ตอนที่ 58 ถอยคือทาง

ตอนที่ 58 ถอยคือทาง เด็กๆเล่นไปอีกชั่วโมงหนึ่ง ตอนนี้ถึงจะเริ่มเบื่อแล้ว เดินจากบันไดมาหน้าประตู ยังมีพนักวานสองคนที่สองพวกเขาด้วยสายตา สถานการณ์นั้นช่างยิ่งใหญ่จนน่าเคลิ้ม “คุณปุริม คุณเพ็ญ และเด็กๆ ยินดีมาอุดหนุนอีกนะค้า”ผู้จัดการร้านเดินออกมาส่งถึงข้างนอก เพ็ญนีติ์อึ้ง แล้วชี้ที่ปลายจมูก “พวกคุณรู้จักฉันเหรอ?”ตั้งแต่ริเริ่มจนตอนนี้ปุริมไม่เคยห่างจากเธอ แล้วจะมีโอกาสแน่นำคนอื่นว่าเธอชื่ออะไรได้ยังไง แต่เมื่อผู้จัดการคนนี้ได้เรียกชื่อเธอออกมา เธอก็ช่างรู้สึกแปลกๆ “ใช่ค่ะ จะไม่รู้จักได้ไงค้า ถึงแม้ไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่...” ผู้จัดการร้านพูดไปครึ่งหนึ่งแล้วถูกปุริมแทรกคำพูดเข้ามา“ผู้จัดการเจน ฉันและเพ็ญนีติ์ยังมีธุระ ครั้งน่าค่อยคุยนะครับ”พูดจบ เขากลับไม่ได้สนใจคนมากมายที่อยู่ แล้วจับมือเพ็ญนีติ์ตามเด็กๆที่ไปทางรถBMW เธอใช้แรงสะบัด แต่แรงมือใหญ่เขานั้นทำให้มือเธอแนบติดกับมือเขาจนสะบัดไม่ออก กริยาแบบนั้นเมื่ออยู่ในสายตาคนอื่นแล้วช่างเป็นคู่รักที่หวานแหวงมาก “ปล่อย”เธอพูดต่ำๆ ถ้าไม่ติดที่คนมากมาย เธอจะตบเขาไปอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าตบเขาจนติดใจไปแล้ว “ไม่ปล่อย ขึ้นรถ”ปุริมช่างซาตานมาก มือหนึ่งกดกุญแจรถ เด็กสามคนก็กระโดดขึ้นไปที่รถ เมื่อกดอีกที ประตูหลังรถถูกปิดลง เห็นส้มและอ้อยนั่งในรถไป เพ็ญนีติ์ก็เลยนั่งที่ข้างคนขับ เหมือนว่าครั้งที่แล้วที่เธอถูกบังคับขึ้นรถและเด็กๆก็เหมือนโดนบังคับขึ้นเหมือนกัน ปุรอมมักจะมวิธีที่ให้เธอไม่สามารถหนี “ทำไมไม่ให้ฉันคุยกับคุณเจนเขา”เธอรู้สึกคุณเพ็ญนีติ์ที่เจนพูดนั้นไม่ใช่เธอ ยังจำได้ครั้งแรกที่เธอกับเขาเจอกัน เขาเอาแต่เรียกเธอว่าเพ็ญ หรือยังมีเพ็ญอีกคน? “เปล่านะ ผมแค่นึกขึ้นมาได้ว่าสี่โมงผมยังมีนัด ถ้าไม่ออกไปอีกผมก็จะผิดนัดแล้ว” “ปุริม เพ็ญคือใคร?”และไม่สนใจเขาพูดอะไรแล้ว จู่ๆเธอก็ถามออกมา ก็เพื่อจะให้เขานั้นปรับตัวไม่ทัน เขาไม่รู้ว่าเธอรู้ชื่อเพ็ญไปแล้ว และแล้วเมื่อได้ยินคำถามเธอแล้วปุริมพลางหักพวงมาลัย คำนั้นทำให้เขาตกใจ แต่เขาก็สงบอารมณ์ได้เร็วมาก “เพ็ญ ก็เป็นคุณไงครับ?” เพ็ญนีติ์ใจเต้นแรงมาก แต่ความรู้สึกบ่งบอกว่าไม่ใช่ จู่ๆก็นึกถึงคำพูดทฤนห์ขึ้นมา เธอได้นึกก่อนแล้วว่าตัวเองเหมือนรักแรกเขา นี่ก็ไม่มีอะไรมาก มือกามไว้แน่นจนนิ้วจะบีบฝามือออกเลือดได้ มองข้างตัวเขาไว้เธอพลางพูดเบาๆ“เมื่อก่อนฉันเคยได้ยินคุณเรียกเพ็ญ” “จริงเหรอครับ?