ตอนที่ 185

ต๭นที่ 185 “แม่!”นภันต์เดินเข้ามา แม้แต่เขาก็รู้สึกขายหน้าจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น พอเห็นลูกชาย ฝนสิริก็เหมือนมีความหวัง “ลูกแม่ ลูกเกลี้ยกล่อมพี่สาวสิ เธอบอกว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่” นภันต์มองปาณีแวบหนึ่ง เมื่อกี้ปาณีได้พูดกับเขาในสายแล้วว่าฝนสิริจะให้เขียนชื่อของเขาเข้าไปในโฉนดบ้านเรือนหอ เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล แม่เป็นแบบนี้ แม้แต่เขาก็รู้สึกว่าทำเกินไป ไม่น่าล่ะถึงทำให้ปาณีโกรธขนาดนี้ เขาขมวดคิ้ว จ้องฝนสิริตาเขม็ง “แม่ยังรู้สึกว่าขายหน้าไม่พอรึไง? ยังไม่รีบกลับไปอีก! พ่อ” นภันต์มองแม่แวบหนึ่ง นิสัยของพ่อนั้นค่อนข้างอ่อนแอ ดังนั้น ฝนสิริมักจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมา เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร สำหรับพ่อแบบนี้แล้ว นภันต์ก็จนปัญญาจริงๆ เขาพยุงฝนสิริออกจากประตูไป เขาเป็นลูกผู้ชาย มีแรงมากกว่า ฝนสิริก็สู้แรงเขาไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้น เธอรักษาหน้าตาของตัวเองต่อหน้าลูกชายตลอดเวลา จึงไม่ได้อาละวาดขนาดนั้น จนกว่านภันต์จะพาฝนสิริออกไป ภายในห้องรับแขกถึงจะเงียบลง จันวิภามองไปยังปาณี “ปาณี” “พี่” ปาณียืนขึ้น หน้าตาจริงจัง ความรู้สึกที่แย่จนถึงขีดสุด ทำให้เธอไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย “พรุ่งนี้หนูมีเรียนแต่เช้า กลับมหาลัยก่อนนะคะ” ตอนนี้ปาณีเพียงแค่อยากหาที่สงบสติอารมณ์ สามารถพูดได้หน้าตาของเธอถูกแม่ที่น่าขำคนนี้ทำลายย่อยยับจนไม่สามารถเจอใครได้อีก ธามนิธิพูดว่า “วันนี้ดึกมากแล้ว ค่อยกลับไปพรุ่งนี้เถอะ” “ไม่แล้วค่ะ กลับไปตอนนี้ยังทัน” ปาณีพูดไปก็พลางหยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมตัวจะออกจากบ้าน “ปาณี!” ทันใดนั้นธามนิก็พูดเสียงดัง ทำปาณีที่กำลังจะเปิดประตูหยุดอย่างอัตโนมัติ ธามนิธิพูดเหมือนออกคำสั่งว่า “ดึกขนาดนี้ เธออยากกลับ แต่ฉันไม่วางใจ ขึ้นห้อง ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว” ที่ผ่านมาเขาไม่เคยดุเธอเลย แต่วินาทีนี้กลับแข็งกระด้างมาก สภาพเธอตอนนี้ เขาจะวางใจให้เธอกลับไปได้ยังไง? ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง เห็นคุณอาทำหน้าเครียด กลัวว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ จึงจำใจหมุนตัวเดินขึ้นห้องไป ผ่านไปสักพัก ธามนิธิถึงจะตามขึ้นมาบนห้อง ปาณีกำลังยืนคิดไตร่ตรองชีวิตตัวเองอยู่ตรงระเบียงคนเดียว “ปาณี” ธามนิธิเคาะประตูกระจกที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องนอน ปาณีตัวแข็งทื่อหลังได้ยินเสียงของเขา เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเขา ธามนิธิพูดว่า “ฉันเกลียดผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด ถ้าเธอยังร้องไห้อีก ฉันจะไม่เอาเธอแล้วนะ!” ปาณี “......” เธอร้องไห้ที่ไหนกันล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น เธอเสียใจออยู่แท้ๆ เขาพูดแบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า? น้ำเสียงของธามนิธิเข้มขรึมเป็นอย่างมาก พูดอย่างคนมีอำนาจว่า “รีบมาง้อฉันเร็วๆ ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ฉันจะให้ไวยาตย์หาเจ้าสาวให้ฉันใหม่แล้วนะ” หลังจากได้ยินเขาพูด ปาณีจึงหันหน้ากลับไป ขมวดคิ้วพร้อมกับพูดอย่างน้อยใจว่า “อารมณ์หนูไม่ดีขนาดนี้แล้ว คุณยังจะรังแกหนูอย่างนี้อีก!” ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น กวักมือเรียกเธอเข้าไป เขานั่งย้อนแสง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นแฝงด้วยความเย็นชาเล็กน้อย ปาณีเดินเข้าไป นั่งลงข้างหน้าของเขา เขายื่นมือออกมา วางไว้บนหัวของเธอ ลูบหัวอย่างเบามือ พูดจาไพเราะอ่อนหวานมากขึ้น “เรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว มีอะไรน่าเสียใจขนาดนั้น? ถ้าเธอเกลียดแม่ของเธอขนาดนี้ ตอนแต่งงานก็ไม่ต้องให้เขามาแล้วก็ได้” ปาณีรู้สึกเสียใจมากจริงๆ เธอจับมือของเขาไว้ ถามธามนิธิว่า “คุณอา คุณว่าหนูเป็นลูกแท้ๆของแม่ไหม! ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้กับหนูล่ะ?”