ตอนที่ 56 ใจตรงกัน

ตอนที่ 56 ใจตรงกัน เพื่อใครหล่ะ? นึกถึงเพ็ญภัทร์ แล้ว รอยยิ้มบนหน้าเขาหายไปพริบตา เขายืนจุดนั้นมานานแล้ว คงต้องเก็บในบ้างแล้ว เมื่อนึกได้ว่าจะถึงวันเกิดเพ็ญภัทร์ เลยอดจะมีความเครียดขึ้นมาไม่ได้“เพ็ญนีติ์ ผมไม่ได้เพื่อใคร ผมเพื่อตัวเองครับ” “โทษทีค่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณแล้ว ฉันไม่มีบทบาทที่ต้องตกลงกับคุณ”เธอปฏิเสธตรงๆ เธอคงเป็นนกกระจอกเทศสินะ ที่ไม่อยากอยู่ด้วยกันกับเขาอีก เพราะว่าเธอกลัวความเจ็บปวดที่ตามมาทีหลัง ตอนนี้เธอเป็นแม่ของลูกสองคนแล้ว เธอต้องรับผิดชอบต่อลูก ไม่อยากงนั้นเธอจะกลายเป็นมือที่สามตามที่เขาว่ากันแล้วจริงๆ เพียงแค่เขาไม่แต่งงานจริงๆกับเธออีก เธอก็จะไม่ต่างจากมือที่สามแล้วจริงๆ “หึหึ คุณคิดว่าเป็นแบบนั้นเหรอ?”เขาหันไปมองเธอทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่ชอบใจ “ปุริม คุณหมายความว่าไง?” “คุณว่าหล่ะ?” “ปุริม คุณอย่าอ้อมแล้ว ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ตกลงหรอก” ปุริมหมุนพวงมาลัยทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ยังจำใบสัญญาสองฉบับนั้นที่คุณยื่นให้ผมก่อนจากไปไหมครับ?” “นั่นมีอะไร ฉันคืนให้คุณแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อีก?”ก็เพราะว่าเธอคืนให้ เธอเลยคิดว่าระหว่างตัวเองกับเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรอีก “เพ็ญนีติ์คุณลืมไปเรื่องหนึ่ง ฉะนั้นแล้ว ตอนนี้คุณต้องกลับมาอยู่ข้างผม” “คุณ...” “คุณคิดดีดี บนสัญญานั้นมีคำหนึ่งที่สำคัญมาก ผมว่าคุณคงไม่ลืมง่ายๆ ผมแนะนำคุณพิจารณาก่อนแล้วค่อยมาตอบผมดีกว่า พอถึงตอนนั้นแม้แต่เรื่องจำรูญผมก็จะออกหน้าจัดการเลยทีเดียว” “ปุริม คุณนี่กำลังบีบบังคับ” “ผมมีหรอ?ผมแค่บอกว่าให้คุณพิจารณาก่อน”เขาเหนื่อยแล้ว เพียงรู้สึกว่าผู้หญิงความเอาแต่ใจบา ครั้งก็พอแล้ว พอแบบนั้นเขาจะได้หาเวลาออกมาทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำบ้าง “ไม่มีอะไรต้องพิ...” “ซ่า”เขากดปุ่มแล้วกระจกที่ค่อยๆลื่นขึ้นนั้นทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสะได้ เธอกลัวส้มและอ้อยได้ยิน “ถึงแล้วนะครับอา เร็วจัง ผมยังดูไม่อิ่มเลย” “พรุ่งนี้มาดูต่อ เตรียมตัวลงรถ” “อาร้ายจะเลี้ยงเรากินไปติมจริงเหรอคะ?”