ตอนที่ 2 ไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้เธอ

ตอนที่ 2 ไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้เธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาของธนเทพนั้นปรากฏให้เห็นถึงความละอายที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อาฆาตพยาบาทและเกลียดชังที่มีต่อเศวยา ถึงเขาจะนอนกับเธอแล้ว เขาก็จะเอาเงินก้อนนี้ คืนเธอทั้งหมดเพราะมันมาจากการกระทำที่เลวทรามยั่วยุของเธอ! เขาโอบกอดชวนีไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง และมองไปที่เศวยาด้วยสายตาที่เย็นชา “ตอนนี้ฉันจะบอกเธอให้ ว่าชวนีถือว่าเป็นอะไร เค้าคือผู้หญิงที่ฉันรัก แต่เธอ...แม้แต่คนที่ถือรองเท้าให้เขาก็ยังไม่คู่ควร!” ชวนีรู้สึกทั้งตกใจและดีใจ พอได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอก็ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดที่ร้ายแรงจากปากของเศวยาเมื่อกี้นี้เลย “เรื่องเมื่อกี้ เธอก็อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ เธอเคยช่วยเหลือฉันมาไม่น้อย ถือว่าเป็นการตอบแทนแล้วกัน ยังไงฉันก็ควรจะต้องตอบแทนเธอสักครั้งอยู่แล้ว” คำพูดทำลายความรู้สึกจากปากเขาก็เหมือนแส้ที่เฆี่ยนไปที่หัวใจของเธออย่างโหดเหี้ยม เศวยามองเขาอย่างเหม่อลอย สีหน้าซีดเผือก เธอมั่นใจว่าตัวเองแพ้แล้ว และแพ้อย่างหาที่สุดมิได้ เธอไม่มีแม้แต่จังหวะที่สามารถพูดแทรกขึ้นมาได้ ในตอนนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นมา เธอกดรับอย่างทื่อๆ เมื่อได้ยินเสียงจากในสายก็สั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าที่จะส่ายหัวอย่างมั่นใจ ‘ไม่นะ พ่อฉันไม่มีทางฆ่าตัวตาย นี่มันเป็นไปได้ยังไง!’ เธอรีบใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ รีบจนลืมใส่รองเท้า และวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่า โครม! รถคันหนึ่งขับแล่นมา และชนเข้ากับร่างของเศวยาอย่างแรงจนเธอกระเด็นลอยไป ในสมองของเธอปรากฏขึ้นมามากมาย เหมือนวิดิโอที่ฉายขึ้นมาทีละภาพ ในชีวิตของเธอ เรื่องที่น่าเศร้าที่สุดก็คือการที่เธอไปตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อว่าธนเทพคนนี้ เธอขอร้องให้พ่อใช้เงินกองทุนของรัฐบาลเพื่อสนับสนุนบริษัทของธนเทพ ในตอนที่การหมุนเวียนเงินของธนเทพมีปัญหานั้น เธอก็ไปพูดกับนายอำเภอพันล้านให้ และรับสินบนของผู้บุกเบิกตลาดอสังหาริมทรัพย์... ปรากฏว่าพ่อโดนทางทัณฑ์บนตรวจสอบ แม่เลี้ยงก็เอาเงินในครอบครัวไปใช้ น้องชายต่างแม่ถูกข้อหาพยายามฆ่าโดยเจตนา มีโทษจำคุกสามปี แต่เธอ กลับคิดเพ้อเจ้อลมๆ แล้งๆ อย่างดื้อดึงไม่ยอมรับผิดโดยใช้ร่างกายมาแลกกับความรักและเอ็นดูจากธนเทพ และเธอก็ไม่มีวันลืม ความรู้สึกน่ารังเกียจจากในสายตาของเขาในตอนที่เขาสอดใส่เข้าไปในตัวเธอ เขามองเธอ ก็เหมือนมองขี้หนู โครม! เธอตกลงมาตรงกลางถนนอย่างแรง เลือดค่อยๆไหลออกมาจากร่างของเธอ และเธอชักกระตุกไปสองสามที จากนั้นเธอก็นิ่งไป “มีคนโดนรถชน รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า” รอบๆ เริ่มมีคนเข้ามามุงล้อม “ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะรอดจริงๆ...โอ๊ะ เป็นเด็กสาวที่สวยมากซะด้วย” ก็แค่อายุยังน้อย น่าเสียดายจริงๆ เศวยาลืมตาเบิกกว้างขึ้นมาอย่างงุนงง นอนอยู่ท่ามกลางกองเลือด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย กลับรู้สึกหลุดพ้นจากบางอย่างด้วยซ้ำไป ทำร้ายครอบครัวตัวเองเพื่อผู้ชายคนเดียว ตายไปก็ดีเหมือนกัน ความรู้สึกตัวเริ่มหย่อนยาน รู้สึกเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ… ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ในสมองของเธอนั้นมีภาพปรากฏว่า สุดท้ายไม่ได้เป็นธนเทพคนที่เธอทั้งเกลียดและรัก แต่เป็นร่างที่โอหังถือดีร่างหนึ่งที่ได้นั่งบนรถเข็น เขามองเธออย่างหน้าตาย อย่ามาพูดขอโทษกับฉัน ถ้านายไม่รักฉัน ฉันก็จะไม่มีวันยกโทษให้นาย นินัทธ์...คือผู้ชายที่เธอทำร้ายจิตใจมากที่สุดในชีวิตของเธอ! ถึงแม้ว่าเธอจะสูญเสียขาไปแล้วทั้งสองข้าง แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่ยังอดไม่ได้ที่จะตำหนิและต่อว่าเธอ น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเธอ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง เธอยอมที่จะเป็นขาทั้งสองข้างของเขา เพื่อชดใช้ความผิดที่เธอทำในชาตินี้ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง เธอยอมที่จะไม่ให้ตัวเองหลงรักธนเทพ เปรี้ยง! บนท้องฟ้ามีฟ้าผ่าไปเส้นหนึ่ง ไม่นานฝนก็ตกเทลงมาอย่างหนัก ผู้คนที่ล้อมดูอยู่ก็วิ่งหลบฝนกันอย่างกระเจิง เหลือเพียงแค่ร่างเล็กๆบางๆนอนอยู่กลางถนน เลือดสดปนกับน้ำฝน ก็ไหลแผ่กระจายออกไปเรื่อยๆ “พี่? พี่?” ข้างหูของเธอมีเสียงบางอย่างใกล้ๆหู เหมือนในหัวของเธอจะระเบิดออกมา ปวดหัวจนเหมือนกับว่าจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ เธออยากจะลืมตาแต่ก็ลืมเปลือกตาไม่ขึ้น หรือว่าเธอ...ตายแล้ว ในห้องผู้ป่วยที่สะอาดเอี่ยมอ่อง มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งเฝ้าคนที่อยู่บนเตียงอยู่ของเตียงคนไข้ แล้วเอ่ยปากถามขึ้นมาอย่างกังวล “แม่ พี่นอนหลับไม่รู้สึกตัวนานแล้วนะ ทำไมยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก หรือว่าสมองพี่จะได้รับการกระทบกระเทือน...แย่ละสิ ถ้าพี่เป็นบ้าขึ้นมาจะทำยังไง” มีหญิงสาววัยกลางคนที่แต่งตัววัยรุ่นคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ในมือกำลังอ่านนิตยสารอยู่เล่มหนึ่ง เธอเอ่ยปากขึ้นมาตอบอย่างเบื่อหน่ายว่า “หมอก็บอกไปแล้วหนิ ว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แกจะกังวลอะไรนักหนาละห้ะ” “งั้นทำไมพี่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีกล่ะแม่” หญิงสาวจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ” บริวุตขมวดคิ้ว กลัวจริงๆว่าพี่สาวจะมีภาวะแทรกซ้อนอะไรตามมาจริงๆ