ตอนที่ 149

ต๭นที่ 149 เอาติรยามาไว้ใน Weibo ของตัวเอง จะทำให้เธอไม่สบายไปทั้งตัวเลยรู้ไหม? เด็กน้อยฉีฉี : “พี่คะ นิยายที่พี่เขียนหนูติดตามหมดเลย พี่เขียนได้ดีมากเลยค่ะ! พี่ช่วยหนูหน่อยนะคะ!” ติรยาถึงขั้นอ้อนวอน ปาณีรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และยิ่งไปกว่านั้น ติรยาชมว่าเธอเขียนนิยายดี หรือว่าเธอจะไม่รู้หรือไงว่านางรองในนิยายเรื่องนี้มีเธอเป็นต้นฉบับ? น่าตลกสิ้นดี! ปาณีมองดูเวลา ปิดคอมแล้วไปอาบน้ำ การฝึกทหารของมหาวิทยาลัยชยุตในปีนี้ถูกจัดขึ้น 20 วันเต็มๆ เหนื่อยมาก ดังนั้นเธอจึงอยากนอนไวๆหน่อย ผลปรากฏว่า หลังจากที่ปาณีอาบน้ำกลับ นอนอยู่บนเตียง ใช้มือถือเปิด Weibo ขึ้นมา ก็เจอเด็กน้อยฉีฉีส่งข้อความมาให้เธอหลายข้อความเลยทีเดียว เด็กน้อยฉีฉี : พี่คะ ช่วยหน่อยนะคะ? เด็กน้อยฉีฉี : หรือไม่ก็ 3 พันได้ไหมคะ? ติรยาสู้ไม่ถอยจริงๆ เธอเกียจคนอื่นปฏิเสธเธอมากๆ เธอไม่เชื่อว่าคนๆนี้จะเย็นชาขนาดนี้ แต่ว่าปาณีกลับไม่สนใจเธอ ปิดเครื่องแล้วนอนไปเลย ...... ในบ้านวิสิทธิ์เวช เวลา 5 ทุ่มตรง ธามนิธิยังคงทำงานอยู่ ไวยาตย์เดินเข้ามา “คุณธามนิธิครับ พักผ่อนได้แล้วครับ” “ปาณีจะกลับมาเมื่อไหร่หรอ?” ช่วงพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ยังไม่ได้เจอปาณีเลย ธามนิธิที่เลิกงานตรงเวลาในขณะที่ปาณีอยู่ นับวันก็ยิ่งนอนดึกมากยิ่งขึ้น มักรู้สึกว่าเวลาที่เธออยู่ ที่นี่คือบ้าน พอเธอไม่รู้ ที่นี่ก็เหมือนบ้านร้างไปเลย ไวยาตย์พูดว่า “พวกเขาฝึกทหารในครั้งนี้ 20 วันครับ วันศุกร์หน้าก็น่าจะกลับมาแล้วครับ” มักรู้สึกว่าหลังจะที่ปาณีไปเรียนแล้ว และธามนิธิก็กลับมาวิลล่าในเมืองชลธี รู้สึกว่าเขาจะเหงาในทุกๆวัน และพูดน้อยกว่าเดิมอีกด้วย ยิ่งกว่ากว่านั้น คนที่บ้านโทรมาให้เขากลับไปยังบ้านวิสิทธิ์เวช เขาก็ไม่ยอมกลับแม้กระทั่งเสาร์-อาทิตย์ ไวยาตย์เพิ่งจะรู้ว่าปาณีมีอิทธิพลต่อธามนิธิมากแค่ไหน ธามนิธิพูดกับไวยาตย์ว่า “ฉันจะทำงานอีกหน่อย นายออกไปเถอะ” “ร่างกายของคุณ......” ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิอย่างเป็นห่วง ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมองไวยาตย์อย่างเข้มขรึมแวบหนึ่ง ไวยาตย์ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง จึงจำใจเดินออกไปพร้อมกับปิดประลงอย่างเบามือ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ห่างกับวันศุกร์หน้าอีก 5 วัน ไวยาตย์ยื่นมือออกมานับวัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าช่วงเวลานี้ผ่านไปอย่างยากลำบากจริงๆ ของเพียงในเวลาที่ปาณีอยู่ ไม่ว่าธามนิธิจะไม่สบายใจมากแค่ไหน ให้ปาณีอ้อนหน่อยเขาก็จะหาย ไม่เหมือนตอนนี้ เขาแค่พูดไม่กี่คำเพราะเป็นห่วง ยังต้องกลัวธามนิธิจะรังเกียจอีก ...... สำหรับปาณีแล้ว การฝึกทหาร 20 วันก็ถือว่ายากลำบากเหมือนกัน นอกจากต้องเผชิญหน้ากับติรยาที่ชอบหาเรื่องแล้ว เธอยังฝันถึงสุกี้ ปิ้งย่าง เส้นหมี่ต้มยำ และกุ้งทุกวันอีก...... น้ำลายไหลออกมาเป็นสายน้ำ แต่กลับต้องอดทนไว้ เช้าวันศุกร์ ตอนตื่นนอนก็นึกถึงวันนี้จะได้กลับบ้านแล้ว รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ โมรีมองไปยังปาณี “ปาณี วันนี้เธอจะกลับบ้านหรอ?” “ใช่แล้ว” ปาณียิ้มอย่างมีความสุข แม้ว่าจะได้พักแค่สองวัน แต่ไม่ต้องเจอหน้าติรยากับทีนาร์แล้วรู้สึกดีใจมากจริงๆ ติรยาที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นท่าทางที่ดีใจของปาณี ไม่เข้าใจเลยว่ามีอะไรให้เธอดีใจนักหนา ตอนนี้ปาณีถูกคนในบ้านวิสิทธิ์เวชไล่ออกมาแล้วไม่ใช่หรอ? หรือว่าเธอจะรีบกลับไปบ้านที่เมืองชลธี? ติรยามองบนแล้วเดินออกไป ช่วงนี้ติรยาอารมณ์ไม่ดีมากๆ Weibo ของผู้หญิงคนนั้นโด่งดังมากขึ้นในแต่ละวัน แต่กลับไม่สนใจเธอเลย ทำให้ติรยารู้สึกถูกขัดขวาง