มีการ์ตูนได้ดูและยังมีไอติมให้กิน บอกจริงๆส้มและอ้อยที่ไม่รู้จักเก็บโกรธนานก็เริ่มมีความคาดกวังแล้ว เพราะเด็กน้อยทั้งสองชอบกินไปติมมาก “อิม เดี๋ยวจะเลี้ยงพวกเธอกินไอติม แต่ห้ามกินเยอะนะ เดี๋ยวฟันจะผุ” “อาร้าย ทำไมอาร้ายเหมือนหม่ามี๊เลย เรากินไอติมทีไรหม่ามี๊จะบอกว่าไม่ดีต่อฟันตลอด” “ใช่เหรอ?นั่นเป็นเพราะฉันกับหม่ามี๊พวกเธอใจตรงกันไง”พูดไปด้วยพลางจอดรถไปด้วย เพ็ญนีติ์อยากกลับคำว่าใจตรงกันของเขา แต่สภาพข้างนอกนั้นทำให้เธอต้องอึ้ง ร้านไอติมนี้เป็นแค่ร้านไอติม แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นร้านที่หรูแพงมาก สถานที่กว้าง ปุริมจอดรถลงแล้วมีพนักงานหญิงต้อนรับเรียงยืนเป็นแถว คอเสื้อเปิดได้พอดี กระโปรงก็ไม่ได้สั้นมาก ทำให้หญิงกลุ่มนั้นดูน่ารัก และไม่ได้มีกริยาที่ไม่สุภาพอะไรเมื่อเทียบกับสาวปกติ ประตูรถถูกเปิดออก เพ็ญนีติ์ที่คิดอยากหนีตอนนี้ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว หญิงต้อนรับต่างมุมเธอไว้ตรงกลางเหมือนว่าเป็นดาราดังที่พึ่งลงเครื่องแล้วมีบอดี้การ์ดแนบติดตัวพลางมีแฟนคลับที่วิ่งเข้ามาจะกอดเธอสักนั้น “เชิญทางนี้ค่ะคุณผู้หญิง” เธอหันไปมองอ้อยและส้มที่ถูกพนักงานหญิงมุมแล้วเหมือนกัน แต่งสองคนกลับจับมือกันอย่างมีความสุดแล้วเดินเข้าประตู “ไม่ต้องห่วงครับเพ็ญนีติ์ เด็กไม่หายแน่นอน”ปุริมที่เดินข้างเธอนั้นพูดเบาๆ“การบริการที่นี่สุดยอดเลย ไอติมก็อร่อยมากด้วย” เธอรู้ว่านี่ไม่จริงอยู่แล้ว แต่ว่าสถานที่แบบนี้ก็ช่างไม่ใช่คนแบบเธอที่จะเข้าใช้บริการได้ เมื่อคิดถึงตัวเองที่ไม่สามารถเปิดร้านได้แล้ว ในใจกลับกังวลขึ้นมา ปุริมและจำรูญต่างออกข้อยากให้กับเธอ ทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ ระหว่างที่ลิฟ์ตขึ้นไปชั้นสอง พลางมีเสียงโดนตรีฟังไฮโซบรรเลงขึ้นมา ทั้งห้องโถงนั้นนอกจากมุมหนึ่งที่มีคนเล่นไวโอลินก็เหลือแต่พนักงานและแขกที่พึ่งมาถึง ทุกที่เต็มไปด้วยดอกไม้เยอบีร่า ที่แท้เขาก็ชอบดอกไม้เยอบีร่าแบบนี้นี่เอง ดอกเยอบีร่าสีขาวชมพูเมื่อมองรวมกับทั้งห้องแล้วช่างงดงามดั่งฝัน ส้ม อ้อยและวูลฟ์มาถึงแล้ว และมีพนักงานที่เดินเข้าไปพาพวกเขาไปดูปราสาทข้างๆ เมือเห็นมีของให้เล่นแล้ว ส้มอ้อยและวูลฟ์รีบวิ่งเข้าไป แล้วกระโดดเล่นขึ้นมา