已经是第一章了
ตอนที่ 7 แมวป่าตัวน้อย ผมต้องได้
ตอนที่ 7 แมวป่าตัวน้อย ผมต้องได้
“ไม่ต้องการ!” จันวิภาฉายประกายความรังเกียจในสายตาของเขา แต่กลับถูกความโกรธของสุมิตรบีบอยู่คาง
“เธอมันก็เหมือนแม่ที่เป็นผู้หญิงสำส่อนของเธอ” เมื่อมองดูสายตาของจันวิภาที่ส่องประกายความน่าขยะแขยงออกมา สีหน้าของสุมิตรยิ่งเดือดขึ้นไปอีก “ทั้งสองช่างเลวทรามต่ำช้าอะไรเช่นนี้ ฉันอยากจะเห็นจริงๆ เธอที่ไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ จะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ได้นานแค่ไหนกัน”
พูดเสร็จแล้ว เขาก็ก้มศีรษะลงจูบที่ปากของจันวิภา แต่ว่าจันวิภากลับโมโห ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของสุมิตร หลังจากนั้นเธอก็ผลักเขาออกไป “ไปให้พ้น อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
สุมิตรถูกผลักออกไป สีหน้าเศร้ามองลง ทันใดนั้นจึงได้บีบไปยังคอของจันวิภา พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธอ เธอคิดว่าฉันจะชอบเธอจริงๆงั้นหรอเธอก็เป็นเพียงแค่ลูกสาวของยัยสารเลวนั่นก็เท่านั้นเอง ไม่ไดเป็นอะไรทั้งนั้น เป็นเพียงแต่นางแพศยาที่ทรงคุณธรรม”
“หุบปาก” จันวิภาโกรธเป็นไฟ
“อย่ามาท้าทายกับความอดทนของฉันนะ” สุมิตรยิ้มยากเยือกเย็น
จันวิภาหายใจลำบากเพราะความโหดร้ายของสุมิตร แต่ว่าก็ยังคงเผชิญหน้ากับเขาอย่างดื้อร้น “แค่กๆ..... สุมิตร..... นายจะฆ่าภรรยาใหม่ของตัวเองในตอนเช้าตรู่งั้นหรอ
สุมิตรหรีตามอง จ้องมองผู้หญิงที่มีท่าทีดื้อร้นเช่นนี้ ในใจของเขากลับเกิดความสงสารขึ้นมา
เขาปล่อยมือออกจากคอของจันวิภาและพูดอย่างเย้ยหยัน “ภรรยา” ในเมื่อเธอพูดว่าเป็นภรรยาของฉัน ก็ทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”
พูดจบ สุมิตรก็ได้ลุกขึ้นจากเตียง แล้วสั่งจันวิภา “ลุกขึ้นมา”
จันวิภาคิดไม่ถึงว่าสุมิตรจะลุกขึ้นมาอย่างนี้ เธอยังไม่พร้อมที่เห็นร่างที่เปล่าเปลือยของเขา
สัดส่วนของร่างกายราวกับอัตราส่วนทองคำ คล้ายดั่งเส้นสามเหลี่ยมคว่ำที่อย่างสมบูรณ์แบบ ด้านล่าง.....จันวิภาไม่กล้าที่จะมองมาอีก เธอตกใจเสียจนปิดตาทั้งสองข้าง
“ทำไม ไม่เคยเห็นหรอคำประชดของสุมิตรดังขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม “แกล้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไร”
เธอแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์
จันวิภากัดฟัน ไม่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอ “มันดีกว่าความบ้าคลั่งรุนแรงของนายเป็นไหนๆเลย”
เมื่อเห็นว่าจันวิภาตอบมาอย่างนั้น มันกลับไม่ได้ทำให้สุมิตรโกรธ หลังจากหัวเราะก็พูดไปว่า “เธอไม่อยากทำแบบนี้อีกหรอ ผมจะคิดว่า.....เธออยากจะที่โดนผม.....”
