ตอนที่293จูบของผมคุณรังเกียจมั้ย

ตอนที่293จูบของผมคุณรังเกียจมั้ย ลูกกระเดือกขยับไปมาเขาเลื่อนสายตาไปที่อื่นก่อนที่จะควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ อารมณ์ในแววตาของชายหนุ่มลึกล้ำเกินคาดเดาลมหายใจร้อนผ่าวออกมามาพร้อมกับเสียงกระซิบที่ข้างหูของเธอ"นัชชาคุณอย่าบอกผมนะว่าช่วงเวลาสามปีกว่าที่ผมคอยดูแลปกป้องคุณคุณคิดว่าผมแค่อยากจะช่วยเหลือคุณเท่านั้น" นัชชาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกุ้งที่ถูกต้มจนสุกใบหน้าเล็กๆแดงเรื่อมือและเท้าสะเปะสะปะไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน"คุณไม่ใช่จะช่วยฉันเหรอ" "ใช่ผมช่วยคุณ"ชายหนุ่มรีบตอบเธอในสายตาของเขาเวลานี้เต็มไปด้วยความรักความใคร่และเป็นครั้งแรกที่เขาแสดงให้เธอเห็นต่อหน้าอย่างชัดเจน เขานิ่งไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อว่า"ก็ไม่ใช่แค่อยากจะช่วยคุณ" เหมือนทักษะความสามารถทางภาษาของเธอหายไปชั่วขณะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีสายตาสับสนไม่รู้จะมองไปทางไหนดีพวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันเกินไปสายตาของเธอจึงเห็นเพียงใบหน้าที่งดงามหมดจดของเขาเท่านั้น เหมือนกับสามปีก่อนเขายังไว้ผมสกินเฮดผมทรงนี้สำหรับคนอื่นอาจจะดูปกติธรรมดาแต่เมื่อเป็นเขากลับดูเหมือนเป็นพวกนักเลงอันธพาล เธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเรือนร่างของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ในแบบที่ไร้ที่ติความทรงเสน่ห์นี้ทำให้สาวๆหลายคนต่างเข้าแถวรอจะเป็นเจ้าของ เขามีทั้งเงินอำนาจและพละกำลังทั้งยังเกิดมามีรูปร่างผิวพรรณดีอีกด้วย ผู้หญิงปกติส่วนใหญ่ก็ต่างหลงเสน่ห์เขาทั้งนั้นมีแต่เธอผิดแผกแตกต่างจากคนอื่นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอมันอาจซับซ้อนเกินไปทำให้เธอมองข้ามความจริงข้อนี้ไป ใช่ผู้ชายอย่างเขาจะมาเสียเวลาสามปีกว่าโดยไม่ได้คิดอะไรเลยได้อย่างไร "คุณก็รู้ว่าผมเป็นนักธุรกิจไม่มีทางทำธุรกิจที่ขาดทุนแน่นอนสามปีก่อนผมคิดแบบนี้ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนี้"ในที่สุดเขาก็ยอมปริปากพูดแสยะยิ้มมุมปาก"การลงทุนมีทั้งแบบระยะสั้นและระยะยาว และผมชนุดมลงทุนวางเบ็ดยาวเพื่อจะตกปลาใหญ่สามปีกว่าแล้วผมคิดอย่างไรกับคุณคุณน่าจะรู้ดี นัชชาไม่ริดจะเรียกร้องให้คุณตอบแทนอะไรผมแต่ว่านอกจากผมแล้วคุณห้ามไปคิดอะไรกับคนอื่นเด็ดขาด" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสารภาพความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธออย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาแบบนี้ได้ยินเขาพูดแบบนี้เธอเองถึงกับไปไม่เป็นสับสนไปหมดเธอพอจะดูออกว่าเขาคิดกับเธอไม่เหมือนกับคนอื่นๆทั่วไปแต่การที่เขามารภาพออกมาตรงๆแบบนี้ทำให่เธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ชนุดมเป็นชายฉกรรจ์วัยสามสิบกว่าหากเขาออกปากมาขนาดนี้แสดงว่าเขาเองก็ต้องมีการเตรียมการมาบ้างแล้วเมื่อต้องเผชิญหน้ากับลูกแกะอย่างนัชชาเขาก็เลือกที่จะเป็นสุภาพบุรุษแบบสุดๆและก็เลือกใช้วิธีที่โหดร้ายทรมานที่สุดเช่นกันแกล้งทำสงบเสงี่ยมให้เธอตายใจแล้วรอเวลาที่เธอเผลอไม่ทันระวังตัวจับเธอกลืนกินไปทั้งตัว