรยาที่ดูแลผิวพรรณอย่างพิถีพิถันเลย ทันใดนั้นธามนิธิก็รู้สึกว่าตัวเองโดนหว่านเสน่ห์ซะแฆล้ว เขาห้ามใจของตัวเองที่กระสับกระส่ายนั้นไว้ พูดกับปาณีว่า “ฉันไม่รังเกียจเธอตอนไหนหรอ?”