ตอนที่300หรือเป็นเพราะคิดถึงเขาจนประสาทหลอน

ตอนที่300หรือเป็นเพราะคิดถึงเขาจนประสาทหลอน เธอหันหลังให้ห้องน้ำผู้ชายฝ่ามือของเธอเหงื่อออกเต็มไปหมดนี่เป็นความน่ากลัวที่คุ้นเคยใช่ไหม？ ตอนแรกคิดว่าลืมมันไปแล้วแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเพียงแค่แวบตาเดียวก็นึกถึงได้ในรายละเอียดทั้งหมดแม้ว่าภาพแผ่นหลังนั้นคลุมเครือเพราะเวลาที่ล่วงเลยแต่ดูเหมือนว่าเขาคนนั้นเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ไปไหนเหมือนเขายืนอยู่ข้างหลังเธอตัดสินใจเดินมาไกลถึงขนาดนี้แต่เมื่อมองย้อนกลับมาทุกอย่างมันล้มเหลวหมด นัชชาซ่อนอยู่หลังแผงประตูเธอได้ยินเสียงเปิดก๊อกน้ำเสียงน้ำในอ่างล้างหน้าดังซู่ๆได้ยินเสียงดึงกระดาษเช็ดมือจากนั้นเงาของใครคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ประตูมากขึ้นทุกที... เธอเห็นรองเท้าหนังสีดำมองขึ้นมาผู้ชายคนนั้นมีผมสีดำแบบตะวันออกดวงตาสีดำภายใต้แสงสลัวทำให้มองใบหน้าได้ไม่ชัดเจนแต่นัชชาก็โล่งใจ ไม่ใช่เขา ในที่สุดความรู้สึกที่บีบหัวใจนั้นก็คลายลงนัชชาถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอแทบหมดแรงกองลงไปกับพื้นคิดว่าเป็นเขาแต่โชคดีที่ไม่ใช่ เธอยกมือขึ้นลูบอกวินาทีต่อมาก็เริ่มเยาะเย้ยตัวเองโลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ระยะทางจากอังกฤษกับเมืองเจไกลกันข้ามมหาสมุทรนับหมื่นกิโลเขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไรแถมบาร์เดียวกันห้องน้ำเดียวกันอีก โอกาสนี้มันเกิดได้ยากเธอคิดจนเลยเถิดไป นัชชาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ได้คนที่น่ายินดีไม่ใช่เขาแต่ความน่ายินดีนี้สอดแทรกไปด้วยความเศร้าโศกที่ไม่ค่อยชัดเจน เธออาจจะดื่มหนักไปถึงได้อารมณ์อ่อนไหวขนาดนี้แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น ...... โต๊ะกลมเล็กๆทางด้านทิศใต้ติดกับผนังของบาร์ชายคนนั้นนั่งลงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดไม่สนใจว่าเหล้าที่ดื่มจะทำร้ายกระเพาะอาหารขนาดไหน เพราะเขาเองที่คิดถึงเธอจนประสาทหลอนเพราะเขาเองที่ทำตัวตลกได้ขนาดนี้เขาถึงได้กลิ่นตัวของเธอในที่แห่งนี้ เตชิตสงสัยแกคงจะบ้าไปแล้วแกไม่เชื่อคงจะใกล้เป็นคนคลุ้มคลั่งในไม่ช้านี้แล้ว ลูกคอของเขากลิ้งไปมาอารมณ์ของเขาไม่สามารถสงบลงได้ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถฟังเพลงจิบเหล้าอย่างผ่อนคลายได้อีกแล้วเขายกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ไม่ไกลเขาให้บัตรวีซ่าพนักงานรูดค่าอาหาร "รบกวนเซ็นต์ชื่อตรงนี้ด้วยครับ"บาร์เทนเดอร์ชี้ไปยังที่ที่ต้องเซ็นชื่อ เขาหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อเตชิตอย่างรวดเร็ว ...... ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงวันงานนัชชาพร้อมด้วยผู้ช่วยLileขับรถมาถึงประตูทางเข้างานพวกเธอรออยู่บนรถพักหนึ่งเคนกับผู้หญิงอีกคนเดินมาถึง “นี่คืออดีตเพื่อนร่วมงานของผมชื่อว่าSuranส่วนนี่คือผู้ช่วยของเธอLily”เคนแนะนำให้ผู้หญิงที่มาด้วยกันกับเขารู้จักกับพวกนัชชา นัชชาจับมือกับเธออย่างสุภาพแล้วทั้งสี่คนก็เดินไปที่ประตูทางเข้างานงานกาล่าดินเนอร์งานนี้ค่อนข้างชั้นสูงที่ประตูมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรวจสอบจดหมายเชิญผู้ร่วมงานที่ประตูทางเข้าด้านละหนึ่งคน เคนและสหายหญิงของเขามีจดหมายเชิญคนละหนึ่งใบต้องใช้คารมคมคายและทักษะในการแสดงพวกเขาประสบความสำเร็จสามารถพาพวกนัชชาเข้างานได้อย่างราบรื่น