已经是第一章了
ตอนที่ 57 ความสุขของเด็กๆ
ตอนที่ 57 ความสุขของเด็กๆ
ส้มที่พูดจบ เสียงไวโอลินพลางหยุดลง เมือเห็นเด็กน้อยสามคนตรงหน้า ใบหน้าปุริมนั้นกลับมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเขาส่องลงที่ตัวส้ม“บอกอามาก่อนหนูชื่อส้มหรืออ้อย?”
“ฉันคือส้ม เขาถึงเป็นเป็นอ้อย”เมื่อชี้ไปทางอ้อย ส้มเหมือนจะชิ้นกับคำตอบแบบนนี้ไปแล้ว ช่างเหมือนกันเหลือเกิน ฉะนั้นมักจะมีคนมี่แบะส้มกับอ้อยไม่ออก
“ส้มหนูเป็นพี่ใช่ไหม?”ปุริมที่มือไวโอรินไว้พลางย่อตัวลงหน้าส้ม เด็กน้อยคนนี้ยิ่งดูยิ่งชอบเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นกัน
“อืม ไม่คิดว่าอาร้ายยังฉลาดเหมือนกันแน่”
ปุริมยิ้มทันที“นี่ก็ถือว่าฉลาดแล้วเหรอ?”
“แน่นอนสิ ใบหน้าฉันไม่ได้เขียนไว้ว่าเป็นพี่ อาบอกมาดีกว่า อาจะเล่นเพลงพระคุณของแม่ให้หรือเปล่า?”
“ได้สิ แต่ว่าต่อไปหนูต้องเรียกอานะ ไม่ใช่อาร้าย แบบนั้นอาถึงจะเล่นให้”
“ไม่ได้ เธอก็คืออาร้าย”ส้มจะต่อต้าน อ้อยก็ย้ายตัวไม่ยืนตรงหน้าส้มเลย
“ไม่ใช่แล้วมั้ง?พวกเธอดูดีดีนะ ฉันเหมือนอาที่ร้ายตรงไหน?”
“เธอรังแกหม่ามี๊เรา เธอไม่ใช่คนดี”
ปุริมหัวเราะ ใบหน้านั้นเหมือนเมไปด้วยความสดใส แลดูแล้วช่างน่าสบายตา เขาไม่ได้รีบตอบอ้อย แต่กลับยื่นแก้มที่มีรอยนิ้วไปตรงหน้าอ้อย รอยนิ้วนั้นค่อยๆจางไปแล้วแต่ยังดูออกว่าเป็นรอยตบ“พวกเธอดูนะ หม่ามี๊พวกเธอรังแกฉัน หรือฉันรังแกหม่ามี๊พวกเธอหล่ะ?”
“อันนี้...”เด็กน้อยสองคนพูดไม่ออกอย่างใจตรงกัน เพียงแค่อือๆ
“อ้อย ส้ม รีบมาที่หม่ามี๊เร็ว ไม่วุ่นวายนะ”ได้ยินอ้อยและส้มที่เรียกอาอยู่บ่อยๆ เพ็ญนีติ์กลับรู้สึกอึดอัดใจ เห็นปุริมไม่ได้รังเกลียดเธอสองคน จู่ๆเธอพลางคิดว่าถ้าปุริมรู้ว่าเขาเป็นลูกตัวเองแล้ว เขาจะรับพวกเธอได้ไหม?
เมื่อนึกถึงเด็กสองคนที่ถูกเพื่อนๆล้อตลอด พลางไม่มีใครเจ็บใจเท่าเธออีกเลย
“แต่ว่าหม่ามี๊ หนูอยากฟังเพลงพระคุณของแม่ หนูของเพลงนั้นค่ะ”ส้มแน่วแน่อย่างเขียนบนหน้าไว้ อ้อนวอนจะให้ปุริมเล่นเพลงนั้นให้
“นั้นก็เรียกอาเถอะนะ”
“ไม่ได้”อ้อยนูนปากไว้เริ่มต่อต้านขึ้นมาด้วย
“อืม...”ปุริมมีหน้าที่เงียบไป เหมือนว่าไม่ค่อยชอบการตอบสนองของส้มและอ้อยเท่าไหร่ แต่เมือผ่านไปสักพักเขาก็รีบพูดขึ้น“หรือเรียกตามนภนต์ว่าพ่อบุญธรรมดีไหม?”
