ตอนที่ 166

ต๭นที่ 166 ไวยาตย์ตอบว่า “ครับ” เขากำลังจะเข้ามาเข็นธามนิธิ แต่มีเงาของคนหนึ่งมาตัดหน้าเขาสักก่อน “หนูทำเองค่ะ” ปาณียืนอยู่ด้านหลังของธามนิธิ ช่วยธามนิธิเข็นรถเข็นอย่างกระตือรือร้น ไวยาตย์ “......” เขามองดูท่าทางของปาณีที่อยากจะเอาอกเอาใจธามนิธิ ไม่ได้เปิดโปงแต่อย่างใด แต่กลับมอบธามนิธิไว้กับปาณี ส่วนเข้าก็เดินไปกดลิฟต์ ทำไมธามนิธิไม่มีช่องว่างให้ปฏิเสธเลย ตอนนี้เขารู้ถึงความสำคัญของปาณีแล้ว ดังนั้น กลัวมากที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน ถึงเวลาถ้าปาณีหนีไป แล้วใครจะเป็นคนง้อธามนิธิล่ะ? ปาณีเข็นธามนิธิเข้าไปในลิฟต์ พูดกับธามนิธิว่า “คุณอา คุณโกรธจริงๆหรอคะ? หนูกับชยรพไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะคะ! คุณต้องเชื่อหนูสิคะ!” สายตาของธามนิธิดูเข้มขรึมมากยิ่งขึ้น ไม่มีอะไรกันงั้นหรอ? แต่กลับจำชื่อของคนอื่นได้แม่นขนาดนี้เนี่ยนะ? ปาณีพูดไปตลอดทาง สุดท้ายไปจนถึงห้องทำงานแล้ว ธามนิธิก็ยังคงไม่ตอบเธอ เธอมองไปหาไวยาตย์อย่างขอความช่วยเหลือ หวังว่าไวยาตย์จะเชื่อเขาพูดอะไรบ้าง ไวยาตย์ทนดูอีกต่อไปไม่ได้ จึงพูดว่า “คุณธามนิธิครับ......” ธามนิธิมองจุดประสงค์ของเขาออก จึงพูดขัดออกไปซึ่งๆหน้า “ฉันจะทำงานแล้ว” ไวยาตย์หยุดพูดเรื่องนี้ เดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คทำงานของธามนิธิมาวางไว้ตรงหน้าเขา เวลาที่ธามนิธิทำงาน ปกติจะไม่ให้ใครเข้ามารับกวนทั้งนั้น ปาณีกับไวยาตย์ออกมาจากห้องทำงาน หยุดอยู่ตรงประตูและมองไปยังท่าทางของธามนิธิแวบหนึ่ง พูดอย่างกังวนเล็กน้อย “คุณอาเหมือนจะโกรธจริงๆนะคะ” ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง ไม่มีทางเลือกอื่น “คุณง้อหน่อยก็หายแล้ว” ถ้าหากปาณียังง้อไม่สำเร็จ เขา ก็เหมือนจะยิ่งช่วยอะไรไม่ได้นะ “ง้อยังไงคะ?” ปกติพูดสองสามคำ ธามนิธิก็ไม่โกรธแล้ว วันนี้ เธอพูดไปเยอะขนาดนี้ เขากลับไม่ตอบเลยแม้แต่คำเดียว ไวยาตย์ตอบว่า “อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ” ถ้าหากเขารู้ ก่อนหน้านี้ก็คงไม่ต้องปวดหัวกับธามนิธิทุกวันที่จัดการเข้าไม่ได้ และรอคอยปาณีกลับมาช่วยเหลือหรอก ธามนิธิเคลียร์งานไปสักพัก งานพวกนี้เป็นสิ่งที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ แต่เขาทำล่วงหน้า เงยหน้าขึ้นมองไวยาตย์ที่อยู่อยู่ข้างๆ แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของปาณีเลย “เธอล่ะ?” ธามนิธิถาม ไวยาตย์รู้ว่าเจากำลังถามหาปาณี “คุณนายเห็นคุณโกรธแล้วไม่สนใจเธอก็ไปแล้วครับ คิดว่าตอนนี้น่าจะนอนอยู่ครับ” “......” ไม่มาง้อเขา แต่หนีไปนอนหรอ? ธามนิธิรู้สึกตัวเองไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น ใบหน้าบึ้งตึงจนน่ากลัว ไวยาตย์เห็นท่าทางของธามนิธิที่สนใจปาณีขนาดนี้ จึงถือโอกาสนี้พูดว่า “คุณนายเรียนอยู่ในมหาลัย เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วครับที่คนอื่นที่เจอเธอ เธอโดดเด่นขนาดนี้ มีคนมาชอบเป็นเรื่องปกติครับ คุณธามนิธิก็อย่าโกรธเธอเลยนะครับ” ประเด็นคือ การที่ธามนิธิโมโห คนที่เสียเปรียบก็เป็นตัวเขาเอง เพราะถึงยังไงก็เป็นเขาที่สนใจปาณีมากขนาดนั้น ไม่เหมือนปาณีที่ใจใหญ่ขนาดนี้ เห็นธามนิธิไม่สนใจเธอ ก็วิ่งลงไปเล่นข้างล่างแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัวออกมาเลย ไม่เห็นมาง้อธามนิธิเลยด้วยซ้ำ ช่วยไม่ได้ ใครให้เธออายุยังน้อยล่ะ? เด็กอายุขนาดนี้จะเป็นกังวลเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน? เสียงของจันวิภาดังมาจากข้างนอก “ธามนิธิ” ในมือของเธอถือแฟ้มเอกสาร ข้างบนเป็นลิสรายการที่ต้องจัดเตรียมในงานแต่งงานของธามนิธิกับปาณี เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถามว่า “นายลองดูซิว่านายกับปาณีว่างช่วงไหน จะไปถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกันไหม?” ธามนิธิขมวดคิ้ว มองไปยังขาของตัวเองแวบหนึ่ง สภาพของเขาในตอนนี้จะถ่ายพรีเวดดิ้งอะไรกัน