ตอนที่ 161

ต๭นที่ 161 หลังจากได้ยินในสิ่งที่ธามนิธิพูด เธอก็ออกมาจากห้องทำงาน เจอกับไวยาตย์ที่ไปส่งพวก อ.ธีรนัย กลับมาพอดี ไวยาตย์มองไปยังปาณี ถามว่า “คุณธามนิธิยังโอเคอยู่ไหมครับ?” “เขาเป็นอะไรหรอคะ?” มองไปยังท่าทางที่เป็นกังวลของไวยาตย์นั้น ปาณีไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ไวยาตย์มองไปยังปาณี กลัวว่าธามนิธิจะได้ยิน จึงเรียกเธอออกไปคุยยังสถานที่ที่ห่างจากห้องทำงานสักระยะ พูดว่า “คนที่มาในวันนี้เป็นคนที่คุณธามนิธิรู้จักกันตั้งแต่เข้ากรมแล้วครับ หลังจากที่เขาเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขานานเลย วันนี้ที่เจอพวกเขา ผมกลัวว่าคุณธามนิธิจะเสียใจน่ะครับ” ปาณีคิดไตร่ตรองท่าทางของธามนิธิ เหมือนจะนิ่งสงบมาก “น่าจะไม่นะคะ หนูเห็นเขายังดีอยู่เลย” ไวยาตย์พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณไปทานข้าวก่อนเถอะครับ ผมไปดูเขาหน่อยละกัน” ปาณียืนอยู่ตรงระเบียง นึกถึงสิ่งที่ไวยาตย์พูด...... มองไปไวยาตย์ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องทำงาน อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคุณอาเหมือนกัน เธอลงไปข้างล่าง ตักอาหารแล้ววิ่งกลับขึ้นมา ธามนิธิกำลังรินน้ำชาอยู่ เพิ่งจะรินเสร็จก็เห็นปาณีวิ่งขึ้นมาพอดี “คุณอา” “ให้เธอไปทานข้าวไม่ใช่หรอ?” แต่เดิมธามนิธิอยากถือโอกาสที่เธอไปกินข้าวนั่งสงบสติอารมณ์นิดนึง ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาไวขนาดนี้ ปาณีตอบว่า “หนูเอามาทานที่นี่ค่ะ” หลังจากพูดจบ ก็วางถ้วยลง เธอหยิบถ้วยออกมา 3 ใบ ข้างในบรรจุอาหารไว้ ธามนิธิมองไปยังเธอ พูดอย่างจนปัญญา “เห็นที่นี่เป็นห้องอาหารรึไง?” ปาณีเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง “แต่ว่าหนูอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณนี่คะ!” “......” “คืนพรุ่งนี้หนูก็ต้องกลับมหาลัยแล้ว ไม่ได้เจอคุณอีกนานเลย อยากอยู่กับคุณนานๆหน่อย ทำไม ไม่ได้หรอคะ?” ขณะที่กำลังพูด เธอก็คีบเสี่ยวหลงเปากินอย่างเอร็ดอร่อย อร่อยจังเลย! ธามนิธิไม่สามารถเถียงกลับไปได้ รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมีเหตุผลมาก! เขามองไปยังปาณี ขอเพียงนั่งมองเวลาที่เธอทานอาหาร ก็จะรู้สึกอยากกินตามไปด้วย “จะทานสักหน่อยไหมคะ?” ปาณีมองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง ธามนิธิตอบว่า “ฉันกินแล้ว” “ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่ถามเฉยๆ พวกนี้เป็นของหนูหมดเลย” ปาณีมองไปยังถ้วนทั้ง 3 ใบตรงหน้า กลัวว่าจะโดนธามนิธิแย่งไป ธามนิธิจ้องมองท่าทางของเธอ จู่ๆก็หัวเราะออกมา ......ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นเขายิ้มอย่างร่าเริงแบบนี้ และแล้วก็เป็นอย่างที่ไวยาตย์กังวลจริงๆด้วย หลังจากที่เจอธีรนัยกับเมธีแล้ว ทำให้ธามนิธิคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาและไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ว่าพอเจอปาณีแล้ว เด็กดื้อที่ร่าเริงและฉลาดขนาดนี้ ทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นไม่น้อย ชีวิตคนเรามีสูญเสียก็ต้องมีได้เหมือนกัน เธอต้องเป็นค่าตอบแทนหลังจากที่เขาสูญเสียทุกอย่างแล้วแน่ๆ? ธามนิธิมองเธออย่างลึกซึ้ง “ปาณี” “คะ?” ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง เห็นเขากำลังจ้องมองตัวเองอยู่ ก็คิดว่าเขาอยากกิน จึงยื่นซาลาเปาที่เพิ่งคีบขึ้นมาให้เขาไป “ก็ได้ค่ะ แบ่งให้คุณลูกหนึ่ง” กลับได้ยินธามนิธิพูดว่า “มานี่สิ ให้คุณอากอดหน่อย” ปาณีเดินเข้าไปหา ถูกธามนิธิกอดไว้ในอ้อมแขน ธามนิธิหยิบถ้วยของเธอมาไว้ตรงหน้า “เธอกินต่อสิ” ดวงตากลมโตของปาณีจ้องงมองธามนิธิอย่างไม่เข้าใจ เธอคีบเกี๊ยวนิ่งร้อนๆขึ้นมายื่นให้เขา “คุณอาจะทานไหมคะ?” “ไม่ละ” ปาณีจึงกินต่อไป แต่ว่า ท่าทางของคุณอานี้หมายความว่ายังไงนะ? ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก! วันนี้เธอไม่ได้มัดผม ปล่อยผมยาวสลวย ผมดำเงางามนั้นทั้งนุ่มลื่นและตรงมาก เขายื่นมือออกไปรวบผมของเธอไว้ กลัวว่าผมจะบดบังใบหน้าของเธอ มองเธออย่างอ่อนโยนมากถึงมากที่สุด “อยู่ข้างๆฉัน เธอมีความสุขไหม?”