ไม่แปลกที่คุณถามผม ตอนไหนหล่ะ?”ปุริมคิดสุดแล้วก็ยังจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยเรียกเพ็ญนีติ์ว่าเพ็ญ แต่ในเมื่อเธอสามารถถามออกมาได้ ก็หมายความว่าเธอเคยได้ยินมาก่อน คำนั้นนอกจากเพ็ญภัทร์ แล้วเขาไม่เคยเรียกใครมาก่อน ริมฝีปากแห้ง อารมณ์ก็เคร่งเครียด เลยเลียปากเบาๆ เพ็ญนีติ์ตอบเบาๆ“ครั้งหนึ่งตอนคุณหลับแล้ว คุณดึงฉันแล้วเรียกเพ็ญในฝัน” เพียงแค่อยากลองว่าในใจเขานั้นเธอสำคัญมากแค่ไหน แต่พอพูดออกมาแล้ว ใจก็โล่ง บางทีการที่ถอยออกห่างนั้นอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด เธออยากให้ความสุขกับลูกที่ดี แต่เขาจะให้ไหม? “ตอนนั้นที่อยู่บ้านเดี่ยวใช่ไหมครับ?”ปุริมได้กลับสู่ความปกติแล้ว มันค่อยๆพูดถึงเรื่องอดีตเธอสองคนตอนอยู่ด้วยกันขึ้นมา “หึๆ ใช่สิ ครั้งนั้นคุณเมา แล้วดึงมือฉันเรียกฉันว่าเพ็ญ” “อ้อ ผมจำได้แล้ว ครั้งนั้นคุณบอกว่าอยากดื่มขึ้นมากะทันหัน ผมเลยดื่มเป็นเพื่อนคุณ...”เขายิ้ม เหมือนว่าทั้งหน้านั้นเป็นรอบยิ้มที่แวนสดใส เพียงเสี้ยวเดียวก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นมา “แต่สุดท้าย คุณดื่มมากกว่าฉันอีก ยังเมาเละจนไมไม่มีสติ”จากนั้นยังทำเรื่องบางอย่างกับเธอ เมื่อนึกถึงคืนนั้นแล้ว หัวใจเธอพลางเต้นแรงมากขึ้น เหมือนรู้สึกนั่นไม่ใช่ความจริง นั่นเป็นเหมือนแค่ฝัน แต่เด็กสองคนข้างหลังได้บ่งบอกเธอแล้วว่านั่นใช่ฝัน แต่เป็นความจริงที่เกิดขึ้นอย่างแท้ “จำไม่ได้แล้วจริงๆ”เขาถอนหายใจ ความทรงจำคืนนั้นเบลอๆ คืนนั้นเขามีความสุขมาก และดื่มไปมากด้วย คำพูดที่ทฤนห์เคยบอกเธอนั้นเขายังไม่รู้สินะ ต้องไม่รู้แน่ๆ เขาเลยคิดว่าเธอไม่รู้อะไรเลย แต่ความจริงคือเธอรู้มาก่อนแล้ว ที่แม้นั้นเธอเป็นแค่ตัวแทน ในใจเริ่มเศร้าจุดแน่นขึ้นมา“ทำไมคุณถึงเลือกที่ให้ฉันกลับไปข้างคุณ?”เขายังมีผู้หญิงมากมายเธอก็รู้ดี ในเมื่อเขาไม่รักเธอ และห้ามให้เธอรักเขา แล้วทำไมต้องให้เธอกลับไปอยู่ข้างเขาอีก?