ตอนที่ 170

ต๭นที่ 170 เริ่มแรกไม่ค่อยคุ้นชินกับของใช้ในครัวในบ้านวิสิทธิ์เวช จึงถูกมีดบาดมือโดนไม่ทันระวัง แต่เธอก็ล้างแผลเสร็จแล้ว รู้ว่าธามนิธิไม่ชอบให้เธอได้รับบาดเจ็บมาโดยตลอด เธอรีบเอามือซ่อนไว้ใต้โต๊ะอย่างรู้ทัน แต่ว่า มือคู่ใหญ่กลับ ยื่นเข้าไปใต้โต๊ะกุมมือของเธอไว้ วินาทีนั้น ปาณีเหมือนถูกหว่านเสน่ห์เข้าแล้ว เธอมองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง ธามนิธิใช้มืออีกข้างยกตะเกียบขึ้นมา คีบอาหารให้ตัวเอง กำลังตั้งใจทานอาหาร เหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรเลย โดยเฉพาะไม่ได้แอบจับมือของปาณี หลังรับประทานอาหาร ทุกคนก็แยกย้ายกัน ปาณีและธามนิธิก็กลับไปยังห้องของตัวเอง ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น ปาณีก็นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขา เอามือกุมแก้มไว้ ตากลมโตกำลังจ้องมองเขา ธามนิธิเห็นเธอทำท่าแบบนี้ จึงถามว่า“เธอมองฉันแบบนี้ทำไม?” จ้องหน้าเขาตาแป๋ว เสมือนกำลังอ่อยเขาอยู่...... ปาณีขยับปากพูดว่า“หนูก็แค่อยากดูว่า ทำไมคุณอาที่ปกติจะสุขุมและหนักแน่นนั้นถึงหึงง่ายขนาดนี้! คุณเป็นคนขี้หึงหรอคะ?” ก่อนหน้าเพิ่งหึง อ.ธีรนัย ไป นี่ยังมาหึงชยรพที่นี่อีก แม้เธอจะรู้เป็นความจริงที่เรื่องนี้เกิดจากชยรพ แต่ว่า เวลาธา มนิธิหึงขึ้นมา น่ากลัวเกินไปไหม ธามนิธิตอบว่า“โทษผม?” เป็นเพราะว่าเธอน่ารักเกินไปต่างหาก ถึงทำให้คนอื่นคิดไม่ซื่อกับเธอ ปาณีขยับตัวไปข้างหน้า เข้าใกล้ธามนิธิอย่างคนเอาตัวรอด กุมมือของเขาไว้ พูดอย่างจริงจังว่า“โทษหนูค่ะ ก็ หนูขอโทษแล้วไง! ไม่โกรธแล้วเนอะ หื้ม?” ธามนิธิมองไปยังดวงตาของปาณีที่เหมือนจะพูดได้ ดึงเธอลุกขึ้นมานั่งตักของตัวเอง กอดเธอไว้ พูดใกล้หูเธอว่า “เธอง้อผมเก่งจริงๆ!” ปาณีจับแขนที่กอดเธอไว้ ยิ้มพูดเสียงเบาว่า“นั่นเป็นเพราะว่าหนูกลัวคุณอาจะไม่สนใจหนูต่างหาก” เธอไม่ได้ติดต่อกับคนในบ้านนานแล้ว แต่เดิมออกจากบ้านมาเพราะความโกรธ ถ้าหากคุณอาไม่สนใจเธออีก และเธออาจจะไม่กลับไปเมืองชลธีอีก ถ้าอย่างนั้น เธอก็เหลือตัวคนเดียวจริงๆแล้ว ธามนิธิมองไปยังปาณี จู่ๆเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา ทำให้เขาปวดใจเป็นอย่างมาก เขายังคงจ้องหน้าปาณีอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า“ดีแล้ว ไม่ได้โกรธเธอ ล้อเธอเล่นน่ะ! ดูเธอจริงจังขนาดนี้” “แต่คุณไม่สนใจหนูเลย”ปาณีจ้องเขาแวบหนึ่ง เอาหัวชนอกเขา ธามนิธิถือโอกาสนี้จับหัวของปาณีไว้“โอเค ผมผิดไปแล้ว” เพราะว่าเพิ่งทานข้าวเสร็จ ปาณีกับธามนิธิกำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง เธอนั่งลงบนโซฟา ถือแท็บเล็ตของธามนิธิกำลังดูละครอยู่ เธอหัวเราะเพราะความตลกของละครอยู่ตลอดเวลา นิ้วเท้าทั้งสิบของเธอโผล่มาอยู่ตรงหน้าของธามนิธิ ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ มองไปยังปาณีที่กำลังดูละครอย่างเพลิดเพลินแวบหนึ่ง ก็ก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ถ้าหากเป็นคนอื่น ดูละครอยู่ข้างๆเขาแบบนี้ แล้วยังหัวเราะอีก เขาคงรู้สึกรำคาญมากแน่ๆ แต่ว่า ปาณีทำเป็นแบบ นี้ เขากลับไม่รู้สึกรำคาญ แต่กลับยังรู้สึกน่าสนใจมากยิ่งขึ้น รู้สึกถูกเติมเต็มเพราะมีคนคอยอยู่ข้างๆ ภาพที่อบอุ่นอย่างนี้ จบลงด้วยสายเรียกเข้าจากนภันต์ นภันต์ถามในสายว่า“พี่ การฝึกทหารจบแล้วหรอ?” “อืม” “ผมอยากไปหาพี่” “มาทำไม” ปาณีขมวดคิ้ว เพราะว่านภันต์ก็เปิดเทอมแล้ว สุดท้ายนภันต์ก็ถูกฝนสิริบังคับให้ไปเรียน ปวส. ใน โรงเรียนที่เขาสอบได้ไม่ดีนัก