เล่นสไลเดอร์ด้วยกัน และเล่นม้าหมุน ไม่คิดว่าปราสาทดีสนีที่นี้จะครบถ้วนจริงๆ และกว้างมากด้วย ก็ว่าทำวูลฟ์ช้างชอบเหลือเกิน ที่นี่เป็นสวยสนุกเด็กจริงๆ ไอติมและสวนสนุกเป็นที่ชอบของเด็ก “นั่งเถอะ ให้พวกเขาเล่นสักพัก เราสั่งอะไรหน่อย คุณดูเลย ส้มและอ้อยชอบกินรสอะไรครับ?” เธอเห็นไม่ได้แล้วจริงๆ ตรงหน้าบันไดมีพนักงานยืนไว้ แล้วช่วยบริการตลอด สถานที่สวยหรูแบบนี้ทำให้เธอเหมือนอยู่ในโกรง แล้วไม่มีความอิสระขึ้นมา... “อะไรก็ดีหมด”เธอพูดลอยๆ นั่งลงในที่แบบนี้มีความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเข็ม ทำให้เธอทำตัวลำบาก “ครับ ผมมาเอง”เขายิ้มเบาๆ จากนั้นพลางเรียกพนักงานข้างๆ “รสสตอเบอรี่สามชุด รสสาลี่สามชุดและรถช๊อคโกแลตกับองุ่นมาสองชุด อย่างอื่นเอารสมะม่วงชุดหนึ่ง” “ค่ะ คุณปุริมรอสักครู่นะค้า เดี๋ยวก็ถึงค่ะ” ข้างๆเงียบขึ้นมาทันที ความเงียบนี้ทำเธอรู้สึกไม่สบายตัว เธอลุกขึ้นมาทันทีแล้วอยากไปดูเด็ก แต่กลับถูกปุริมดึงมือไว้“นั่งเถอะครับ ฟังโดนตรีผ่อนคลายหน่อย ที่นี่ไม่แย่จริงนะ” ใช่สิ เขาพูดถูก แต่มีเขานั่งข้างเธอแล้ว เธอกลับผ่อนคลายตัวเองไม่ได้“ฉันอยากไปดูลูก” “คุณดูสิ ไม่มีใครมีความสุขเท่าพวกเขาแล้ว เดี๋ยวเสริฟำอติมมา พวดเขาก็จะมาเอง คุณนั่งลงเลย” เธอเลยต้องนั่งลงไปอีกครั้ง มือเธอเริ่มจับแขนเสื้อไว้ สายตานั้นเอาแต่มองดอกไม้เยอบอร่าไว้อย่างเหม่อลอย “คิดอะไรอยู่ครับ?กำลังคิดคำถามผมอยู่หรือเปล่า?” “ไม่ใช่”เธอก็ไม่อยากตอบคำถามเขาด้วย “ถ้าคุณไม่ตัดสินใจอีก ก็กลัวจำรูญจะเอาคุณท่วมตายไปก่อน เขาคนนั้นเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งไปแล้ว” เพ็ญนีติ์มองปุริมที่พิงไว้เก้าอี้อย่างดูดี“เขาเป็นแค่นายคนหนึ่ง ทำไมการซ้อมแซมถนนยังต้องให้เขาคุมด้วยเหรอ?” “หึๆ นี่ก็ไม่ทราบแล้ว เขาแต่งงานกับญาณินท์ และพ่อญาณินท์เป็นหนึ่งของผู้มีอำนาจจังหวัด” “เดี๋ยวนะ คุณพูดอีกรอบสิ คุณหมายความว่ายศพ่อญาณินท์ตอนนี้เป็นใหญ่มากเหรอ?” “ใช่ครับ ตระกูลเขาตอนนี้สามาถเอามือบังทั้งเมืองดรัลได้แล้ว” เพ็ญนีติ์ยิ่งลังเลขึ้นมา“ปุริม คุณคงไม่โกหกฉันหรอกนะ”ถึงว่าทำไมเขาไม่อยากช่วยเธอ เลยได้พูดว่าตระกูลญาณินท์ตอนนี้ยอดเยี่ยมแค่ไหน “คุณไปค้นว่าในโซเชี่ยลได้”มือชี้ไปที่โต๊ะ จังหวะนั้นได้เข้ากับคนที่เล่นเพลงไวโอลิน “แล้ว...