ตอนที่179

ต๭นที่179 “คุณไวยาตย์คะ”แผนกต้อนรับมองไปที่ไวยาตย์ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้จักกับคุณไวยาตย์ ตายแล้วๆ นี่เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว เป็นเพราะปกติผู้หญิงที่มาหาคุณไวยาตย์ จะแต่งตัวเว่อร์และหรู คุณไวยาตย์ก็ปฏิเสธหมดใครจะไปคิดละว่าผู้ หญิงธรรมดาคนนี้ถึงไม่ได้ผล! ไวยาตย์มองปาณีถามด้วยความห่วง“มาจากตรงนั้นน่าจะไกลนะ?” “ไม่ไกล”ปาณี“นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวก็ถึง” “คุณหญิงครับคราวหลังถ้าจะกลับมาก็โทรมาบอกผมนะครับ ให้ผมไปรับคุณก็ได้”เรื่องรับส่งปาณีเป็นงานที่ ต้องรับผิดชอบของไวยาตย์ ถ้าเกิดให้คุณธามนิธิรู้ขึ้นมา เขารู้สึกว่าตัวเองจะโดนด่า ปาณี“ทำอย่างงั้นได้ที่ไหนละ! เธอก็ยุ่งขนาดนี้……” ไวยาตย์“ยุ่งขนาดไหนก็ไม่มีทางปล่อยเธอทิ้งไว้อยู่ดี? ไปขึ้นไปด้านบนกัน” คนในแผนกต้อนรับรีบมากดลิฟต์ให้ เขามองที่ปาณี“เรื่องเมื่อกี้ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณไวยาตย์อ่ะค่ะ” ใบหน้าเขาดูอึดอัดไปหมด ก็จริงที่เมื่อกี้เธอเพิ่งบอกว่าไวยาตย์ไม่ใช่ใครๆอยากเจอก็จะได้เจอง่ายๆ แต่ตอนนี้กลับเห็นไวยาตย์กำลังอ้อน ปาณีเหมือนบรรพบุรุษ ถ้าเธอไม่รีบขอโทษตอนนี้ เกิดปาณีขึ้นไปด้านบนไปฟ้องไวยาตย์ละ เธอก็ตายแน่เลย? ปาณีมองเธอแล้วพูด ยิ้มด้วย “ไม่เป็นไรค่ะ” ตอนนี้ทุกคนก็ดูกับแล้วค่อยดูข้าว ถ้าเกิดเธอไปซีเรียสกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น อาจจะเป็นบ้าตาย! ไวยาตย์“เกิดอะไรขึ้น?” ปาณี“ไม่มีอะไร” ไวยาตย์มองไปที่คนแผนกต้อนรับก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ไวยาตย์พูดกับเขา“พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาทำงานละ” พอได้ยินไวยาตย์พูดแบบนี้เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัว“คุณไวยาตย์คะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฉันแค่ไม่รู้ว่าเธอเป็น เพื่อนของคุณก็เลยทำตัวไร้มารยาทนิดหน่อยเองค่ะ” ไวยาตย์มองเธอ“เธอจะใช่หรือไม่ใช่เพื่อนผม คุณก็ไม่ควรไร้มารยาทใส่เธอ แผนกต้อนรับเป็นหน้าตาของ บริษัท ถ้าหน้าตาของบริษัทเราเป็นคนอย่างคุณ คนอื่นจะกล้ามาไหม?” ประโยคของไวยาตย์สั่งสอนจนไม่เหลือหน้า เธอก้มหัวอยากจะอธิบายแต่พูดได้คำเดียว“ฉัน……” เสียงก็โดนเสียงเปิดประตูของลิฟต์ตัดไป ไวยาตย์พาปาณีเดินเข้าไปทิ้งคนแผนกต้อนรับไว้ข้างนอกลิฟต์ ปาณีมองไวยาตย์“อยู่ๆฉันก็รู้สึกคุณโคตรโหดเลย!” ไวยาตย์“ใครสั่งให้เขาทำงานไม่ได้เรื่องละ” ยังดีที่คุณธามนิธิไม่รู้เรื่องนี้ ไม่งั้นเขาก็จะโดนสั่งสอนไปด้วย คนแผนกต้อนรับแบบนี้รีบไปก็ดีจะได้ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เขา ทั้งสองคนออกจากลิฟต์ ปาณีเดินตามไวยาตย์หมุดไปสองบานประตูก็มาถึงห้องประชุม เพิ่งประชุมเสร็จ ห้องประชุมอันใหม่มีเพียงธามนิธิคนเดียว เขาจ้องไปที่โน้ตบุ๊คบนโต๊ะกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่แต่เสียงของปาณีก็ดังขึ้น“คุณอาคะ ฉันกลับมาแล้ว” ธามนิธิยกหัวขึ้น เห็นปาณีที่ยืนอยู่ทางประตู นี่มัน……ภาพหลอนหรือเปล่าเนี่ย? ปาณีเห็นเขาจ้องที่ตัวเองนานอดถามไม่ได้“นี่ฉันสวยขนาดนี้เลยหรือไง?” สายตาของธามนิธิก็กลับมาจ้องที่โน้ตบุ๊คเหมือนเดิมทำเหมือนไม่ได้ตั้งตารอเธอกลับมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ทำไมอยู่ๆถึงกลับมา?” “ฉันนึกว่าคุณต้องคิดถึงฉัน ฉันก็เลยมาดูสักหน่อย”ปาณีเดินถึงมุมโต๊ะแล้วดึงเก้าอี้มานั่ง ดวงตาอันโตมองไป ที่เขา“คิดถึงฉันไหม? คิดถึงหรือเปล่า?”