ตอนที่222

ต๭นที่222 เขามองเธอแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ร้านที่ธามนิธิพามาวันนี้ วิวสวยเปิดหน้าต่างก็เห็นแม่น้ำข้างนอกโดยเฉพาะถึงตอนกลางคืนยังมีเรือยอชต์ไม่น้อย ปาณีนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมองวิวข้างนอก “หนูก็อยากไปนั่งเรือจังแต่เสียดายคนเยอะเกิน” ตั๋วเรือไม่ได้แพงแต่ทุกครั้งจะที่ไปก็ต้องต่อแถวรออย่างน้อยสองสามชั่วโมง ธามนิธิมองไปนอกหน้าต่าง “คราวหลังพาเธอไป” รอให้ขาเขาดีก่อน สะดวกต่อการเดินทางก่อน ถึงแม้อาจจะต้องรอนาน ปาณีหันกลับมา “ได้เลยค่ะ” พอพูดถึงอันนี้เธอก็นึกถึงขาของคุณอาไม่รู้ว่าขาของคุณอาจะดีเมื่อไหร่ ธามนิธิมองตามสายตาของปาณีรู้สึกได้ว่าเธอก็คงคิดเรื่องเดียวกับเขา เขายิ้มแล้วยิ้มอีกมองไปที่ไวยาตย์ ไวยาตย์ก็เอาเค้กออกมาอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันเกิดก็ต้องกินเค้กวันเกิดสิ รูปร่างเค้กเป็นเป็นครอบครัวPeppa Pig พอปาณีเห็นเค้กก็เกือบหัวเราะออกมา “นี่คุณอาเป็นคนสั่งเค้กหรอคะ?” ธามนิธิมองปาณี “ไม่ชอบ?” “ชอบค่ะ” ใบหน้าของปาณีตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “น่ารักมากเลย! แต่หนูไม่คิดว่าคุณจะสั่งเค้กแบบนี้” “เธอชอบก็ดีแล้ว” ได้ข่าวว่าผู้หญิงชอบอะไรแบบนี้เขาเลยเลือกอันนี้พอเห็นเธอยิ้มบานขนาดนี้เขาก็รู้สึกพึงพอใจ ธามนิธิใส่หมวกวันอกิดให้เธอ “ขออธิษฐานสิ” “ต้องขออธิษฐานด้วยหรอ!” ปาณีรู้สึกอึดอัด เอาจริงๆนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ฉลองวันเกิดอย่างจริงจังถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้กยังไม่เคยซื้อเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เป็นวันเกิดเธอ ทุกคนก็จะงายยุ่ง ยุ่งจนลืมวันเกิดเธอไป ก็เลยอยู่ๆให้มาขอธิษฐานแบบนี้เธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ธามนิธิเร่ง “รีบหน่อยสิ” ในสายตาเขา เธอก็เป็นเจ้าหญิงของเขาเขาจะใช้ทุกวิถีทางดูแลเธอ ของที่ควรให้ก็จะให้เธอหมด ปาณีมองเทียนที่จุดไฟไว้แล้วปิดตาพนมมือ อธิษฐานในใจ : ขอให้คุณอารีบๆดีขึ้นเถอะ! เขาเป็นคนดี ดีกับเธอด้วย เธอก็อยากให้เขาสุขภาพร่างกายแข็งแรง ปลอดภัย พออธิษฐานจบปาณีก็เป่าเทียนให้ดับ เทียนพึ่งดับเสียงดอกไม้เพลิงข้างนอกก็ดังขึ้น เพราะในเมืองมีกฎห้ามดอกไม้เพลิงฉะนั้นการที่ได้เห็นดอกไม้เพลิงยิ่งใหญ่แบบนี้มันเป็นเรื่องยากมากๆ ปาณี “โชคดีจังเลย” ไวยาตย์ที่อยู่ข้างๆพอได้ยินปาณีพูดแบบนี้ก็หัวเราะออกมา “ก็รู้ว่าที่มีดอกไม้เพลิงเลยจองร้านอาหารที่นี่ไง” “ใช่หรอคะ?” ปาณีมองไปที่ไวยาตย์ ไวยาตย์กำลังจะตอบก็พบว่าธามนิธิกำลังจ้องตัวเองอยู่ เธอกลัวจะตายอยู่แล้วเลยไม่ตอบกลับไปสักคำ ใช่สิ คุยกันดีๆเธอจะไปพูดแทรกทำไม? ปาณีโตขนาดนี้พึ่งเคยเห็นดอกไม้เพลิงอลังการขนาดนี้เหมือนทั้งเมืองก็กำลังปล่อยดอกไม้เพลิงเช่นกัน ระหว่างนั่งรถกลับบ้านยังรู้สึกเหมือนเสียงดอกไม้เพลิงดังอยู่ในหู ธามนิธิมองปาณี “สุขสันต์วันเกิดนะ” “ขอบคุณคุณอานะคะ” ปาณีซบลงไปที่ไหล่ของเขาแล้วดูหน้าด้านข้างเขา “ขอบคุณที่จำวันเกิดหนูได้ด้วย” “จำวันเกิดของอีกฝ่ายได้มันเป็นมารยาทที่ควรมีไม่ใช่หรือไง?”