“อันนี้ ไม่ดีหรอกมั้ง พ่อบุญธรรมมีได้แค่คนเดียว จะมีสองคนได้ยังไง”ส้มถูกเข้าแผนปุริมไป เธอไม่รู้เลยว่าปุริมกำลังหลอกถามอยู่
เพ็ญนีติ์สีหน้าเปลี่ยนทันที จะอธิบายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เพียงจะยิ่งอธิบายยิ่งหนักเข้าไปอีก ความลับที่เก็บมานานห้าปี เธอยังไม่อยากถูกเปิดเผยในตอนนี้ งั้นก็เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ เธอเหนื่อยกับการทำตัวแล้ว “ส้มอ้อย ไอติมมาแล้วนะ ถ้ายังไม่มาอีก หม่ามี๊จะกินคนเดียวให้เกลี้ยงแล้วนะ”ตอนนี้เธอเพียงต้องเอาไอติมมาปิดปากเด็ดน้อยสองคนนี้
ใบหน้าปุริมแน่นขึ้นมา ส้มละอ้อยรีบกระโดดไปหาเพ็ญนีติ์ จากนั้นค่อมตัวที่เก้าอี้ แล้วลากไอติมมา แค่มองแล้วก็น่าทานชะมัด สายตาปุริมยังไม่เคยออกห่างจากยตัเพ็ญนีติ์ เห็นเธอไม่พุดอะไรแล้วในใจก็แน่ใจได้ว่านภนต์ไม่ใช่พ่อของเด็ก
“กินเถอะ วันนี้พ่อบุญธรรมเลี้ยง อยากกินเม่าไหร่ก็กินเท่าไหร่”
“ปุริม...คุณ”เพ็ญนีติ์เหลือกตาให้ปุริมทีหนึ่ง นี่เขาเป็นอะไร ทำไมถึงเหมือนว่าเปลี่ยนเป็นอีกคนจนเธอรู้สึกไม่ชิน
“ขอบคุณพ่อบุญธรรมค่ะ”
“ขอบคุณพ่อบุญธรรมค่ะ”
ส้มและอ้อยยิ้มขึ้นมา ตั้งแต่เด็กเธอสองคนก็ชอบกินไอติมมาก เธอสองคนช่างอยากอัดเสียงปุริมไว้แล้วกินให้อิ่มท้องสุดขั้วไปเลย
พระคุณของแม่ได้ดังขึ้นมาเมื่อคำพูดปุริมจบลง
“แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง...”
ส้มและอ้อยร้องขึ้นมาก่อนเลยพึ่งร้องได้สองคำ วูลฟ์ก็เข้าสูงวงแล้วร้องด้วย ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงไวโอลินและเสียงเด็กๆ ภาพนั้นช่างดุสามัคคีมากทำให้เพ็ญนีติ์ต้องกวาดตามองจนไม่อยากห่างตา ถ้าเขายอมรักลูกก็จะเป็นความสุขของลูก วินาทีนั้นเธออยากเดินเช้าดลกเขาอย่างกะทันหัน อย่างน้อยไม่ต้องให้คนอื่นล้อว่าเด็กที่ถูกพ่อทิ้ง
งั้นถ้าเธอตกลงเป็นผู้หญิงของเขา ลูกเธอก็จะมีความสุขแล้วใช่ไหม?
วินาทีนั้นเพ็ญนีติ์ตื่นตันใจแล้ว
ไม่เพื่อตัวเองก็ต้องเพื่อส้มและอ้อย
เห็นปุริมที่สายตาไม่ห่างตัวส้มกับอ้อย หัวใจเธอพลางเต้นแรงมากขึ้น“ส้ม อ้อย กินไอติมเสร็จแล้ใช่ไหม กินเสร็จกลับบ้านแล้วนะ”
เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่เห็นลกร้องเพลงอย่างได้ใจความรู้สึกนั้นเลยจางหายไปทันที“ค่ะ แต่ว่าหม่ามี๊บอกช่วงนี้เราจะย้ายบ้านแล้วใช่ไหม?ย้ายเมือไหร่ค้า?”
