ตอนที่221

ต๭นที่221 วันที่สอง ร้านกาแฟงานเยอะมากทำให้ปาณีเกือบจะลางานไม่ได้ สุดท้ายก็ให้นภันต์มาทำแทนเธอครึ่งวัน เจ้าของร้านจึงยอมให้ปาณีลางานได้ ประมาณหกโมงเย็นถึงออกมาจากร้านกาแฟ ปาณีไปร้านอาหารตามที่ไวยาตย์ส่งมาให้แต่พอไปถึงในแผนที่แสดงว่าที่นี่คือร้านอาหารแต่เธอกลับไม่เจอวี่แววร้านอาหารเลยแม้แต่น้อย เธอเลยโทรหาไวยาตย์ “คุณไวยาตย์คะ พวกคุณอยู่ไหนกันคะ? ที่นี่คุณบอกฉันหาไม่เจอ” “……” ไวยาตย์ดูแผ่นที่ที่มีสัญลักษณ์ซ้อนกัน “อยู่ที่นี่แหละครับ มีตัวหนังสือใหญ่ๆช่างเถอะเดียวผมออกไปรับเองก็ได้ครับ” พอไวยาตย์ออกมาข้างนอกก็ไม่เจอปาณี สุดท้านปาณีเลยต้องไปถามร้านข้างๆ “ป้าคะ ร้านนี้อยู่ที่ไหนหรอคะ?” “อยู่ชั้นบน! เธอต้องนั่งลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นสิบเอ็ดก็ถึงแล้ว” “ขอบคุณค่ะ” ปาณีก็นั่งลิฟต์จนถึงชั้นสิบเอ็ด ออกมาจากลิฟต์ก็เห็นถนนใหญ่ข้างนอกรถไปๆมาๆ แล้วร้านที่ไวยาตย์บอกก็อยู่ข้างๆนี่เอง ตัวหนังสือใหญ่ๆดูเด่นมาก ไวยาตย์เห็นเธอมาถึงก็รีบเดินไปหา “กว่าเธอจะมาสักที!” “เมื่อกี้ฉันเดินไปถึงที่ชั้นล่าง” ปาณีรู้สึกหมดคำพูด เธอจะกล้าคิดหรอว่านั่งลิฟต์มาถึงชั้นสิบเอ็ดแล้วข้างนอกยังเป็นถนนใหญ่อีก? เธอเกือบจะคิดว่าไวยาตย์ล้อเธอเล่นหรือเปล่า! ปาณีเดินตามไวยาตย์เข้าไปในร้าน ธามนิธินั่งอยู่ในนั้น ใส่เสื้อสูทสีดำ คิ้วเข้มนัยน์ตาดำใบหน้าคมราวกับดวงดาวในค่ำคืนฤดูร้อน สง่าจนทำให้คนไม่มองไม่ได้ เขากำลังดูเมนูอาหารอยู่ ปาณีเดินเข้าไป “คุณอาคะ” ปกติอยู่บ้านเขาก็ใส่จะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบสบายๆแต่วันนี้ทำไมดูเหมือนตั้งใจแต่งตัวมา? “มาล่ะ?” “อือ” ปาณีนั่งลงข้างเขา เพราะว่าที่ทำงานพาร์ทไทม์ของปาณีไม่ไกลจากที่นี่แต่ว่าเวลานี้รถติด เธอกลัวมาช้าเลยรีบวิ่งมาเหงื่อท่วมตัวเธอเลย ธามนิธิมองสภาพเธอแบบนี้แล้วขมวดคิ้วเลยให้พนักงานเสิร์ฟเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้แล้วเช็ดเหงื่อบนใบหน้าเธอท่าทางอ่อนโยน “ข้างนอกร้อนมากหรือไง? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” “หนูกลัวตัวเองมาสายเลยรีบวิ่งมา” พอพูดถึงเรื่องนี้ปาณีก็รู้สึกหัวร้อนทันที ทีแรกก็กลัวมาสายเลยรีบวิ่งมาแต่พอยิ่งรีบก็ยิ่งทำผิดพลาดแล้วเธอก็ยังวิ่งไปที่ชั้นล่างอีก ธามนิธิมองเธอสภาพนี้แล้วหัวเราะ “ฉันรอเธอได้” ถึงเธอจะไม่ได้วิ่งมาเหนื่อยๆแบบนี้ อาจจะมาสายนิดหน่อยแต่เขาก็จะไม่ไปไหนจะรอจนกว่าเธอจะมา ปาณีมองธามนิธิที่กำลังเช็ดเหงื่อให้ตัวเองอย่างอ่อนโยน ถึงแม้อาจจะวิ่งจนเหนื่อยแต่เธอกลับรู้สึกตัวเองเหมือนได้เปรียบกว่า ก่อนที่ปาณีจะมาถึง ธามนิธิก็สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เป็นของที่ปาณีชอบหมดเลยทั้งกุ้งลอบสเตอร์ ปู โขวสุ่ยจี(ไก่ยั่วน้ำลาย) ไอศกรีม ของหวาน…… ปาณีดูอาหารแต่ละอย่าง “คุณอาคะฟุ่มเฟือยเกินไปหรือเปล่าคะ” มีหมดทุกอย่างแต่ดีที่เขาไม่อยากให้กินเหลือเลยสั่งให้คนทำอย่างนิดอย่างละหน่อย ธามนิธิ “เธอชอบกินไม่ใช่หรือไง? วันนี้กินได้ตามใจชอบเลย” “เดียวก็อ้วนหรอก” เธอเหมือนเห็นภาพตอนที่ตัวเองอ้วน ธามนิธิทำหน้าเข้ม “งั้นเธอจะกินหรือไม่กิน? ถ้าไม่กินก็เอาให้คนอื่นกินนะ?” “กิน” ถึงปากอาจจะบ่นแต่ตัวของปาณีนี่ซื่อสัตย์จริงๆกลัวธามนิธิเอาไป “หนูจะกิน”