ตอนที่ 214

ต๭นที่ 214 ดังนั้น เธอจึงไม่ชอบที่จะรบกวนไวยาตย์จริงๆ ธามนิธิมองไปยังเธอ ดวงตาดำสนิทคู่นั้น เปรียบเสมือนน้ำทะเลลึก “ถ้าอย่างนั้น......ทำไมกลับมาก่อนล่ะ?” ปาณีมองไปยังเขา กระพริบตาปริบๆ พูดอย่างทะลึ่งว่า “ก็เพราะว่าคิดถึงคุณไงคะ หนูเลยกลับมา” ประโยคนี้ของเธอ ทำให้บรรยากาศเครียดตึงเมื่อครู่กลับกลายเป็นบรรยากาศชิวๆในพริบตา ทันใดนั้นธามนิธิก็คิดว่า ถ้าหากคนในบริษัทเป็นแบบเธอหมด ถ้าอย่างนั้นเขาคงไม่ต้องทำงานทำการกันละ เด็กคนนี้ คิดหว่านเสน่ห์เขาทุกที่ทุกเวลาจริงๆ! สิ่งที่ธามนิธิเกลียดมากที่สุดก็คือ การถูกปาณีอ่อยง่ายๆแบบนี้ ดังนั้น ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เขาก็จะบังคับริมฝีปากที่อมยิ้มนั้นให้ได้ ปาณีถือโอกาสที่คุณอายังไม่พูด เข้าไปแปรงฟันให้เสร็จ จากนั้นก็เดินออกมา บนตัวเขาสวมใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ เห็นธามนิธิทำสีหน้าเข้มขรึม กลัวเขาจะโมโห เธอจึงเข้าไปกอดคอธามนิธิไว้ หอมลงบนหน้าผากเขาทีหนึ่ง “หนูกลับมาเพราะคิดถึงคุณจริงๆนะคะ” ธามนิธิยื่นมือออกมาย่างเข้มขรึม แกะมือเธอออก “พูดจาดีๆ อย่าอะไรนิดอะไรหน่อยก็อ้อน ฉันไม่กินไม้นี้หรอก” “......” ปาณีจึงทำได้เพียงนั่งตัวตรง ทำท่าทางเตรียมพร้อมสำหรับการโดนด่าแล้ว “ค่ะ” เธอรู้ว่าในบางครั้งธามนิธิขี้อายมากกว่าเธออีก ดังนั้นเธอจึงให้ความร่วมมือกับเขาอย่างมาก ธามนิธิเห็นเธอแบบอย่างนี้ก็อ่อนลงทันที จากแต่เดิมที่อยากจะอมรมสั่งสอนเธอสักหน่อย เขายื่นมือออกไปลูบหัวเธอเบาๆ พูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนพึงพาตัวเอง แต่ว่ากลับดึกขนาดนี้ แล้วเป็นเด็กผู้หญิงอีกด้วย ฉันจะเป็นห่วงเธอ เธอลองพูดสิว่านอกจากฉันแล้ว ใครจะเป็นห่วงเธอขนาดนี้อีก?” “หนูรู้ค่ะ” ปาณีมองเขาด้วยสีหน้ายิ้มกว้าง พูดว่า “หนูจะจำคำพูดของคุณอาไว้ดีๆค่ะ” ธามนิธินอนหนุนหมอน “เธอทำธุระของเธอต่อเลย” ปาณีนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างใด ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ได้ข่าวว่าคุณไม่สบาย ดีขึ้นไหมคะ?” “อื้ม” มีภรรยาสาวถามคำถามนี้ แค่นี้เขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า ไม่มีอาการป่วยใดๆ ปาณีก็ยังคงยื่นมือออกไปแตะบนหน้าผากเขา จากนั้นก็แตะหน้าผากตัวเอง เปรียบเทียบกันดูว่าตัวร้อนไหม แต่ไม่มีอาการตัวร้อน เธอจึงสบายใจขึ้นเยอะ พูดกับธามนิธิด้วยเสียงอ่อนหวานมาก “ในเมื่อคุณป่วย ทำไมไม่บอกหนูสักคำเลยคะ?” ก่อนหน้านี้ที่เธอป่วย คุณอาเป็นคนดูแลเธอมาตลอด เธอจำบุญคุณนี้ไว้เสมอ ก็คิดว่าเมื่อไหร่ที่คุณอาป่วย ก็เปลี่ยนเธอมาดูแลแทน แต่ว่า เขาไม่เคยให้โอกาสนี้กับเธอเลย ธามนิธิพูดเสียงเข้มว่า “ก็เธอยุ่งอยู่กับการซ้อมการแสดงไม่ใช่หรอ? ไม่ให้ให้เธอเป็นห่วง อีกอย่างฉันเป็นผู้ใหญ่นะ ไม่ใช่เธอ เธอยังกลัวฉันจะดูแลเธอไม่ได้อีกหรอ?” ทุกครั้งที่เขารู้สึกไม่สบาย ไวยาตย์จะตื่นตระหนกมากกว่าเขาอีก ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกว่าตัวเองโตกวาปาณี เขาดูแลปาณีก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าหากเขาไม่สบายแล้วให้เธอเป็นฝ่ายมาดูแลเขา ตัวเขาเองก็คงรู้สึกแปลกๆ ปาณีมองธามนิธิตาโต มือคู่นั้นจับมือซ้ายของเขาไว้แน่น และมองตาเขา ธามนิธิเปลี่ยนเรื่องคุย “การซ้อมเป็นยังไงบ้าง” พูดถึงเรื่องนี้ ปาณีก็ยิ้ม “หนูร้องเพลงได้ที่ 1 ค่ะ” แม้จะเป็นที่ 1 ในกลุ่มการแข่งขันนักศึกษาชั้นปีที่ 1 แต่ว่าเมื่อคิดถึงตัวเองชนะ และติรยายังขายหน้าขนาดนั้นอีก เด็กน้อยอย่างเธอก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น ตาของธามนิธิเป็นประกายแวววาวทันที แต่ยังคงสีหน้าไว้ตามเดิม “จริงหรอ?”