“อืม อีกสองสามวัน”เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าปุริมแต่ลูกสองคนนี้กลับพูดขึ้นมาแล้ว
“เพ็ญนีติ์ เตรียมจะย้ายไปที่ไหนครับ?”
“ยังหาอยู่ แต่ว่าจะแน่ใจในเร็วๆนี้แล้ว”
ปุริมยิ้ม และไม่ได้จะบังคับเธอ เพียงพูดกับวูลฟ์ขึ้นมา“วูลฟ์ขอโทษส้มและอ้อยนะ ต่อไปห้ามพูดเขาแบบนั้นอีก ถึงแม้เป็นเพื่อนคนอื่นก็ห้ามพูดเหมือนกัน”
วูล์นูนปากไม่ค่อยอยากทำไหร่ แต่สายตาปุริมไม่มีวี่แววให้เขาได้พูดอ้าง เลยมองส้มและอ้อยแล้วูดขึ้นมาเบาๆ“ฉันผิดแล้ว ฉันขอโทษพวกเธอสองคน ต่อไปจะไม่ด่าว่าลูกที่ถูกพ่อทิ้งอีก”
“วูลฟ์ต่อไปห้ามพูดคำนี้อีก”ปุริมหน้าเย้นกริบลงทันที เหมือนว่าจะตีก้นเขาแล้ว ทำให้วูลฟ์รีบร้อนขึ้นมา เขาพยักหน้ารัวๆ“อืม ไม่พูดอีกแล้ว”จะว่าไปอีกตอนนี้ส้มกับอ้อยมากกว่าที่สามารถว่าเขาแบบนั้นได้ เพราะเขาไม่ได้เจอแด๊ดดี๊มานานมากแล้ว
ส้มและอ้อยถึงจะให้อภัยเขาได้ โลกของเด็กช่างซื่อบริสุทธิ์ ไม่เคยคิดแค้นอะไร เดี๋ยวก็ยิ้มหัวเราะกันได้ เห็นวูลฟ์ที่ดูเกรงๆ นานมากแล้วที่เธอคิดว่าวูลฟ์เป็นลูกของปุริม แต่กลับไม่คิดว่าเรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอตักไอติมเข้าปากทีหนึ่ง แล้วพูดกับปุริมขึ้น“ฉันคิดว่าคุณมีแต่ปู่คนเดียว แล้วทำไมจึงมีน้องสาวโผล่ขึ้นมาอีกหล่ะ”
ปุริมวางไอติมมือลง แล้วก้มหน้าลงพูดแบบไม่ค่อยปกติเท่าไหร่“คนละพ่อกัน พ่อผมเสียชีวิตไปนาน แม่เลยแต่งงานใหม่ ผมและปู่อยู่พึ่งพาอาศัยกันโดยสองคนตลอด”
ไม่แปลกเลยที่เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องพ่อแม่เขาให้ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง
เมื่อคิดถึงเขาก็คล้ายตัวเองเหมือนกันแม่ปัทมาคนนี้มีเหมือนไม่มี ตั้งแต่ปัทมาแต่งงานไปบ้านศาสตร์พงษ์เธอก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเขา ผลดาไม่ชอบเธอ และเธอก็ยิ่งไม่ชอบตระกูลนั้นด้วย “แล้วตอนนี้แม่คุณยังสบายดีไหม?”