เธอไม่ชอบความรู้สึกที่โดนคนบังคับ ไม่ชอบที่เขาเอาจำรูญมาขู่เธอ สายตาปุริมลึกแน่นมากขึ้น เขามองไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดขึ้น“เพราะคุณไม่โลภ คุณไม่รู้จักขออะไรกับผม”นี่คงเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดแล้ว เธอไม่อยากเอาเงินเขาจริงๆ และไม่ให้เขาต้องรักเธอเลยทันที แต่เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ในใจเขานั้นกลับมีความรู้สึกที่พูดไม่ถูก นั่นเป็นสิ่งที่เขาอธิบายออกมาไม่ได้ ตี่วินาทีนั้นเขาก็ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไรกันแน่ และแล้ว เขาไม่รักเธอ เขาจะให้เอกลับไปข้างเขาก็เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่โลภไม่ขออะไร ไม่เคยหวังมีเป้าหมายในตัวเขา ในใจเจ็บจุกขึ้นมา เจ็บรามไปทั่ว นิ้วบีบฝามือจนจะออกเลือดได้ แต่เธอมือนไม่มีความรู้สึก เพียงแค่หน้าซีด ถ้าไม่เข้มแข็ง น้ำตาเธอคงจะไหลออกมาแล้วจริงๆ เหตุผลที่จะให้เธอกลับมานั้นเป็นเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ขออะไรจากเขา นี่ช่างตลกชะมัด นอกจากน่าตลกแล้วก็คือน่าตลกเลย “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?หรือคุณรักผมไปแล้ว?”เขามองสีหน้าเธอผ่านกระจก เพียงเสี้ยวเดียวก็เป็นห่วงเธอขึ้นมา เธอกัดปากไว้แน่น พยายามยิ้มออกมา“หึๆ ไม่หรอก วันแรกที่ฉันรู้จักคุณ คุณก็ได้บอกแล้วห้ามฉันรักคุณ แล้วฉันจะงี่เง่ามารักคุณได้ไงหล่ะ ฉะนั้นในเมื่อไม่รัก ฉันก็จะไม่ตกลง และเรื่องจำรูญกับฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องให้คุณมาช่วย เรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ วันนี้ขอบคุณมากที่พาส้มและอ้อยออกมาเล่น”จากเดิมยังคิดว่าจะให้ลูกมีความสุขที่สมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้คิดแล้วก็ไม่จำเป็นถ้าเธอพูดไปจริงๆว่าส้มและอ้อยเป็นลูกเขา เขาก็จะอ้างลูกสองคนนี้ในการมายื้อไว้แน่นนอน โลกของเขามีแต่ผู้หญิง แต่ไม่ใช่คนรัก เสียงเธอเบาและต่ำมากเด็กๆยังเล่นกันอยู่ด้ายหลัง ไม่มีใครรู้ผู้ใหญ่สองคนหน้ากำลังมีความคลื่นอะไรอะไร เมื่อเธอพูดจบปุริมก็เปรกกะทันหัน และไม่สนใจว่าเป็นถนนใหญ่ รถพลางจอดข้างทาง และเวลานี้เขายื่นมือกดกระจกก้านเสียงนั้นลง เมื่อมีกระจกบางไว้ เธอเห็นส้มที่เข้ามาติดแนบกระจกแล้วเหมือนกำลังร้องเรียกอะไรสักอย่างให้เธอ แต่เธอนั้นไม่ได้ยินอะไร ได้เพียงมองสีหน้าลูกที่เป็นห่วงเธอ ใช่แล้ว ปุริมกดกระจกลงกะทันหัน