已经是第一章了
ตอนที่153
ตนที่153
ถึงแม้เธอหลบได้เร็วแต่สภาพเธอเมื่อกี้ก็อยากอยู่ในสมองของธามนิธิ
เขาขมวดคิ้วและขยับไปที่ปุ่มสวิตช์แอร์บนกำแพง ปรับอากาศต่ำลงสององศา : ร้อนเกินไปแล้ว!
ปาณีรีบใส่เสื้อให้เสร็จและเป่าผมให้แห้งแล้วค่อยออกมา เห็นธามนิธินั่งรอเธออยู่เงียบๆ “คุณอาคะ”
ธามนิธิมองไปที่เธอไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก “ไปได้แล้ว”
หมุดเก้าอี้เข็นแล้วออกไป
แรกๆปาณีรู้สึกอึดอัดแต่พอเห็นธามนิธิไม่ได้มีท่าทีอะไรมากก็รู้สึกโล่งอกไปอีก
ก็ใช่……
ตอนนี้คุณอาเป็นไข้อยู่ถ้ามีอารมณ์ก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก!
ปาณีรีบตามธามนิธิแล้วเข็นเก้าอี้
ชั้นล่าง น้าลำมุงเตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้วยังมีเมนูอาหารที่ปาณีชอบที่สุดนั่นก็คือกุ้งล็อบสเตอร์เล็ก ดูจนน้ำลายปาณีตะไหล
“มีเมนูกับข้าวเยอะขนาดนี้ จะกินหมดไหม?” พอใจเย็นลง ปาณีเกิดความสงสัยพลังการต่อสู้ของทั้งสี่คน
ธามนิธิดื่มน้ำเสร็จแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะเบาๆ แค่ท่าทางง่ายๆแบบนี้ยังรู้สึกถึงความสง่าอย่างยิ่ง
เขามองไปที่ปาณี “ก็มีเธอไม่ใช่หรือไง?”
ปาณีจ้องกลับโดยไม่ยอมแพ้ “ฉันไม่ใช่หมูสักหน่อย”
น้าลำมุงยิ้มแล้วบอกว่า “รีบกินกันเถอะ เมื่อวานคุณธามนิธิสั่งไว้ว่าให้ทำเมนูกับข้าวไว้เยอะๆให้คุณปาณี”
“……” ธามนิธิหน้าสงบนิ่ง เขาไม่ได้สั่งให้น้าบอกเรื่องพวกนี้นะ
ปาณีมองไปที่ธามนิธิ พูดด้วยความดีใจ “ขอบคุณคุณอานะคะ”
ทั้งๆที่ทุกครั้งก็ดีกับเธอตลอดและก็ทำหน้าเหมือนไม่สนใจทุกครั้ง คุณอานี่เหน็ดในจริงๆ……
ธามนิธิเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของปาณี ไม่ได้ว่ากลับแต่กลับเอาตะเกียบแล้วคีบกับข้าวใส่ในถ้วยให้เธอ “กินเยอะๆ หน่อย”
“เธอเลี้ยงฉันแบบนี้ไม่กลัวฉันอ้วนหรือไง?”
ถึงแม้เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เธอหิวจนผอมลงไป
ธามนิธิบอก “อ้วนหน่อยถึงสวย”
“ถึงแม้รู้ว่าที่คุณอาพูดมันเป็นคำหลอกหลวงแต่ฉันก็ดีใจนะ” ปาณีคีบน่องไก่มา เธอรู้สึกตัวเองหิวจนทนไม่ไหวแล้ว
ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ มองสภาพที่เธอกินแบบเงียบๆก็รู้สึกตัวเองก็มีความหิวขึ้นมา
ไวยาตย์ก็มองธามนิธิอยู่ข้างๆ ทุกครั้งที่คุณธามนิธิอยู่กับคุณปาณีถึงจะไม่พูดอะไรแต่ก็รู้สึกได้ว่าธามนิธิมีความสุขมากๆ
น้าลำมุง “คุณธามนิธิคะ พ่อแม่ของคุณบอกให้คุณว่าวันอาทิตย์นี้ไปหาท่านด้วย ท่านบอกไม่ได้เจอคุณและคุณปาณีนานแล้ว”
ปาณีพูดด้วยความไม่เข้าใจ “ฉันไปฝึกค่ายทหารก็พอว่ากันแต่ทำไมคุณอาไม่กลับไปบ้างคะ?”
ธามนิธิมองสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของปาณีแล้วตอบว่า “ช่วงนี้งายยุ่ง”
“ได้ข่าวว่าคุณอางานยุ่งทุกวันจนไม่ได้พักดีๆใช่ไหคะ” เมื่อกี้ปาณียังมีความอ่อนโยนแต่อยู่ๆก็ทำเสียงเข้มขึ้นเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
ธามนิธิมองไวยาตย์ที่อยู่ข้างๆ ไวยาตย์พึ่งคีบกับข้าวให้ตัวเองก็รู้สึกเหมือนโดนธามนิธิตวาดสายตาใส่ “เธอบอกใช่ไหม?”
ไวยาตย์ “ขอ…ขอโทษครับ”
ทุกครั้งที่โดนธามนิธิตวาดใสตาใส่ ไวยาตย์ก็จะถ่อมตัว โดยเฉพาะช่วงที่ปาณีไม่อยู่ ไวยาตย์ก็โดนธามนิธิสั่งสอนจนมีผลกระทบต่อจิตใจ
ปาณีมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคะ ปกติฉันไม่เป่าผมเธอยังสั่นสอนฉันได้ ทำไมพอถึงคุณอา คุณอาถึงไม่ยอมเชื่อฟังบ้างคะ? งานมันก็สำคัญแต่สุขภาพร่างกายก็สำคัญนะคะ”
ไวยาตย์มองไปที่ปาณี เธออายุไม่มาก แต่คำพูดเธอมันฟังแล้วมีเหตุมีผลจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