“นายมันสารเลว” จันวิภามัดผ้าห่มแล้วยืนขึ้นมาด้วยความโกรธ แต่ว่าพอเธอก็ขยับตัว ก็ยิ่งรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างเมื่อยล้า ขาอ่อนแรง และยังล้มลงกลับมาที่บนเตียง
สุมิตรมองพฤติกรรมของจันวิภาอย่างเยือกเย็น แล้วพูดว่า “ทำไม เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมไม่ได้หรอ ภรรยาคนใหม่ของผม”
เมื่อพูดถึง“ภรรยา” สองคำนี้ ริมฝีปากของสุมิตรก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยด้วยความเยาะเย้ย
ผู้หญิงคนนี้มาเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร ผู้หญิงชั่วช้าสารเลว สำหรับเขาแล้ว มันเป็นแค่การแก้แค้น
จันวิภาโกรธ จากนั้นห่อผ้าห่มและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่มากเกินไป ทำให้เธอเจ็บปวดที่ร่างกาย ทันใดนั้นน้ำตาโผล่เต็มดวงตา
สุมิตรมองจันวิภาที่เป็นแบบนี้ กลับเกิดสงสวรเธอขึ้นมาอยากไปกอดเธอไว้ แต่พอคิดถึงนี่เป็นลูกสาวของผู้หญิงชั่วคนนั้น แถมยังไมใช่สาวพรหมจารี เขากดความคิดของตัวเองลง
สุมิตรเดินเข้าจันวิภา และบีบคางของเธอและพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เธอมันสมบทบาทจริงๆ ที่แกล้งมาทำเป็นน่าสงสาร!”
พูดจบ แล้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว และออกไปจากห้อง
มองดูด้านหลังของสุมิตรที่เดินออก จันวิภาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอคลายมือที่บีบผ้าห่มไว้จนแน่น แล้วทนต่อความเจ็บปวด มันไม่ง่ายเลยที่ใรที่สุดจะสามารถลุกลงจากเตียงได้
“สุมิตร นายมันก็แค่คนระยำ”
จ้องมองไปยังชุดแต่งงานที่ถูกฉีกขาด จันวิภาก็อดไม่ได้ถมน้ำลายออกมา จากนั้นจึงหาเจอเสื้อผ้าตัวหนึ่งที่ถือว่าใส่ได้จากในตู้เสื้อผ้า หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอจึงเดินออกจากประตูห้องไป
ฉนวนนั้นมีว่างเปล่าและยาวมาก จันวิภาคิดว่าที่นี่คงมีคนรับใช้ไม่มากนัก แต่ทว่าหลังจากที่เธอเดินลงไปยังชั้นล่างจึงรู้ว่าตนเองนั้นคิดผิดไปเสียแล้ว
สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือภาพอันงดงาม โคมระย้าคริสตัลนำเข้าจากฝรั่งเศสที่แขวนอยู่บนเพดาน แสงของมันเปล่งประกายสวยงามระยิบระยับ ภายใต้โคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ คือห้องรับแขกที่มีขนาดใหญ่เท่าครึ่งหนึ่งของสนามบาสเก็ตบอล
ที่อยู่ไม่ไกลจากจันวิภามากนัก เหล่าบรรดาสาวใช้นับไม่ถ้วนยืนตรงอยู่สองข้างทาง กระจัดกระจายอยู่ที่บันไดและเรียงรายกันกลางห้องโถง
มองไป จันวิภารู้สึกตาลายนิดหน่อย และตกใจอยู่เล็กน้อย
เมื่อวานมาถึงที่นี่ไม่ได้ดูอย่างถี่ถ้วน ตอนนี้พอเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมา พระเจ้า บ้านใหม่หลังนี้จะใหญ่แค่ไหนเนี่ย ... และจำนวนคนใช้ทำไม ถึงเยอะจนช่างน่ากลัวขนาดนี้!
สุมิตรที่กำลังเดินอยู่ในโถง เขาหันตัวไปข้างด้าน ในมือกำลังถือของอะไรบางอย่างเล่นอยู่ จันวิภามองก็ก็ได้เห็นสุมิตรที่อยู่ไม่ไกลอย่างชัดเจน
ผมสีดำ ที่เรียบและประณีต ใบหน้าสวยงามราวกับมีดและสิ่ว เสื้อเชิ้ตที่มีสีสันเหมาะสมกับตัว คลายกระดุมไว้สองเม็ดจากปกเสื้อ เผยออกมาให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดและงดงาม
ผู้ชายคนนี้หล่อเป็นอย่างมาก หากจะพูดว่าถ้าคนผู้นี้ไม่ระยำขนาดนั้น เธอจะต้องคิดว่าเขาเป็นเทวดาอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย แต่ทว่าผลลัพธ์กลับคือ.....เขาเป็นปีศาจที่แท้จริง! ปีศาจ!
จันวิภากัดฟัน คิดว่าตนเองยังมีเรื่องที่สำคัญมากต้องทำอยู่ ดังนั้นจึงลงบันได แล้วเดินไปยังสุมิตร
สุมิตรกำลังเล่นสิ่งของบางอย่างที่มีสีเขียวมรกตอยู่ เป็นของของผู้หญิงแปลกหน้าในคืนนั้น และยังเป็นหยกที่สืบทอดต่อกันมาในครอบครัวของจันวิภา
已经是最新一章了
加载中