“อยู่อเมกา แต่ก็จะกลับแล้ว ลูกชนิศาต้องทำผ่าตัด เลยต้องการคนช่วย”
“ว..วูลฟ์...”เพ็ญนีติ์ลืมตาไว้โต มีความไม่น่าเชื่อ เธอเห็นวูลฟ์สบายดีนิ ไมเหมือคนมีโรคเลย
“ไม่ใช่ เป็นดาว พี่ชายวูลฟ์ ตั้งแต่เกิดมาก็มีโรคหัวใจแล้ว หลายวันก่อนพึ่งตกบันได วันที่ผมส่งคุณกลับร้านวันนั้นเลย บาดเจ็ดถึงกระดูกที่ต้องผ่าตัด และหัวใจเขาก็ต้องผ่าตัดเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี”
“แล้วพ่อเขา...”เพ็ญนีติ์อยากถามว่าพ่อของดาวและวูลฟ์ทำไมไม่ดูแลพวกเขาเลยแต่ปล่อยให้เขาผู้เป็นอามาดูแล?จู่ๆเธอนึกถึงวูลฟ์แล้วก็ถามไม่ออกเลย ทุกคนก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว เหมือนเธอไง ที่ไม่ยอมพูดเรื่องที่ปุริมเป็นพ่อส้มกับอ้อยออกา
เธอกลัวไงหล่ะ กลัวเขาจะแย่งลูกรักสองคนนี้เธอไป เพราะตอนนี้เธอไม่อยากจากส้มและอ้อยไปอีก
ปุริมมองเด็กๆสามคนนั้นแล้วยิ้ม จากนั้นพยักหน้าเบาๆ จากนั้นพลางไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ต่อ เห็นได้ชัดคือสถานการณ์ของพ่อวูลฟ์นั้นไม่สามารถพูดตรงหน้าวูลฟ์ได้
เมื่อกินไอติมเสร็จ อ้อยยังจำคำพูดปุริมได้ “พ่อบุญธรรม ฉันยังจะกินอีก”
“อ้อย เธอกินไปสองชามแล้วนะ”
“หม่ามี๊ กินอีกรสหนึ่งนะค้า ดีไหม?หม่ามี๊ดีสุดแล้ว หม่ามี๊ตกลงนะ”อ้อยเผยเห็นฟันที่มีเสน่ห์ของเธอ ยิ้มหยีนั้นยิ่งดูยิ่งน่ารัก
ปุริมสะบัดมือแล้วเรียกพนักงานมา เพื่อจะสั่งไอติมให้เด็กๆอีกชุด ส้มเล่นสไลเดอร์ลงมา จากนั้นกระโดดไปที่เก้าอี้ปุริม เงยหน้าแล้วจูบแก้มปุริมทีหนึ่ง“พ่อบุญธรรมดีมากเลยค่ะ”
เพ็ญนีติ์อารมณ์ขึ้นแล้วจริงๆ ไม่คิดว่าส้มและอ้อยจะสนิทกับปุริมได้มาดขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นแล้วเธอก็ไม่พูดอะไร ไม่ง่ายกว่าจะกินไอติมเสร็จ เธอพลางพูดกับอ้อยและส้ม“ไป กลับบ้านกัน”
“น้าครับ เรายังอยากเล่นอีกสักพักอยู่เลย”วูลฟ์มองส้มและอ้อยที่มีแววตาไม่อยากจากปราสาทนั้น เขาก็อยากเล่นขึ้นมาแล้ว
“เพ็ญนีติ์ นั่งก่อนเถอะ ทั้งชั้นนี้ผมเมาไปแล้ว คุณอยู่ชั่วโมงเดี๋ยวก็เท่าราคาอยู่ครึ่งวันแล้วนะ”
แม่เจ้า นั่นต้องเสียเงินมากขนาดไหน เขาช่างเป็นคุณชายที่รวยจริงๆ ที่ถ่อมตัวขนาดนี้ ไม่ได้พูดอะไรอีก นั่นหมายความว่าเธออนุญาตให้เด็กสองคนเล่นสักพัก
จากนั้นก็สั่งของหวานมากอีก ปุริมไม่ได้พูดเยอะ ให้เด็กเล่นสนุกไป เขาก็เริ่มเล่นไวโอลินอีกครั้ง เพ็ญนีติ์กินของหวานไปมองเขาเล่นไป เขาเหมือนจะชอบบรรยากาศในการเล่นไวโอลินที่นี่ เล่นลงไปเพลงต่อๆกัน ความรู้สึกความสุขนั้นช่างเป็นหนึ่งเดียวมาก
已经是最新一章了
加载中
