ตอนที่297ผู้ชายในความทรงจำ

ตอนที่297ผู้ชายในความทรงจำ นัชชากำมือที่อยู่ใต้โต๊ะแน่นเห็นได้ชัดว่ามีแววตาที่ร้อนแรงกำลังมองเธออยู่ เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชนุดมพรางพูดออกมาแบบไม่ค่อยจะเป็นธรรมชาติ"จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรลูกพวกเราไม่แยกจากคุณลุงหรอกจ๊ะ" "ดีจังเลยครับ!"ธีมนต์ตบมืออย่างมีความสุขและก้มหน้าก้มตาทานเนื้อที่อยู่ในจานต่อ และด้วยเหตุนี้ช่วงครึ่งหลังของการทานอาหารนัชชารู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกพูดจาก็ดูลอยๆมัวแต่สนใจกับเด็กน้อย หลังจากทานอาหารเสร็จเธอให้ธีมนต์ไปเล่นของเล่นในห้องส่วนตัวเองเดินกลับมาที่ห้องอาหารเพื่อทำความสะอาดสิ่งที่เหลืออยู่ ชนุดมไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านนิสัยนี้คล้ายกับผู้ชายคนนั้นเพราะฉะนั้นงานแม่บ้านจึงตกเป็นหน้าที่ของนัชชาไปโดยปริยาย เธอเพิ่งจะวางจานกับตะเกียบในอ่างล้างจานกำลังจะก้มไปล้างทันใดนั้นก็มีร่างแข็งแกร่งอบอุ่นโพล่เข้ามากอดเธอจากด้านหลัง "อ๊ะ!"นัชชาร้องด้วยความตกใจหันกลับเงยหน้าขึ้นดูที่แท้ก็เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย"คุณอย่าทำให้ฉันตกใจสิ!" ชนุดมชำเลืองชามที่อยู่ในอ้างล้างจานก้มหน้าดมตัวของเธอคิ้วของเขาย่นๆ"กลิ่นหม้อไฟติดตัวเต็มไปหมดเชียว" นัชชาทำตัวไม่ถูกผลักเขาออก"ใครบอกให้คุณดมฉันล่ะ" “วันนี้คิดยังไรถึงได้ทำกับข้าวล่ะ？” "ก็วันนี้ไม่ใช่ว่าวันคริสมาสต์หรือไงล่ะก็เลยอยากทำอะไรทานกัน" ชายคนนั้นยิ้มมุมปากยิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย"แค่นี้เหรอ?" นัชชาเป็นคนขี้อายไม่ค่อยรู้จักแสดงความรู้สึกที่มีต่อเขาพอโดยเขาถามแบบนั้นเธอรู้สึกเขินๆแล้วพยักหน้า"ช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาว่างดูแลครอบครัวตอนนี้พอจะมีเวลาว่างบ้างก็เลย..." “นัชชา”ชนุดมหัวเราะขัดจังหวะเธอ“เธอพูดมาตามตรงก็ได้ว่าอยากทำอะไรชดเชยให้ฉันบ้างพูดอ้อมไปอ้อมมาเธอไม่เหนื่อยหรอ？” นัชชาก้มหัวต่ำลงเรื่อยๆรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก “เธอรู้ไหมนอกเสียจากตอนที่เธอทำงานอารมณ์ของเธอทั้งหมดมันแสดงออกทางใบหน้า?”ตั้งแต่เขาเดินเข้าประตูมาเห็นเธอทักเขาเขาก็เข้าใจกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเธอคิดอะไรอยู่ นัชชาหงุดหงิดที่ถูกเขารู้ทัน"คุณก็รู้อยู่แล้วทำไมต้องให้ฉันพูดออกมาด้วยล่ะ..." “ถ้าไม่พูดออกมาฉันกลัวเธอไม่ยอมรับนะสิ”เขาก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย“วันนี้ธีมนต์พูดแบบนั้นออกมาเธอคิดว่ายังไง?” เมื่อเขาพูดถึงธีมนต์ออกมาแบบนั้นทำให้นัชชาไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร"เด็กไร้เดียงสาเขาอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเขาก็แค่ชอบคุณมากไม่อยากแยกจากคุณเท่านั่นเอง" "เธออย่างเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิเขาพูดว่าอยากให้เธอกับฉันอยู่ด้วยกัน"ชนุดมพูดออกมาอย่างเปิดเผยไม่มีปิดบัง"ห้าปีแล้วนะนัชชาเด็กพูดออกมาขนาดนี้แล้วเธอไม่คิดจะอยู่กับฉันหรอ?" "คุณพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้……"นัชชารู้สึกร้อนๆมีความประหม่าเธอก้าวห่างออกมาจากเขาเล็กน้อย "ก็ได้ๆพูดแค่สองสามคำก็จะวิ่งหนีเธอจะหนีไปไหนได้?"ชนุดมคลายอ้อมแขนห้องครัวไม่ได้เปิดไฟแต่มีไฟจากห้องอาหารลอดผ่านออกมาทำให้สลัวๆบรรยากาศแบบนี้มันช่างเหมาะกับการสารภาพความในใจเขามองตาของเธอแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน"ครั้งนี้เป็นวันคริสต์มาสที่ฉันมีความสุขที่สุดthanks" นัชชากระซิบ"คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก" ในความคิดของนัชชาชายผู้นี้เป็นมากกว่าผู้มีพระคุณรองจากเมทนีและณัชชนม์เพราะเขาช่วยเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ความคิดแวบขึ้นมาในสมองเธอคิดถึงเมทนีกับณัชชนม์วันนี้เป็นวันปีใหม่แล้วไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไรกันบ้าง