แล้วถ้าเป็นแบบนั้น บ้านเขายอมให้ลูกเขยตัวเองหา...หา...หามือที่สามได้ยังไง?”เมื่อพูดเสร็จ ใบหน้าเธอก็แดงทันที คำพูดนั้นทำให้เธอยากที่จะพูดออก “จริงๆอันนี้ก็ปกติ คุณไม่ตกลงคำแนะนำผมก็ได้ แล้วบางทีพรุ่งนี้คุณก็สามารถรู้สิ่งที่คุณอยากรู้”เขาพูดไปพลางโยกมือให้คนเล่นไวโอลิน นั้นเดินเข้ามา“ Stay with me ชอบไหมครับ” เธอพยักหน้า เธอชอบเพลงนั้น และระหว่างที่เธอกำลังลังเลคำถามเขานั้น ปุริมก็รับไงโอรินเขามา ปุริมยังคงลุกขึ้นมาแล้วรับไวโอรินมาจากคนที่ยื่นให้ วินาทีนั้นโดนตรีที่คุ้นหูนั้นบรรเลงขึ้น เริ่มเพลงนั้นขึ้นมา ช่างเหมือนลมพัดผ่านมาก หัวใจฉันที่มีต่อเธอไม่ชัดเจนแล้ว ความรักที่ฉันให้เธอช่างลำบากเหลือเกิน... ..... เสียงร้องเพลงค่อยๆดังขึ้นมา คนที่เล่นโดนตรีให้คือปุริมที่ช่างดูน่าดึงดุดใจมาก เพ็ญนีติ์ไม่เข้าใจทำปุริมถึงเล่นเพลงนี้ นี่เหมือนเป็นเพลงที่กำลังบอกรักผ่านเยื้อเพลง แต่เขาเคยบอกว่าเขาจะไม่รักผู้หญิงคนอื่นอีก ใบหน้าที่คมหล่อมีเสน่ห์อยู่ตรงหน้าเธอ ถึงแม้ใบหน้านั้นยังมีลอยนิ้วมืออยู่บางๆ แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนน่าขำอย่างพูดไม่ถูก เหมือนว่ากำลังอ่อยเธอให้ตื้นตันใจไปกับดนตรีของเขา ดอกไม้เยอบาร่าที่สดใสนั้น และไวโอลินที่ฟังสบายหู ทุกอย่างในนี้เหมือนเป็นฝันที่อยู่ในใจลึกของเพ็ญนีติ์ และเป็นวินาทีนี้เธอรู้สึกปุริมมีความเศร้าหมองที่กำลังพุ่งพล่านออกมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้ ความเศร้านั้นยิ่งแน่นมากขึ้น เด็กสามคนที่มีความสุกกับสนามเล่นนั้นได้หยุดลง เพราะว่ามีพนักงานได้บอกพวกเขาว่าไอติมมาแล้ว สามคนรีบพุ่งมาอย่างมีความสุข อ้อยลืมตาไว้โต“วูลฟ์ อาเธอเล่นไวโอลินได้น่าฟังมาก เหมือนเป็นในทีวีเลย” ส้มดึงมืออ้อยไว้“เขาเป็นอาร้าย ห้ามชมเขา” อ้อยกระพริบตา จากนั้นปากเล็กๆก็ยื่นไปข้างหูส้ม“น่าฟังจริงๆ” “ปกตินิ ฉันไม่อยากฟังเพลงนี้แล้ว” “แล้วเธออยากฟังเพลงไหน?”วูลฟ์ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้อ้อยและส้มยังมีการเถียงกับเธอ ทีนี้ก็เป็นห่วงส้มขึ้นมา “พระคุณของแม่”มือน้อยไม่สนใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพลางจับปลายเสื้อปุริมไว้“อาร้าย ฉันไม่อยากฟังเพลงนี้ ฉันจะฟังเพลงพระคุณของแม่”