ตอนที่173

ต๭นที่173 ธามนิธิสองมืออิงไว้ที่โซฟาแล้วลุกขึ้นมานั่งไว้ ปาณี “คุณนอนอีกแป๊บสิเดียวหนูไปอาบน้ำก่อน” เธอไปเอาผ้ามาห่มให้เขาแล้วฉะนั้นเขาสามารถนอนได้อีก ธามนิธิฟังที่เธอพูดจบแล้วก็กลับไปนอนใหม่ ปาณีเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วไปชาร์จแบต ตอนพึ่งออกไปแบตก็หมดไปก่อนเลยปิดเครื่องเองเลย แล้วค่อยเอาเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปาณีอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็สงสัยทำไมถึงเปิดเครื่องไม่ได้สักที “คุณอา……” ธามนิธิได้ยินเสียงเดือดร้อนของปาณี “มีอะไร?” “เหมือนโทรศัพท์หนูเสีย เปิดเครื่องไม่ได้สักที” “เอามา ฉันดูก่อน” ธามนิธิบอก ปาณีดึงสาบชาร์จแบตออกแล้วเอาโทรศัพท์มา ผู้ชายมักจะเข้าใจเรื่องพวกนี้มากกว่า ไม่เหมือนผู้หญิง……ของอิเล็กทรอนิกส์แบบนี้มักจะไม่เข้าใจสักอย่าง ธามนิธิเอาโทรศัพท์มา โทรศัพท์ของปาณีใช้มาสองปีแล้ว ใช้เงินที่ตัวเองหาได้ซื้อไม่เคยเปลี่ยนมาก่อน นิ้วมือเรียวของธามนิธิแกะกรอบโทรศัพท์ทิ้งแล้วตรวจอีกครั้งก็เปิดไม่ได้อยู่ดี “น่าจะเป็นแบตเตอรี่เสีย” ธามนิธิบอก “งั้นทำไงดีอ่ะ? ซ่อมได้ไหม?” ต้องรู้ว่าเธอเป็นคนที่ติดโทรศัพท์มากแยกกับโทรศัพท์หน่อยไม่ได้เลย “ซ่อมนี่ซ่อมได้อยู่แต่ต้องใช้เวลาหน่อย” ธามนิธิมองปาณี “เธอใช้ของฉันก่อนเลยเดียวซ่อมเสร็จแล้วค่อยเอาให้เธอ” เขาเอาโทรศัพท์ตัวเองให้ปาณี ปาณี “หนูใช้ของคุณแล้วคุณจะทำยังไง?” “ฉันไม่ค่อยเล่นโทรศัพท์อยู่แล้ว” ธามนิธิไม่ชอบเล่นโทรศัพท์มันไม่ดีต่อสายตา แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าโทรศัพท์มีอะไรให้น่าเล่น “งั้นหนูเล่นแป๊บนึงนะ” ปาณียิบโทรศัพท์แล้วนั่งลงข้างๆเขา ทั้งสองคนนั่งบนโซฟา ธามนิธิมองเธอ “เล่นweiboเธออีกละ?” “อือ” ธามนิธิดึงเธอเข้ามากอดไว้ มองเธอที่ใช้โทรศัพท์เขาเข้าweiboแล้วแอบมองชื่อweiboเธอจำไว้ในสมอง อือ ไว้คราวหลังไปกดติดตามเธอ มองไปอีกแป๊บสายตาของเขามองหน้าด้านข้างของปาณีโดยไม่รู้ตัว ภายใต้แสงไฟใบหน้าของเธอไม่มีจุดตำหนิ สามารถมองเห็นขนบางๆเล็กๆบวกกับที่เธอกระพริบตาปริบๆ…… อันที่จริงธามนิธิแค่อยากกอดเธอไว้เฉยๆแต่ลมหายใจกลับหนักขึ้นเรื่อยๆ แค่แวบเดียวในสมองของธามนิธิก็มีภาพตอนเด็กของเวทัสโผล่ขึ้นมา ถ้า……ลูกของปาณีกับเขาคลอดออกมามันจะเป็นยังไงกัน? ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในสมองมันห้ามไม่ได้แค่แวบเดียวเขาก็นึกถึงถ้าโตขึ้นมาจะให้ลูกไปต่อมหาวิทยาลัยไหนกัน ปาณีใช้โทรศัพท์อัพเดทweiboของวันนี้แล้วมองที่ธามริธิ “คุณอาคะ?” ธามนิธิไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ไม่ได้ตอบเธอ เธอเลยใช้มือสะบัดไปมาหน้าเขาแล้วเรียกอีก “คุณอาคะกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่?” ธามนิธิพึ่งได้สติกลับมาแล้วมองที่ปาณี “ทำเรียบร้อยแล้ว?” ปาณี “อือ” เธอขยับไปมาพึ่งมารู้ตัวว่าตัวเองนั่งนานจนเจ็บก้นหมดแล้ว ลุกขึ้นมาแล้วบิดตัวไปมาพูดกับธามนิธิ “ดึกแล้วไปนอนกันเถอะ!” ช่วงนี้เธอสนใจแต่เรื่องweiboก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย ทำเป้าหมายให้สำเร็จจะเป็นก้าวแรก ธามนิธิ “อือ”