มือสองข้างที่ตรึงร่างเธอไว้ค่อยๆโน้มลงมาลมหายใจกลิ่นมิ้นเย็นเข้าใกล้เข้ามาอีก"สิ่งที่ผมพูดคุณเข้าใจมั้ย" เขาไม่ได้แค่พูดแต่ยังเค้นเอาคำตอบจากเธอด้วย นัชชารู้สึกหายใจติดขัดหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ"ชนุดมคุณอย่าทำแบบนี้.." คิ้วของเธอยักขึ้นเล็กน้อย"สำหรับฉันแล้วไม่เคยคิดอย่างอื่นนอกเสียจากรู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเหลือฉันมากมาย" "ไม่เคยคิดเลยเหรอ"เขายังคงมีรอยยิ้มมองเธออย่างมีเลศนัยต้องลองคบกันดูก่อนถึงจะรู้ว่าคิดหรือไม่คิดคุณจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองไม่เคยคิด" "แต่ว่าฉัน.." นัชชาเตรียมที่จะแย้งเขาแต่ทันใดนั้นเองชายหนุ่มก็ก้มศีรษะลงมาทั้งเร็วและแม่นยำตรงกับริมฝีปากของเธอริมฝีปากของเขาเย็นเล็กน้อยบวกกับอากาศของนอกที่พัดเข้ามาเขาแค่ใช้ริมฝีปากประกบลงมาที่มุมปากของเธอไม่ได้ลุกล้ำไปมากกว่านี้เขากำลังจูบเธอเหมือนเป็นการลองใจและดูปฏิกิริยาของเธอด้วย นัชชาคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเขาจะทำแบบนี้ สมองอยู่ก็ว่างเปล่ามีแต่สีขาวข้อต่อต่างๆทั่วร่างกายเหมือนถูกฉาบด้วยปูนแข็งทื่อไปหมดกว่าเธอจะมีสติรู้สึกตัวได้เขาก็ยันกายลุกขึ้นแล้ว "คุณรู้สึกขยะแขยงรึเปล่าที่ผมจูบคุณ" สองมือของนัชชาบีบแน่นเสียงของเขาดังก้องอยู่ในหูเธอ ขยะแขยงมั้ยเหรอ น่าจะไม่เธอโกรธที่อยู่เขาก็จูบเธอโดยไม่บอกเธอก่อนแต่ในใจไม่ได้รู้สึกขยะแขยงรังเกียจหลังจากสำรวจความรู้สึกของตัวเองแล้วเธอกลับรู้สึกกังวลมากขึ้น ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ หรือว่าเป็นเพราะสามปีกว่าที่อยู่ด้วยกันมันทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขาถึงขนาดนี้ ชนุดมมองสำรวจปฏิกิริยาของเธอทุกอย่างอย่างสนอกสนใจประหม่าตื่นเต้นหัวใจเต้นแรงและยังมีความหวาดกลัวสับสนนัยตามีน้ำตาคลอเหมือนกวางน้อยที่กำลังหวาดกลัวเขาเห็นแล้วในใจเกือบจะยั้งไว้ไม่อยู่ นัยตาของชายหนุ่มเหมือนกำลังยิ้มร่า"เพราะฉะนั้นนะนัชชาอย่าไปให้คำนิยามเองว่านั่นคือความรู้สึกที่คุณมีต่อผมคุณเราเป็นสัตว์ชั้นสูงนอกจากรักแล้วไม่ได้มีแค่ไม่รักหลายครั้งที่เราไม่รู้ว่าลึกๆในใจเราคิดอะไร" เขามองเธอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาชนุดมใช้มือช้อนที่ใต้คางเธอบังคับให้เธอสบตากับเขา"คุณไม่จำเป็นต้องกลัวและไม่ต้องกังวลใดๆเพราะผมจะไม่บังคับให้คุณเลือกทำอะไรทั้งนั้นผมขอแค่โอกาสให้ผมได้ดูแลคุณกับธีมนต์ก็พอคุณแค่ยอมรับตรงนี้อย่าพยายามผลักผมออกไปปล่อยให้มันพัฒนาไปตามธรรมชาติ" ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มเปรียบเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่งที่ลำต้นตรงสูงใหญ่"ต่อให้คุณเองไม่ได้คิดอะไรแต่ธีมนต์ก็โตขึ้นทุกวันเขาก็ต้องการความมั่นคงปลอดภัย" นัชชาที่จากเดิมที่ความรู้สึกต่างถาโถมเข้ามาที่หัวของเธอก็ค่อยไปสงบลงเพราะคำพูดเมื่อสักครู่ของเขา