ตอนที่ 162

ต๭นที่ 162 “มีความสุขสิคะ” สำหรับปาณีแล้ว คำถามนี้ธามนิธิไม่จำเป็นต้องถามเลย ตลอดเวลาที่อยู่ข้างๆเขา เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขและไร้ความกังวลมากที่สุดในหลายปีนี้ เธอได้ลิ้มรสของการถูกเอาใจ ถูกรัก ถูกปกป้อง ความรู้สึกที่ถูกใส่ใจตลอดเวลานี้ เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อน ธามนิธิลูบหัวเขาเบาๆ พูดเหมือนกับพูดเองเออเองวา “ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ข้างฉันไปตลอดชีวิตนะ” พูดแบบนี้ไม่เหมาะกับนิสัยของธามนิธิเลย ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆด้วย ปาณียิ้มอย่างสดใส ตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “ได้สิคะ!” รอยยิ้มนี้ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของธามนิธิละลาย เขาคิดว่า เธอต้องเป็นของขวัญที่พระเจ้าส่งมาให้แน่ๆ! ไม่เช่นนั้น ทำไมเวลาอยู่กับเธอ เขาถึงมีความสุขมากขนาดนี้ล่ะ? หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ปาณีก็กลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง เตรียมตัวกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของธามนิธิที่บ้านวิสิทธิ์เวช ถ้าให้พูดความจริง เธอต้องฝึกทหารนานขนาดนี้ กลับมาก็อยากพักผ่อนในห้องดีๆ ไม่อยากออกไปไหนทั้งสิ้น เพราะว่าเธอเจ็บเท้ามากจริงๆ แผลถลอกก่อนหน้านี้ยังไม่หายดีเลย แม้จะไม่ต้องใส่รองเท้าทหารแล้ว แต่ว่าเท้าที่ต้องการพักผ่อน พอใส่รองเท้าตัวเองแล้วก็ยังเจ็บอยู่ดี เธอเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็จ้องมองรองเท้าของตัวเองอย่างเศร้าใจ แม้ว่าปาณีจะอยู่กับธามนิธิ แต่เธอประหยัดอดออมตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว จึงไม่ชอบที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยรองเท้าที่ซื้อก็ไม่ได้แพงมาก ใส่เวลาปกติก็ยังดี แต่เมื่อวานตอนใส่กลับมาบ้านยังปวดอยู่เลย จึงทำให้เธอไม่อยากยื่นเท้าเข้าไปในตอนนี้ แต่ว่า จะกลับไปบ้านวิสิทธิ์เวช เธอก็ไม่สามารถที่จะใส่รองเท้าแตะบนเท้าเธอในตอนนี้ไปได้สินะ! ปาณีกัดฟันตัวเอง กำลังจะใส่รองเท้า จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “เข้ามาสิคะ” ปาณีพูด น้าลำมุงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกล่องอีกกล่องหนึ่ง “คุณหนูปาณี คุณธามนิธิให้เอานี่มาให้ค่ะ” น้าลำมุงเปิดกล่อง เอารองเท้าคัทชูออกมาจากกล่องคู่หนึ่ง เธอมองไปยังเท้าของปาณีแวบหนึ่ง ยังเห็นรอยแผลอยู่เลย ไม่น่าล่ะ คุณธามนิธิถึงให้เธอไปซื้อรองเท้าให้ปาณีแต่เช้า ตอนนี้ปาณีกำลังขาดรองเท้าคู่หนึ่งอยู่พอดี แต่ว่า พอเห็นน้าลำมุงหยิบรองเท้าออกมา ก็รู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย “......นี่คือ” “คุณหนูนั่งบนโซฟาสิคะ ลองใส่ดูว่าใส่ได้ไหม” “น้าซื้อมาหรอคะ? เกรงใจแย่เลย” “จะเป็นน้าได้ยังไงล่ะคะ” น้าลำมุงพูดไปพลางยิ้มไปด้วย “คุณธามนิธิเป็นคนออกเงิน ส่วนน้าก็แค่ไปซื้อมาเฉยๆ” ปาณีนั่งลงบนโซฟา ใส่รองเท้าที่น้าลำมุงเอามาให้ พื้นรองเท้าผลิตออกมาสวมใส่สบายมาก นิ่มมาก พอใส่เข้าไป ก็รู้สึกสบายกว่ารองเท้าคู่เก่าของเธอเยอะเลย ไม่กัดเท้าเลยแม้แต่น้อย อย่างกับสั่งตัดมาโดยเฉพาะเลยแน่ะ ปาณีถามว่า “ทำไมจู่ๆคุณอาถึงซื้อรองเท้าให้หนูคะ?” เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยซื้อของให้เธอ แต่ว่า เขากลับให้สิ่งของที่เธอต้องการมากที่สุดในเวลาที่เธอต้องการสิ่งของนั้นๆ “เรื่องนี้น้าไม่ทราบค่ะ” น้าลำมุงยิ้ม หลังจากปาณีใส่รองเท้าคู่ใหม่ ก็เดินออกไปจากห้อง พบว่าธามนิธิจัดของเสร็จแล้ว กำลังรอเธออยู่ตรงระเบียงพร้อมกับไวยาตย์ ธามนิธิมองไปยังปาณีที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว สายตาไปตกอยู่บนเท้าของเธอ ตอนเช้าขณะที่เขาตื่นนอน ก็เห็นเท้าของปาณีอยู่นอกผ้าห่ม บนเท้าเธอยังมีแผลอีกด้วย และก็คิดได้ว่าเธอเอารองเท้ากลับมาแค่คู่เดียว จึงให้น้าลำมุงไปซื้อรองเท้าที่ใส่สบายๆมาให้เธอโดยเฉพาะ “คุณอา” ปาณีมองไปยังเขา อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ขอบคุณค่ะ” “ขอบคุณอะไร?” ธามนิธิมองเธออย่างจริงจังแวบหนึ่ง