ตอนที่172

ต๭นที่172 นภันต์ “พี่ รอให้ผมได้รางวัลที่หนึ่งก่อน ผมจะเอาเงินรางวัลให้พี่ไปซื้อกินหมดเลย” ปาณีมองที่เขาแล้วยิ้ม “ได้สิ” บ้านวิสิทธิ์เวช เวทัสและชยรพเล่นเกมส์ในห้องทั้งวันพึ่งออกจากห้องเตรียมจะออกไป เวทัสช่วงนี้ก็สร้างทีมแข่งของArena Of Valor ยังเชิญผู้เล่นมืออาชีพเก่ามาเป็นโค้ชสอนแล้วยังชวนผู้เล่นที่เขาคิดว่าฝีมือดีมาอีก ชยรพก็เป็นหนึ่งในนั้น ก่อนหน้านี้อยู่โรงเรียนฝึกทหาร วันนี้ค่อยมีเวลาว่างเลยนัดกับเพื่อยหลายคนเจอกันตอนกลางคืน ตอนนี้กำลังเตรียมจะออกไป ตอนลงบันไดพวกเขาก็เจอกับธามนิธิที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก เวทัสเห็นก็เลยทักทาย “คุณน้าครับ” ถึงแม้วันนี้ตอนกินข้าวเห็นปาณีกับธามนิธิหวานจนมดจะขึ้นก็ตามแต่ว่าปกติเวทัสก็เคารพธามนิธิอยู่ดี เธอชอบปาณีกับที่เธอเคารพธามนิธิเป็นสองเรื่องที่ไม่เหมือนกัน ธามนิธิมองที่เวทัสแล้วสายตาก็มองไปที่ชยรพ “จะออกไปข้างนอก?” ชยรพตอนนี้รู้ความสัมพันธ์ของปาณีกับธามนิธิแล้วนึกถึงการกระทำของตัวเองวันนี้ โดนธามนิธิมองใส่อีกก็เลยพูดติดอ่างขึ้นมา “คุณ……คุณน้าธามนิธิครับ” สายตาของธามนิธิเย็นชาแต่ใบหน้าก็ยังยิ้ม “ได้ข่าวว่าตอนอยู่โรงเรียนเธอสนิทกับภรรยาของฉันงั้นหรอ?” แค่ยิ้มอันนี้ของเขาก็ทำให้ตับไตของชยรพสั่นไปหมด ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าธามนิธิน่ากลัวขนาดนี้? เขาตอบ “ฉัน……ฉันกับเขาไม่สนิท ไม่สนิท!” ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าถ้าเธอบอกว่าเธอสนิทกับปาณีจะทำให้เธอตายได้! ธามนิธิยกคิ้ว “งั้นตอนอยู่ในโรงเรียนก็ฝากดูแลปาณีด้วยละกัน” “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” ชยรพพูดด้วยความหมดความมั่นใจยังดีที่วันนี้ในห้องรับแขกเวทัสออกมาลากเขาไปก่อนไม่ให้เขาไปหยอดปาณี ไม่งั้นเธอคงสงสัยสุดท้ายเขาตายได้ยังไง แค่พูดกับเขาไปแค่สองประโยค ชยรพก็กลัวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว เวทัสเข้าใจความรู้สึกของชยรพอย่างมาก! ปาณีกับนภันต์กินข้าวเสร็จก็กลับมา ในบ้านวิสิทธิ์เวชก็ได้รับประทานอาหารเย็นแล้วเรียบร้อย เธอขึ้นไปชั้นบนแล้วกลับเข้าห้อง ในห้องไม่ได้เปิดไฟไว้ เธอเลยไปเปิดไฟก็เจอกับธามนิธิที่หลับบนโซฟา ในห้องยังเปิดแอร์ไว้ อากาศเย็นนิดนึงแต่เธอกลับไม่ได้ห่มผ้าไว้เลย ปาณีเดินไปเอาผ้ามาห่มให้ธามนิธิ…… ไม่รู้ว่าไวยาตย์ไปทำอะไร ทำไมถึงทิ้งคุณอาไว้แล้วไม่ดูแล? ปาณีพึ่งห่มผ้าให้ธามนิธิยังไม่ทันได้เอามือออก มือก็โดนธามนิธิจับกุมไว้ ปาณีมองธามนิธิ “คุณอาตื่นแล้วหรอคะ?” “กลับมาแล้ว?” ดวงตาทีดำของธามนิธิมองไปที่เธอ สายตาอ่อนโยน เห็นเธอกลับมาเขาดีใจมาก ปาณี “ใช่กินข้าวเสร็จก็กลับมาเลย คุณทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียง? นอนที่นี่เดียวไม่สบายขึ้นมาแล้วจะทำไง?” ธามนิธิมองที่เธอตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “รอเธอกลับมา” ถึงจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่ก็ทำให้ใจของปาณีอบอุ่นไปหมด ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกแล้วมีคนรอเธอกลับมามันเป็นเรื่องที่มีความสุขขนาดไหนกัน? เขาเหมือนเป็นที่พึ่งของเธอ เป็นที่พักพิงของเธอ…… ปาณี “ตั้งใจหน่อยสิอย่ามาล้อเล่น หนูกำลังจริงจังอยู่นะ”