ธีมนต์สามขวบแล้วจะว่าโตก็ยังไม่โตสักทีเดียวแต่เขาก็มีความคิดเป็นของตนเองกลางปีนี้เขาก็จะเข้าเรียนอนุบาลแล้วนัชชาเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้พอคิดได้เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่โรงเรียนเวลาที่เขาเห็นพ่อของเด็กคนอื่นเขาจะรู้สึกอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นมั้ย คงต้องรู้สึกแน่ๆก็เหมือนตอนที่ไปสวนสนุกเขาจะมองเหม่อเวลาเห็นเด็กคนอื่นมีพ่อแม่คอยจูงมือเดิน เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแต่ต่อให้ดีแค่ไหนก็มิอาจแทนที่บทบาทของคนเป็นพ่อในใจของเขาได้ ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าธีมนต์ชอบชนุดมมากเขาสัมผัสได้ถึงความรักและเอ็นดูที่ชนุดมมีให้อีกอย่างก็คือความเคารพรักและคาดหวังของเขาที่มีต่อผู้ชายที่อาวุโสกว่า เรื่องแบบนี้ไม่เกี่ยวกับอายุแต่มันคือสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง "คุณรู้ดีว่าธีมนต์ต้องการอะไรดังนั้นคุณอย่าทำเป็นตาบอดแล้วผลักผมออกไปคิดทบทวนดูดีๆได้มั้ย" ตอนแรกที่เขาคิดจะให้เธออยู่ข้างกายเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากแค่รู้สึกกับผู้หญิงคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นแต่เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรที่พิเศษ ผ่านไปสามปีกว่าความรู้สึกแบบนั้นในใจก็ไม่ได้ลดลงไปแต่กลับเพิ่มมากขึ้นเหมือนมีมือเล็กๆมาคอยสะกิดเกาที่ใจของเขาไม่หยุดโดยเฉพาะเธอที่นับวันยิ่งสวยสะพรั่งยิ่งทำให้หวั่นไหวจนเขาเองจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว "ชนุดมคุณก็รู้ว่าฉันให้คำตอบคุณไม่ได้คุณยังจะทำเพื่อฉันอีกทำไม"หญิงสาวขมวดคิ้วช่วงระหว่างคิ้วและดวงตาเจือความโศกเศร้า โอกาสแบบนี้หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะรีบกระโจนเข้ามาคว้าไว้ทันทีแต่นัชชากลับไม่ทำเธอไม่ได้รังเกียจเขาอาจจะไม่ได้เรียกว่ารักขอบเขตของความรู้สึกแบบนี้ไม่ชัดเจนอย่างมากเธอไม่ยอมตามใจตัวเอง "ฉันเคยผ่านการแต่งงานมาก่อนแถมยังมีลูกติดมาด้วยอีกคนคนดีอย่างคุณหาได้ดีกว่านี้แน่นอน" ชายหนุ่มยักคิ้วขึ้นเขาไม่ชอบฟังเธอพูดดูถูกตัวเองที่สุด"ผมชนุดมมีชีวิตมาสามสิบกว่าปีแล้วไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรผมต้องการอะไรผมรู้ดีสิ่งที่คุณต้องทำไม่ใช่มากังวลเรื่องแบบนี้แต่คุณต้องมองผมในแบบผู้ชายจริงๆคนหนึ่ง เธอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนที่เคยใช้ปืนจี้เธอเมื่อก่อนคนที่สร้างความหวาดกลัวให้เธอมาวันนี้เขาจะมาสารภาพรักกับเธอ และที่เหลือเชื่อไปกว่านั้นก็คือเธอเหมือนจะถูกโน้นน้าวให้หลงไปกับบรรยากาศและความรู้สึกตอนนี้ เขาพยายามบังคับร่างกายให้ถอยหลังไปหนึ่งก้าวให้เธอได้สงบจิตสงบใจ"ผมจะไม่บังคับคุณคุณมีเวลาค่อยๆคิดทบทวนผมรอได้"