สถานที่จัดงานใหญ่มากงานแบ่งเป็นจัดในร่มและกลางแจ้งการตกแต่งด้านนอกดูสวยงามหรูหราเน้นสีขาวสีเขียวและสีทองเป็นหลัก บริกรถือถาดมีทั้งแชมเปญและไวน์มีให้เลือกหลากหลาย นัชชาหยิบแชมเปญขึ้นมาหนึ่งแก้วสายตาก็กวาดไปรอบๆด้านมองไปรอบหนึ่งรู้สึกว่าเสียดายที่ไม่เห็นผู้นำระดับสูงของบริษัทนี้ "หลังจากเปิดงานพวกเขาก็คงทยอยเข้ามาในงาน"Lilyปลอบใจเธอ นัชชายิ้ม"ไม่ต้องเป็นห่วงเรามีเวลาทั้งคืนไม่ต้องรีบ" จะว่าไปแล้วก็ว่างๆเธอจึงเริ่มเข้าสังคมพบปะกับผู้คนในงานพร้อมโฆษณาแนะนำบริษัททนายความของตนแนะนำไปรอบหนึ่งใช้เวลานานพอดูทีเดียว ในงานมีชาวจีนอยู่ประมาณ10%เธอสวมชุดเกาะอกสีชมพูอ่อนกระโปรงยาวหางปลาตรงอกประดับด้วยผ้าลูกไม้จากหน้าอกถึงเอวปักด้วยคริสตัลสีชมพูเข้มตั้งแต่สะโพกถึงต้นขารัดแน่นจากเข่าลงไปปล่อยชายหางปลาปักตกแต่งด้วยกลีบดอกไม้ดูเป็นแบบเรียบหรูและสีชุดไม่ฉูดฉาด เป็นที่สะดุดตาของชาวต่างชาติหลายคนเธอได้เพียงยิ้มอย่างสุภาพนัชชายืนเป็นเวลานานลอนดอนเดือนตุลาคมในตอนค่ำยังคงมีอากาศหนาวเย็นเธอกำลังจะไปที่จัดงานด้านในเพื่อหลบหนาวสักพัก ด้านในและด้านนอกมีเพียงประตูกระจกกั้นอยู่เท่านั้นเธอและLilyเพิ่งเดินมาถึงประตูประตูกระจกอัตโนมัติเพิ่งเปิดออกทันใดนั้นมีกลุ่มชายในชุดสูทออกมาจากข้างในเธอได้ยินเสียงกระซิบคุยกันไปมาการปรากฏตัวของคนเหล่านี้ทำให้บรรยากาศครึกครื้นขึ้นทันใด นัชชามองดูชายผู้นั้นสูงประมาณเมตรแปดสิบรูปร่างค่อนข้างท้วมสวมแว่นตาขอบสีดำหน้าตาพื้นๆไม่มีดั้งเป็นคนจีนเขาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทปีเตอร์ เธอนึกถึงรายชื่อที่ได้ข้อมูลมาชายคนนี้ชื่อว่านนทิน สายตาส่องประกายของเธอมองหาจังหวะเธอไม่ได้เข้าไปทักเขาในทันทีแต่รอให้คนว่างจากเขาถึงเดินเข้าไปหา"สวัสดีคะคุณนนทินฉันได้ยินเกรียติศักดิ์คุณมานานแล้ว" นนทินเห็นเธอแวบแรกตาก็ส่องประกายยิ้มพรางถามเธอว่า"สวัสดีครับคุณผู้หญิงคนสวย" นัชชายิ้มเล็กน้อยในใจก็คิดว่าอีกสักพักเขาอาจจะรู้สึกว่าเธอไม่สวยหรืออาจรู้สึกเกียจเธอขึ้นมาก็ได้ เธอหยิบนามบัตรออกมาแล้วส่งให้เขาในนั้นมีชื่อและตำแหน่งของเธอนนทินรับมาอย่างสุภาพ"คิดไม่ถึงว่าคุณก็เป็นนักกฎหมาย" นัชชาเผยมือออก“ใช่แล้วค่ะพอดีว่าฉันมีคำถามอยากจะสอบถามคุณนนทินสักหน่อยไม่ทราบว่าสะดวกหรือเปล่าคะเราไปคุยกันทางนั้นดีกว่า” นนทินรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยถึงแม้ว่าหญิงที่อยู่ตรงหน้างามจนน่าพัฒนาความสัมพันธ์แต่……เขามองไปรอบๆรู้สึกงงๆ"ตรงนี้บรรยากาศก็ดีนะครับทำไมถึงพูดตรงนี้ไม่ได้?" นัชชาพยักหน้าพรางมองรอบด้านพร้อมเขาแล้วเธอก็พูดกลับว่า"ฉันไม่มีอะไรหรอกคะแค่กลัวว่าคุณนนทินจะไม่สะดวก" "ผมไม่สะดวก?"นนทินยิ่งรู้สึกงงมากกว่าเดิม"ทำไม่ผมถึงจะไม่สะ……" “คุณนนทินรู้จักคนที่ชื่อHumphryDavyหรือเปล่าคะ？”นัชชาตัดบทนนทินอย่างทันควัน รอยยิ้มบนใบหน้าของนนทินแข็งทื่อDavyชื่อนี้สำหรับเขาแล้วไม่ใช่คนแปลกหน้านี่เป็นอุบัติเหตุเกี่ยวข้องกับการทำงานของพนักงานครั้งใหญ่และครั้งแรกของบริษัทปีเตอร์ที่กำลังเผชิญอยู่ด้วยเหตุผลหลายๆด้านประจวบกับแรงกดดันของทางภายในจึงยังไม่สามารถจบเรื่องได้ ในเวลานี้เธอคนนี้พูดถึงเรื่องนี้ในโอกาสดังกล่าว... นนทินมองดูนัชชาอีกรอบแต่คราวนี้แววตาของเขาเปลี่ยนไปจากครั้งแรกเขามองเธอเหมือนเจอกับศัตรู"คุณกำลังขู่ผมหรือ?" "ไม่ค่ะ"นัชชาปฏิเสธอย่างทันควัน"ฉันกำลังปรึกษากับคุณอยู่" น้ำเสียงของเธอจริงจังขึ้นมาแต่มันทำให้คนฟังรู้สึกสันหลังวาบกว่าตอบตรงๆว่ากำลังขู่เขาอยู่