หลายปีที่ผ่านมาชนุดมค่อยสืบข่าวคร่าวพ่อแม่ของนัชชาสิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่งคือพวกเขาสบายดีทั้งคู่ร่างกายไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง ชนุดมรู้ว่าอารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปคิดถึงท่าทางตอนที่เธอเหม่อมองรูปพ่อแม่ของเธอบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาก็พอเข้าใจได้"เธอคิดถึงบ้านหรอ？" ถ้าเขาไม่พูดออกมายังดีพอได้ยินดังนั้นอารมณ์ของนัชชาเหมือนเขื่อนแตกเธอเก็บอารมณ์ต่อไปไม่ได้อีกแล้วดวงตาของเธอแดงก่ำ“อืมนิดหน่อย” ทุกๆครั้งเมื่อถึงช่วงเทศกาลจะคิดถึงบ้านเป็นพิเศษในตอนแรกที่เธออยู่ในอังกฤษใหม่ๆยังไม่สัมผัสถึงความหมายในประโยคนี้ห้าปีที่จากกันเธอถึงเข้าใจความหมายของประโยคนี้อย่างลึกซึ้ง ในบรรดาสิ่งเหล่านี้คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือคนใกล้ตัว ในคืนที่เงียบสงบนัชชาจะคิดถึงว่าหากเมทนีและณัชชนม์รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และมีลูกโตขนาดนี้แล้วพวกเขาจะคิดอย่างไรนะ? พวกเขาน่าจะมีความสุขไม่มีอะไรที่น่าสุขใจเท่ากับเห็นลูกตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกติดหนี้พวกท่านทั้งสองมากขึ้น ทันใดนั้นมีฝ่ามือหยาบๆแตะที่หลังมือของเธอนัชชามองเข้าไปในดวงตาดำขลับคู่นั้นเขาเอ่ยปากอย่างช้าๆ“เธออยากกลับไปเยี่ยมพวกท่านไหม？” ประโยคนั้นของเขาทำให้น้ำนิ่งในใจนัชชาเกิดคลื่นโหมกระหน่ำ ในช่วงห้าปีที่ผ่านในการสนทนาของเธอและเขาไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามจะไม่พูดถึงเรื่องในประเทศเลยอย่างรู้กันยกเว้นก็แต่เรื่องของเมทนีและณัชชนม์ ดังที่ได้กล่าวไว้นัชชา'ลืม'ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับที่นั้นแม้ว่าเธอจะมีร่องรอยบาดแผลภายในใจแต่เธอไม่เคยคิดที่จะพูดถึง แม้ว่าชนุดมไม่เคยต้องการอะไรจากเธอมากมายแต่ผู้คนและสิ่งต่างๆในเมืองเจนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่เกี่ยวข้องกับชายคนนั้น ตอนนี้เขาพูดออกมาแบบนั้นทำให้นัชชารู้สึกแปลกใจ"ทำไมล่ะ？" "ลองกลับไปดูจะได้ปล่อยวาง"สายตาของเขาเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืดความหมายในคำพูดของเขานัชชาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร สีหน้าของเธอตึงขึ้น"ฉันไม่มีอะไรที่จะปล่อยวางไม่ได้แค่คิดถึงพ่อแม่ของฉันเท่านั้นเอง" ชนุดมจ้องเธอแต่ไม่พูดอะไร"ถามใจตัวเธอดู" "คุณลุงคุณลุง!ผมต่อจิ๊กซอว์เสร็จแล้วคุณลุงบอกว่าหนูทำไม่ได้ผมชนะแล้ว!"ธีมนต์เปิดประตูห้องตะโกนไปทางห้องครัว ชนุดมเหลือบมองมาที่เธอแล้วเดินไปที่ห้องเล่นเด็กปล่อยให้นัชชายืนอยู่คนเดียวในที่นั่น กลับไปไหม？ ช่างเถอะเธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้ ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเธอหลีกเลี่ยงข่าวการเมืองในประเทศทั้งหมดไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตามก็เพื่อไม่ต้องการเห็นอะไรเกี่ยวกับชายคนนั้นเธอกลัวว่าหากเธอรู้แล้วจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีกเธอติดอยู่ในวังวนของความทรงจำนั้นมีแค่ทำแบบนี้เธอถึงสามารถเดินออกมาจากความทรงจำนั้นได้ บาดแผลที่เคยมีเวลาไม่สามารเยียวยาได้มันก็แค่ถูกปกคลุมเปลือกนอกที่แข็งแกร่งแต่หากเปิดดูข้างในมันก็ยังมีเลือดไหลอยู่ หากเธอกลับไปตอนนี้อาจไม่เป็นผลดีกับทุกฝ่ายผ่านมาก็นานแล้วตอนนี้ก็มีธีมนต์อีกไม่จำเป็นต้องลากปัญหามากมายเข้ามารอเมื่อโอกาสเหมาะสมค่อยรับเมทนีกับณัชชนม์มาอยู่ด้วยกันก็ได้ เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้สมองของนัชชาก็ลอยภาพชายในความทรงจำขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจเวลาหลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรมีครอบครัวไปแล้วหรือยังมีผู้หญิงอื่นมาอยู่ข้างๆแล้วหรือยัง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสำหรับเขาและเธอก็กลายเป็นคนแปลกหน้าที่เคยคุ้นเคยอยู่ดี