จนเด็กรู้สึกแปลกแล้วเริ่มกังวลเธอขึ้นมา ตอนนั้นเธอเธออยากขอบคุณเขาที่ช่วยจัดการญาณินท์ไปให้ ขอบคุณเขาที่ช่วยจัดการเรื่องตระกูลศาสตร์และถึงเซ็นสัญญานั้น แต่ตอนนี้เธอไม่มีความต้องการจากเขาแล้ว ไม่มีอะไรแล้วจริงๆ เธอไม่อยากเหยียบย่ำเขาว่าทำไมเธอต้อเป็นผู้หญิงเขาด้วย เธอต้องเดินเข้าโลกเขาไปเหมือนปีนั้นเหรอไง? ไม่แล้ว จะไม่เป็นแบบนั้นอีก เธอเป็นเพ็ญนิติ์ เธอไม่ใช่ของเล่นมือเขา เธอมีความรู้สึกและมีเลือดเนื้อ เธอเป็นมนุษย์ตัวเป็นๆคนหนึ่ง บางทีอาจเป็นเราะไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถต้านทันต่อความมีเสน่ห์ของเขา และอาจเป็นเพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ปฏิเสธเขาแบบนี้ตรงๆ สีหน้าเขาเลยได้ดูแย่มาก “เพ็ญนีติ์ คุณรู้ผลที่เดือดร้อนจำรูญไหม?” “หึๆ นั่นเป็นเรื่องฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณปุริมหรอกนะ”เธอมองเขา และตั้งแต่นี้ไปเธอไม่อยากเจอเขาอีก ในเธอเมื่อรักเธอแล้วจะมายุ่งกับเธอเพื่ออะไร? เทียบกับนภนต์ เขาช่างทำให้เธอมองเขาดูต่ำไปอีก ก็เป็นแค่ชายคนหนึ่งที่ไม่มีหัวใจ แล้วชอบเลี้ยงผู้หญิง แต่เป้าหมายคนที่เขาอยากเลี้ยงผิดไปแล้ว ไม่ใช่เธอแน่นนอน ต้องไม่ใช่เธอแน่นอน เธอไม่ให้จำรูญมาเลี้ยงเธอหรอก และไม่ให้ปุริมเลี้ยงเธอด้วย เธอจะพึ่งมือสองข้างตัวเอง เธอต้อสามารถเลี้ยงดูส้มและอ้อยได้ เธอจะให้เด็กๆอยู่ในโลกอย่างมีศักดิ์ศรี พูดจบเธอยืนมือไปเกิดประตูรถ และครั้งนั้นช่างอัศจรรย์มาก ที่ปุริมไม่ได้ห้าม จากท่าทางเธอแล้วส้มและอ้อยก็เปิดประตูลงรถ เด็กสองคนกระโดดลงมา แล้วพุ่งเข้าอ้อมกอดแม่ “หม่ามี๊พ่อบุญธรรมพูดอะไรให้หม่ามี๊ค้า?ทำไมต้องเอากระจกลง?”ส้มกระพริบตาถามด้วยความไม่ไว้ใจ “ออ ไม่มีอะไร อามีเรื่องต้องจัดการ เลยให้เราลงรถที่นี่” “จริงเหรอคะ?”อ้อยไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ เมื่อกี้พ่อบุญธรรมและหม่ามี๊สองคนมีสีหน้าแปลกๆ เหมือนว่าเจอเรื่องที่ไม่สุขใจเท่าไหร่ “จริงสิ”เพ็ญนีติ์ยิ้ม แล้วจังมือสองคนขึ้นมา“ไปเถอะ กลับบ้าน”ที่นี่ห่างจากบ้านพวกเธอไกลมาก นั่งรถก็ประมาณสิบนาที แต่เธออยากเดิน อยากพาเด็กเดินกลับไป เพียงแค่อยากให้ตัวเองได้รับอากาศบริสุทธิ์ เมื่อกี๊บรรยากาศที่อยู่ในรถแล้วช่างอึดอัดจนหายใจไม่ออก ลงรถแล้วก็ดีขึ้นมาเยอะ