ตอนที่155

ต๭นที่155 รอจนปาณีอัพเดทweiboวันนี้เสร็จ พึ่งสังเกตเห็นว่าคุณอานั่งเป็นเพื่อนเธอไปแล้วครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั้นเธอก็บอกความคิดเห็นของเธอกับธามนิธิแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาได้ฟังมันหรือเปล่า ปาณีปิดโน้ตบุ๊ค มองไปที่คุณอาแล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด “คุณอาคะ ขอโทษด้วยนะคะ พอฉันเริ่มทำงานก็ลืมคุณไปเลย” เธอพึ่งนึกได้คุณอามาหาเธอ มันต้องมีเรื่องอะไรแน่เลย ธามนิธิยิ้มแล้วยิ้มอีก “ไม่เป็นไรแต่ว่าเธอทำแบบนี้ ได้เงินหรือยัง?” “ตอนนี้ยังไม่มี ถึงจะมีคนมาหาฉันบ้างแต่ตอนนี้ฉันอยากสะสมความนิยมไว้ก่อน” พูดจบปาณีก็รู้สึกเหมือนตัวเองโง่ๆ มองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคิดว่าความคิดของฉันแบบนี้มันตลกมั้ยคะ?” ธามนิธิ “มีเรื่องที่ตัวเองอยากทำก็ทำให้ถึงที่สุด” และตอนนี้ก็เป็นสมัยของโลกโซเชี่ยล ความคิดของเธอไม่ตลกแถมยังเป็นทางที่ดีอีกทาง สามารถมัดใจคนแล้วเป็นที่นิยมมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ปาณี “ขอบคุณคุณอานะคะ” “ขอบคุณฉันทำไม?” ธามนิธิยิ้ม ปาณี “เพราะคุณอยู่ข้างฉันตลอด ฉันเลยสามารถมีความฝันบ้าบอคอแตกแบบนี้ไง!” ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนอื่นอาจจะให้เธอไม่กี่ร้อยเธอก็คงจะทำมัน แต่ว่าตอนนี้มีธามนิธิอยู่ข้างเธอ โลกของเธอถึงได้เบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ คนมักจะเป็นแบบนี้ คนและเรื่องราวของรอบตัวจะมีผลกระทบต่อกัน เธอก็เช่นกัน ธามนิธิมองไปที่ปาณีแล้วขยี้ผมเธอ “งั้นนอนได้แล้วใช่ไหม?” อุตส่าห์เป็นวันหยุดทั้งที เขาคิดว่าเธอควรพักผ่อนดีๆแต่เธอกลับยังไม่ลืมทำงานอีก ปาณียืดแขนแล้วบอกว่า “งั้นนอนกันเดียวฉันส่งคุณกลับห้อง!” ห้องธามนิธิอยู่ข้างห้องเธอ มันใกล้กันมาก ปาณีส่งเขากลับห้องเสร็จ “งั้นคุณอาพักเลยนะคะ ฉันก็จะไปนอนล่ะ” จริงๆเธอง่วงมาก กำลังจะไปมือก็ถูกจับไว้ ปาณีมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคะ?” ธามนิธิ “วันนี้นอนนี่เถอะ” ยังไงก็เป็นบ้านวิสิทธิ์เวช มันก็นอนด้วยกันอยู่ดี ที่สำคัญแยกกับเธอมาตั้งหลายวันแล้ว เขาคิดถึงเธอจริงๆ…… ปาณีตกใจ “คุณไม่ชอบนอนกับฉันไม่ใช่หรือไง!” ทุกครั้งที่กลับมา ธามนิธิก็จะนอนคนเดียวแล้วบอกอีกว่าไม่ชอบนอนกับคนอื่น ปาณีก็กลัวนอนกลิ่งไปมาจนเสียงดังเกินไปรบกวนเขา แต่คุณอากลับเปิดปากพูดก่อนว่าให้เธอนอนกับเขา “ทำไมไม่อยากนอนด้วย?” ธามนิธิยกคิ้ว ปาณี “ไม่ใช่ ฉันไปปิดไฟก่อน คุณรอฉันแป๊บนึง” แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง เขาคาดว่าเธอน่าจะหนีไปแล้ว คืนนี้คงไม่มานอนกับเขา เธอมักจะหาข้ออ้างแล้วหนีออกไปแบบนี้บ่อยๆ ธามนิธิก็ไม่รอเธอ ขึ้นเตียงเองคนเดียวแล้วนอนลงไปมองบนเพดานรู้สึกเสียใจหน่อยๆ…… ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกช้าๆ ปาณีเข้ามาเห็นธามนิธินอนแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปแล้วโยนรองเท้าทิ้งขึ้นบนเตียงจากอีกฝั่ง ธามนิธิมองไปที่ปาณีออกไปตั้งสิบกว่านาทีกว่าจะกลับมา “ปิดแค่ไฟมันนานขนาดนี้เลย?” “ฉันไปแปรงฟันด้วย” ปาณีนอนลงบนไปอิงหัวไว้ที่หมอน ดางตาใสสว่างสบตากับธามนิธิ